Matilda, yıllardır her gün gördüğü bir adamın, yalnızca kendisinin görebildiğini fark etti. Bu fark ediş ise hayatında köklü değişikliklere neden oldu. Ailesi, okulu ve arkadaşları onun hayatında tanıdığı insanlar değildi. Yaşadığı dünya, kendi gerç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Camellia... "
Duyduğum sesle olduğum yerde sıçrarken, bedenim arkamda olan Raven'a çarptı. Omzumun üzerinden ona baktığım zaman, bana ne olduğunu anlıyormuş gibi bakıyordu. Parmaklarını sırtıma koyup, beni oldukça hafif bir şekilde dürtükledi. Parmaklarının vücudumda olması geçen sefer olan mide bulantısını tekrarlamamıştı. Sadece bir karıncalanma hissettim. Karanlık tünelde yürümeye devam ettiğimde, ışığımız önümdeki beyaz elbiseli kızdan başkası değildi. Tünel karanlık ama dar değildi. Altımızdaki zemin de betondandı.
"Camellia gelmiş... "
"Camellia kim? "
İki farklı sesten gelen fısıltılar kulaklarımda çınlarken, devam ettiler.
"Arturh'un kızı. "
"İan'ın kızı. "
"Hayır, Arthur'un kızı! "
Tıslamaya benzeyen ince sesli kadının fısıltısı beynimin içimde anons ederken, olduğum yerde durduğumun farkında değildim. Bu da neydi böyle? İan, babamın adıydı. Arthur da babamdı. Peki ya söyledikleri kelime... Ah, Camellia... Babamın bana sürekli söylediği bir kelimeydi. Ve... Raven'ın!
"Gölgeler mi fısıldıyor? " diye sordu durduğumu fark eden Samara kılıklı kız. (Bu kız kesinlikle Halka'da oynamalıydı.) Vişne çürüğü rengindeki ince dudaklarında bir tebessüm oluşmuş, siyah gözleri sevecen bir şekilde bana bakıyordu.
"Evet. " dedim fısıltıyla. O sırada fısıltılar yeniden başladı.
"Kız babasının adını Ian diye biliyor..."
"Buraya geldiğine göre kim olduğunu biliyor ahmak. Neva kızı O! "
"Ah, doğru. Bazen bu beynim duruyor. "
"Olmayan şey nasıl duracak, seni sersem."
"Hey! "
Öfkeli fısıltılar sustuğunda, gözlerimde kocaman olmuş bir ifadeyle karşımdaki kıza baktım. Gözlerimi görünce, koca bir kahkaha patlattı. Egzotik sesi karanlık tünelde çınlayıp, yankı yaparken kısık gözlerle kıza bakıyordum. Kesinlikle güzel bir gülüşe ve kahkahaya sahip değildi.
"Ne söylüyorlar? " diye sordu kıkırdayarak. Yanımda duran yüzümü inceleyen Raven'a sorgulayıcı bir bakış attığımda herhangi bir tepki almadım.
"Tartışıyor gibiler... " diye mırıldandım. Fısıltılar susmuş gibiydi.
"Ah, ne dediler peki? Adını söylediler mi? " diye sordu bu sefer önüne dönüp yürümeye devam ederken.
