ﺍﻧﺘﻬﺖ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﻣﻦ ﺍﺭﺗﺪﺍﺀ ﻣﻼﺑﺴﻬﺎ ﻭﺧﺮﺟﺖ ﺣﻴﺚ ﻳﺠﻠﺲ " ﻣﺼﻄﻔﻰ " ﻭﻭﺍﻟﺪﻫﺎ ﻭﻭﺍﻟﺪﺗﻬﺎ ﻭﺃﺧﺘﻬﺎ " ﺭﻳﻬﺎﻡ " , ﺑﻤﺠﺮﺩ ﺃﻥ ﺭﺁﻫﺎ " ﻣﺼﻄﻔﻰ " ﻧﻬﺾ ﻭﻣﺪ ﻳﺪﻩ ﻟﻴﺴﻠﻢ ﻋﻠﻴﻬﺎ :
- ﺍﺯﻳﻚ ﻳﺎ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ "
" - ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ : " ﺍﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠﻪ
ﻭﻗﻔﺖ ﺃﻣﺎﻡ ﻳﺪﻩ ﺍﻟﻤﻤﺪﻭﺩﺓ ﺑﺎﻟﺴﻼﻡ ﺍﻟﻴﻬﺎ ﻻ ﺗﺪﺭﻯ ﻣﺎﺫﺍ ﺗﻔﻌﻞ , ﻓﻬﻰ ﻟﻴﺴﺖ ﻣﻌﺘﺎﺩﺓ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺮﺟﺎﻝ ﺑﻴﺪﻫﺎ ﻭﻓﻰ ﻧﻔﺲ ﺍﻟﻮﻗﺖ ﻻ ﺗﺮﻳﺪ ﺍﺣﺮﺍﺟﻪ , ﻣﺘﻤﺖ ﺑﺼﻮﺕ ﻣﻨﺨﻔﺾ :
- ﻣﻌﻠﺶ ﺃﻧﺎ ﺍﺳﻔﺔ ﻣﺶ ﺑﺴﻠﻢ ﺑﺎﻹﻳﺪ
ﺷﻌﺮ " ﻣﺼﻄﻔﻰ " ﺑﻤﺰﻳﺪ ﻣﻦ ﺍﻟﻀﻴﻖ ﻭﺍﻟﺤﺮﺝ , ﺳﺤﺐ ﻳﺪﻩ ﻭﺟﻠﺲ ﻓﻰ ﻣﻜﺎﻧﻪ ﻭﻋﻼﻣﺎﺕ ﺍﻟﺘﺒﺮﻡ ﻇﺎﻫﺮﺓ ﻋﻠﻰ ﻣﺤﻴﺎﻩ ﻗﺎﻝ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ( ﻗﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﺘﺴﻠﻤﺶ ﺑﺎﻻﻳﺪ ﻗﺎﻝ ﺩﻩ ﺃﻧﺎ ﺷﻜﻠﻰ ﻫﺸﻮﻑ ﻣﻌﺎﻛﻰ ﺃﻳﺎﻡ ﺑﻤﺒﻲ ﻣﻨﻘﻄﺔ ﺑﺎﺳﻮﺩ ) , ﺟﻠﺴﺖ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻤﻘﻌﺪ ﺍﻟﻔﺎﺭﻍ ﺑﺠﻮﺍﺭ ﻭﺍﻟﺪﻫﺎ
" - ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺤﻤﻴﺪ " : ﻣﺎ ﻓﻴﻬﺎﺵ ﺣﺎﺟﺔ ﻳﺎ ﺑﻨﺘﻰ ﺃﻣﺎ ﺗﺴﻠﻤﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻄﻴﺒﻚ
ﻟﻢ ﺗﺮﺩ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﻷﻧﻬﺎ ﻻ ﺗﺮﻏﺐ ﻓﻰ ﺍﻟﺠﺪﺍﻝ ﻣﻊ ﻭﺍﻟﺪﻫﺎ ﺃﻣﺎﻡ " ﻣﺼﻄﻔﻰ .." ﺟﻠﺴﻮﺍ ﻗﻠﻴﻼً ﺛﻢ ﺍﻧﺼﺮﻑ " ﻣﺼﻄﻔﻰ " ﻭ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﻭ " ﺭﻳﻬﺎﻡ " ﻣﻌﺎً .
========================
ﺍﻟﺘﻒ ﺛﻼﺛﺘﻬﻢ ﺣﻮﻝ ﻣﺎﺋﺪﺓ ﺃﺣﺪ ﺍﻟﻤﻄﺎﻋﻢ ﺍﻟﺘﻲ ﺗﻄﻞ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻨﻴﻞ , ﻛﺎﻥ ﺍﻟﻮﺿﻊ ﻏﺮﻳﺒﺎً ﺑﺎﻟﻨﺴﺒﺔ ﻟـ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﻓﺬﻩ ﻫﻰ ﺍﻟﻤﺮﺓ ﺍﻷﻭﻟﻰ ﺍﻟﺘﻰ ﺗﺨﺮﺝ ﻓﻴﻬﺎ ﻣﻊ ﺭﺟﻞ ﻭﻟﻢ ﺗﺴﺘﻄﻊ ﺣﺘﻰ ﺍﻵﻥ ﺃﻥ ﺗﻌﺘﺎﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﺨﻄﻴﺐ .
ﺣﺎﻭﻝ " ﻣﺼﻄﻔﻰ " ﺍﺳﺘﺪﺭﺍﻛﻬﺎ ﻟﻼﺷﺘﺮﺍﻙ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺚ ﻣﻌﻪ ﻭ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﺗﺨﻠﺖ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﺷﻴﺌﺎً ﻓﺸﻴﺌﺎً ﻋﻦ ﺟﻤﻮﺩﻫﺎ ﻭﺷﺎﺭﻛﺘﻪ ﺍﻟﺤﻮﺍﺭ .. ﺗﺤﺪﺙ ﻋﻦ ﻋﻤﻠﻪ ﻭﻋﻦ ﺃﺳﺮﺗﻪ ﻭﻋﻦ ﺃﺣﻼﻣﻪ ﻭﻧﻈﺮﺗﻪ ﻟﻠﻤﺴﺘﻘﺒﻞ .. ﺃﻋﺠﺒﺖ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﺑﻄﻤﻮﺣﺔ ﻭﺗﻔﺎﺋﻠﻪ .. ﺗﺤﺪﺛﺖ ﻣﻌﻪ ﻋﻦ ﺩﺭﺍﺳﺘﻬﺎ ﻭﻋﻦ ﺭﻏﺒﺘﻬﺎ ﻓﻰ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻭﺍﻟﺘﻰ ﻟﻢ ﺗﻀﻌﻬﺎ ﺣﻴﺰ ﺍﻟﺘﻨﻔﻴﺬ .. ﻛﺎﻧﺖ " ﺭﻳﻬﺎﻡ " ﺻﺎﻣﺘﻪ ﻣﻌﻈﻢ ﺍﻟﻮﻗﺖ ﺗﻔﺴﺢ ﻟﻬﻤﺎ ﺍﻟﻤﺠﺎﻝ ﻟﻴﺘﺤﺪﺛﺎ ﻣﻌﺎً .. ﻛﺎﻧﺖ ﺳﻌﻴﺪﺓ ﺑﺮﺅﻳﺔ ﺃﺧﺘﻬﺎ ﻭﻫﻰ ﺗﻌﺘﺎﺩ ﺷﻴﺌﺎً ﻓﺸﻴﺌﺎُ ﻋﻠﻰ ﺧﻄﻴﺒﻬﺎ .. ﻛﺎﻧﺖ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﺃﻳﻀﺎً ﻓﻰ ﻏﺎﻳﺔ ﺍﻟﺴﻌﺎﺩﺓ ﻷﻧﻬﺎ ﻭﺟﺪﺕ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﺸﺘﺮﻛﺔ ﻛﺜﻴﺮﺓ ﻳﺘﺤﺪﺛﺎﻥ ﻓﻴﻬﺎ .. ﻛﺎﻧﺖ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﺷﺨﺼﻴﺔ ﻗﻮﻳﺔ ﻭﺍﺛﻘﺔ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﻟﻜﻦ ﺣﻴﺎﺋﻬﺎ ﻛﺎﻥ ﻳﻌﻄﻰ ﺍﻧﻄﺒﺎﻋﺎً ﺧﺎﻃﺊ ﻋﻨﻬﺎ ﺑﺎﻟﻀﻌﻒ .
ﺍﺳﺘﻤﺘﻊ " ﻣﺼﻄﻔﻰ " ﺑﺎﻟﺤﺪﻳﺚ ﻣﻊ " ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ " ﻭﺷﻌﺮ ﺑﺎﻷﻟﻔﺔ ﻣﻌﻬﺎ , ﻭﺑﻌﺪ ﺳﺎﻋﺘﻴﻦ ﺃﻭﺻﻠﻬﻢ ﺍﻟﻰ ﺍﻟﻤﻨﺰﻝ ﻭﻋﺎﺩ ﻫﻮ ﺍﻟﻰ ﺑﻴﺘﻪ .
=========================
ﻓﻰ ﺍﻟﻴﻮﻡ ﺍﻟﺘﺎﻟﻰ ﻭﻗﻒ " ﻋﻤﺮ " ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺸﻂ ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻰ ﺍﻟﺒﺤﺮ ﺗﺎﺭﺓ ﻭﺗﺎﺭﺓ ﺃﺧﺮﻯ ﻳﻨﺤﻨﻲ ﻟﻴﻠﺘﻘﻂ ﺷﻴﺌﺎً ﻭﻳﻌﺒﺚ ﺑﻪ .. ﺭﺃﺗﻪ " ﻧﺎﻧﺴﻲ " ﻭﻫﻰ ﻣﻘﺒﻠﺔ ﻣﻦ ﺑﻌﻴﺪ , ﺑﻤﺠﺮﺩ ﺃﻥ ﺭﺁﻫﺎ ﺍﺑﺘﺴﻢ ﻭﺃﻗﺒﻞ ﻧﺤﻮﻫﺎ ﻗﺎﺋﻼً :
- ﻭﺣﺸﺘﻴﻨﻲ
- ﺿﺤﻜﺖ ﺑﻨﻌﻮﻣﺔ : ﺩﻩ ﺃﻧﺎ ﻛﻨﺖ ﻟﺴﻪ ﻣﻌﺎﻙ ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺔ
- ﺃﻧﺎ ﻋﺎﻳﺰﻙ ﻣﻌﺎﻳﺎ ﻛﻞ ﺳﺎﻋﺔ
ﻧﻈﺮﺕ " ﻧﺎﻧﺴﻲ " ﺍﻟﻰ ﻣﺎ ﻳﺤﻤﻠﻪ ﻓﻰ ﻳﺪﻩ , ﻗﺎﺋﻠﻪ :
- ﺍﻳﻪ ﺩﻩ ؟
- ﺩﻱ ﻗﻄﻊ ﺻﺨﻮﺭ ﺻﻐﻴﺮﺓ ﻣﺘﻜﺴﺮﺓ ﺑﺘﻼﻗﻴﻬﺎ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺸﻂ ﺩﺍﻳﻤﺎً , ﻛﻞ ﺻﺨﺮﺓ ﻣﻨﻬﻢ ﻟﻴﻬﺎ ﺷﻜﻞ ﻭﺃﺑﻌﺎﺩ ﻭﺃﻟﻮﺍﻥ ﻭﻣﻠﻤﺲ ﻣﺨﺘﻠﻒ
ﻗﺎﻟﺖ ﻭﻫﻰ ﺗﺮﻓﻊ ﺣﺎﺟﺒﻴﻬﺎ ﺑﺈﻧﺪﻫﺎﺵ :
- ﻭﺍﻧﺖ ﺑﺘﻌﻤﻞ ﺑﻴﻬﻢ ﺍﻳﻪ ؟
- ﺍﺑﺘﺴﻢ ﻗﺎﺋﻼً : ﺑﺠﻤﻌﻬﻢ
- ﺑﺘﺠﻤﻌﻬﻢ ﺍﺯﺍﻯ ﻳﻌﻨﻲ ؟
- ﻣﺴﻤﻌﺘﻴﺶ ﻋﻦ ﻫﻮﺍﻳﺔ ﺟﻤﻊ ﺍﻟﻄﻮﺍﺑﻊ ﻭﻫﻮﺍﻳﺔ ﺟﻤﻊ ﺍﻟﻌﻤﻼﺕ ﺃﻧﺎ ﺑﺄﻩ ﺃﺧﺘﻠﻒ ﻋﻦ ﺍﻵﺧﺮﻳﻦ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮﻯ ﻣﻤﻴﺰ ﻋﺸﺎﻥ ﻛﺪﺓ ﺃﻣﺎ ﻓﻜﺮﺕ ﺃﺟﻤﻊ ﺣﺎﺟﺔ ﺟﻤﻌﺖ ﺿﺤﻮﺭ
ﻗﺎﻝ ﺫﻟﻚ ﻭ ﺃﻃﻠﻖ ﺿﺤﻜﺔ ﻋﺎﻟﻴﺔ ﺛﻢ ﻗﺎﻝ :
- ﺩﻯ ﻫﻮﺍﻳﺔ ﻛﺎﻧﺖ ﻋﻨﺪﻯ ﻭﺃﻧﺎ ﻃﻔﻞ ﺻﻐﻴﺮ .. ﻛﻞ ﻣﻜﺎﻥ ﻣﺎﻣﺎ ﻭﺑﺎﺑﺎ ﻳﺎﺧﺪﻭﻧﻲ ﻓﻴﻪ ﻭﻳﻜﻮﻥ ﻓﻴﻪ ﺑﺤﺮ .. ﺃﺟﻤﻊ ﺷﻮﻳﺔ ﻣﻦ ﺍﻟﺼﺨﻮﺭ ﺍﻟﺼﻐﻴﺮﺓ ﻭﺃﻓﻀﻞ ﻓﺘﺮﺓ ﻃﻮﻳﻠﺔ ﺃﻧﻘﻴﻬﻢ ﺯﻯ ﻣﺎ ﺃﻧﺎ ﻋﺎﻳﺰ ﻋﺸﺎﻥ ﺗﻜﻮﻥ ﺫﻛﺮﻯ ﺣﻠﻮﺓ ﻟﻠﻴﻮﻡ ﺩﻩ .. ﻋﻨﺪﻯ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﻛﺒﻴﺮﺓ ﻣﻨﻬﺎ ﻟﺴﻪ ﻣﺤﺘﻔﻆ ﺑﻴﻬﺎ ﻟﺤﺪ ﺩﻟﻮﻗﺘﻰ .
ﺻﻤﺘﺖ " ﻧﺎﻧﺴﻲ " ﻓﻬﻰ ﻻ ﺗﺪﺭﻯ ﻣﺎﺫﺍ ﺗﻘﻮﻝ , ﺣﺪﺛﺖ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﻗﺎﺋﻠﺔ ( ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺩﻩ ﻭﻻ ﺍﻳﻪ ﺑﺄﻩ ﺩﻩ ﺭﺟﻞ ﺃﻋﻤﺎﻝ ﺩﻩ )
ﻓﻰ ﻫﺬﻩ ﺍﻷﺛﻨﺎﺀ ﺃﻗﺒﻠﺖ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﺗﻀﻢ ﺭﺟﻠﻴﻦ ﻭﺛﻼﺙ ﻧﺴﺎﺀ .. ﻫﺘﻒ ﺃﺣﺪ ﺍﻟﺮﺟﻠﻴﻦ :
" - ﻧﺎﻧﺴﻲ " ﻋﺎﺵ ﻣﻴﻦ ﺷﺎﻓﻚ
ﺍﻟﺘﻔﺘﺖ " ﻧﺎﻧﺴﻲ " ﺍﻟﻰ ﻣﺤﺪﺛﻬﺎ ﻭﺍﻧﻔﺮﺟﺖ ﺃﺳﺎﺭﻳﺮﻫﺎ ﻭﻫﺘﻔﺖ :
" - ﻋﻤﺎﺩ " ﻫﺎﻯ ﻫﺎﻭ ﺁﺭ ﻳﻮ
ﺃﻗﺒﻞ ﺍﻟﻤﺪﻋﻮ " ﻋﻤﺎﺩ " ﻗﺎﺋﻼً : ﻣﺒﺮﻭﻙ ﻳﺎ " ﻧﺎﻧﺴﻲ " ﻭﺁﺳﻒ ﺍﻧﻰ ﻣﻘﺪﺭﺗﺶ ﺃﺣﻀﺮ ﺍﻟﺨﻄﻮﺑﺔ
ﺍﻧﺤﻨﻰ " ﻋﻤﺎﺩ " ﻟﻴﻘﺒﻞ " ﻧﺎﻧﺴﻲ .. " ﻭﻗﺒﻞ ﺃﻥ ﻳﻔﻌﻞ ﺩﻓﻌﻪ " ﻋﻤﺮ " ﻓﻰ ﺻﺪﺭﻩ ﻭﺻﺎﺡ ﻏﺎﺿﺒﺎً :
- ﺍﻳﻪ ﻳﺎ ﻛﺎﺑﺘﻦ ﺃﻧﺎ ﻣﺶ ﻣﺎﻟﻰ ﻋﻴﻨﻚ ﻭﻻ ﺍﻳﻪ
ﻗﺎﻝ ﺫﻟﻚ ﺛﻢ ﺳﺤﺐ " ﻧﺎﻧﺴﻲ " ﻣﻦ ﺫﺭﺍﻋﻬﺎ ﻭﺍﻧﻄﻠﻖ ﻋﺎﺋﺪﺍً ﻭﺳﻂ ﺩﻫﺸﺔ " ﻋﻤﺎﺩ " ﺍﻟﺬﻯ ﺃﺧﺬ ﻳﺮﺍﻗﺒﻬﻤﺎ .. ﻛﺎﻧﺖ " ﻧﺎﻧﺴﻲ " ﺗﺠﺮﻯ ﻟﻠﺤﺎﻕ ﺑـﺨﻄﻮﺍﺕ " ﻋﻤﺮ " ﻭﻫﻮ ﻣﺎﺯﺍﻝ ﻣﻄﺒﻘﺎً ﻋﻠﻰ ﺫﺭﺍﻋﻬﺎ ﻭﻳﺴﺤﺒﻬﺎ ﻣﻨﻪ .. ﺗﻮﻗﻔﺖ ﻓﺠﺎﺃﺓ ﻭﺳﺤﺒﺖ ﺫﺭﺍﻋﻬﺎ ﻣﻦ ﻳﺪﻩ ﺑﻘﻮﺓ ﻗﺎﺋﻠﺔ :
- ﺍﻧﺖ ﺍﻳﻪ ﺍﻟﻯﻞ ﺍﻧﺖ ﻋﻤﻠﺘﻪ ﺩﻩ
ﻗﺎﻝ ﻟﻬﺎ ﻏﺎﺿﺒﺎً :
- ﺍﻳﻪ ﺍﻟﻠﻰ ﺃﻧﺎ ﻋﻤﻠﺘﻪ ﻭﻻ ﺍﻳﻪ ﺍﻟﻠﻰ ﺍﻟﺤﻴﻮﺍﻥ ﺩﻩ ﻛﺎﻥ ﻋﺎﻳﺰ ﻳﻌﻤﻠﻪ
- ﺩﻩ ﻛﺎﻥ ﻫﻴﺴﻠﻢ ﻋﻠﻴﺎ ﻭﻳﺒﺎﺭﻛﻠﻰ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺨﻄﻮﺑﺔ ﻋﺎﺩﻯ ﻳﻌﻨﻲ
ﺻﺎﺡ ﻋﻤﺮ ﻭﻗﺪ ﺍﺯﺩﺍﺩ ﻏﻀﺒﻪ : ﻋﺎﺩﻯ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻪ , ﻳﺒﻮﺳﻚ ﻭﺃﻧﺎ ﻭﺍﻗﻒ .. ﻟﻴﻪ ﺷﻴﻔﺎﻧﻰ ﺷﻮﺍﻝ ﺟﻮﺍﻓﺔ ﺃﺩﺍﻣﻚ
- ﺩﻩ " ﻋﻤﺎﺩ " ﺍﺑﻦ ﺻﺎﺣﺒﺔ ﻣﺎﻣﻰ ﺍﻷﻧﺘﻴﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺶ ﺣﺪ ﻏﺮﻳﺐ ﻭﻣﺘﺮﺑﻴﻴﻦ ﻣﻊ ﺑﻌﺾ ﻭ " ﻋﻤﺎﺩ " ﺑﺠﺪ ﺣﺪ ﻛﻮﻳﺲ ﺃﻭﻯ
- ﻛﻞ ﺍﻟﻠﻰ ﺍﻧﺘﻰ ﻗﻮﻟﺘﻴﻪ ﺩﻩ ﻣﺎ ﻳﺴﻮﺍﺵ ﻋﻨﺪﻯ ﺣﺎﺟﻪ
ﺃﺧﺬ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﻳﺤﺎﻭﻝ ﺑﻪ ﺍﻟﺴﻴﻄﺮﺓ ﻋﻠﻰ ﻏﻀﺒﻪ : ﺍﺳﻤﻌﻲ ﻳﺎ " ﻧﺎﻧﺴﻲ " ﺃﻧﺎ ﻟﻴﺎ ﻃﺒﺎﻋﻰ ﻭﻣﺒﺎﺩﺋﻰ ﺍﻟﻠﻰ ﺍﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻭﻣﺶ ﻫﺘﻨﺎﺯﻝ ﻋﻨﻬﺎ ﺃﺑﺪﺍً ﻓﻰ ﻳﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﻷﻳﺎﻡ .. ﺣﺎﻭﻟﻰ ﺍﻧﻚ ﻣﺘﻌﻤﻠﻴﺶ ﺍﻟﺤﺎﺟﺎﺕ ﺍﻟﻠﻰ ﺑﺘﻀﺎﻳﻘﻨﻲ ﻣﻨﻚ .. ﻭﺍﻟﺤﺎﺟﺔ ﺍﻟﻠﻰ ﻫﻘﻮﻟﻬﺎﻟﻚ ﻣﺮﺓ ﻫﺘﺒﻘﻰ ﺧﺪ ﺃﺣﻤﺮ ﻣﺘﻘﺮﺑﻴﺶ ﻟﻴﻬﺎ ﺗﺎﻧﻰ .. ﻭﺃﻭﻟﻬﻢ ﺍﻟﻠﻰ ﺍﺳﻤﻪ " ﻋﻤﺎﺩ " ﺩﻩ
- ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻪ ؟ ﺍﻧﺖ ﻋﺎﻳﺰ ﺗﻠﻐﻰ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻭﺗﻤﺸﻴﻨﻲ ﻭﺭﺍﻙ .. ﻣﻴﻦ ﺑﺄﻩ ﺍﻟﻠﻰ ﻫﺘﺴﻤﺤﻠﻚ ﺑﻜﺪﻩ
ﻧﻈﺮ ﺍﻟﻴﻬﺎ ﻣﻬﺪﺩﺍً : ﺩﻩ ﺍﻟﻠﻰ ﻋﻨﺪﻯ ﻭﻣﻔﻴﺶ ﻛﻼﻡ ﺗﺎﻧﻰ ﺃﻗﻮﻟﻪ
ﺛﻢ ﺍﻧﺼﺮﻑ ﻭﺗﺮﻛﻬﺎ ﺗﻐﻠﻰ ﻣﻦ ﺍﻟﻐﻀﺐ
=========================
- ﻭﺑﻜﺪﺓ ﻧﻜﻮﻥ ﺧﻠﺼﻨﺎ ﻣﺤﺎﺿﺮﺓ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭﺩﺓ .. ﺍﺗﻔﻀﻠﻮﺍ
ﺗﻌﺎﻟﺖ ﺍﻷﺻﻮﺍﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻟﻤﺪﺭﺝ ﻭﻫﻢ ﻳﻨﻬﻀﻮﻥ ﻟﻤﻐﺎﺩﺭﺗﻪ , ﺳﺎﺭﺕ " ﺭﻳﻬﺎﻡ " ﻧﺤﻮ ﺑﻮﺍﺑﺔ ﺍﻟﺠﺎﻣﻌﺔ ﻓﻘﺪ ﻛﺎﻧﺖ ﺗﻠﻚ ﻫﻰ ﺍﻟﻤﺤﺎﺿﺮﺓ ﺍﻷﺧﻴﺮﺓ ﻟﻬﺎ ﺍﻟﻴﻮﻡ .. ﺳﻤﻌﺖ ﺻﻮﺗﺎً ﻳﻨﺎﺩﻳﻬﺎ :
" - ﺭﻳﻬﺎﻡ .. " " ﺭﻳﻬﺎﻡ "
ﺍﻟﺘﻔﺘﺖ ﻟﺘﺠﺪ " ﻣﻌﺘﺰ " ﺍﻟﺬﻯ ﻳﺴﺮﻉ ﻓﻰ ﺧﻄﻮﺍﺗﻪ ﻟﻴﻠﺤﻖ ﺑﻬﺎ .. ﺍﻟﺘﻔﺘﺖ " ﺭﻳﻬﺎﻡ " ﻳﻤﻴﻨﺎً ﻭﻳﺴﺎﺭﺍً ﺗﺨﺸﻲ ﺃﻥ ﻳﺮﺍﻫﺎ ﺃﺣﺪ ﺯﻣﻼﺋﻬﺎ ﺃﻭ ﺯﻣﻴﻼﺗﻬﺎ , ﺃﻗﺒﻞ " ﻣﻌﺘﺰ " ﻗﺎﺋﻼً :
" - ﺭﻳﻬﺎﻡ " ﻣﺎﻟﻚ ﺑﺘﻌﺎﻣﻠﻴﻨﻲ ﻛﺪﺓ ﻟﻴﻪ
ﻧﻈﺮﺕ ﺍﻟﻴﻪ ﻗﺎﺋﻠﻪ : ﻧﻌﻢ ؟؟ .. ﻋﺎﻳﺰﻧﻰ ﺃﻋﺎﻣﻠﻚ ﺍﺯﺍﻯ
" - ﺭﻳﻬﺎﻡ " ﻗﻮﻟﺘﻠﻚ ﻣﻠﻴﻮﻥ ﻣﺮﺓ ﺃﻧﺎ ﻣﺶ ﺑﻠﻌﺐ .. ﻭﻟﻮ ﻫﻠﻌﺐ ﺑﺄﻯ ﺣﺪ ﻣﺶ ﻣﻤﻜﻦ ﺃﻟﻌﺐ ﺑﻴﻜﻲ ﺍﻧﺘﻰ ﺑﺎﻟﺬﺍﺕ
" - ﻣﻌﺘﺰ " ﺃﻧﺎ ﻣﻌﻨﺪﻳﺶ ﺇﻻ ﺍﻟﻜﻼﻡ ﺍﻟﻠﻰ ﻗﻮﻟﺘﻬﻮﻟﻚ ﻗﺒﻞ ﻛﺪﺓ .. ﺍﻟﻠﻰ ﻋﺎﻳﺰﻧﻰ ﻫﻴﺪﺧﻞ ﺍﻟﺒﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﺑﻪ ﻣﺶ ﻳﻔﻀﻞ ﻣﺴﺘﻨﻰ ﺗﺤﺖ ﺍﻟﺸﺒﺎﻙ ﻣﻨﺘﻈﺮﺓ ﺍﻟﻔﺮﺻﺔ ﺍﻟﻠﻰ ﻳﻼﻗﻰ ﻓﻴﻬﺎ ﺍﻟﺸﺒﺎﻙ ﻣﻔﺘﻮﺡ ﻳﻤﻜﻦ ﻳﻌﺮﻑ ﻳﺪﺧﻞ ﻣﻨﻪ .. ﻭﺃﻇﻦ ﺍﻧﺖ ﻋﺎﺭﻑ ﺑﺎﺏ ﺑﻴﺘﻨﺎ ﻛﻮﻳﺲ ﻷﻧﻪ ﺃﺩﺍﻡ ﺑﺎﺏ ﺑﻴﺘﻜﻮﺍ ﻋﻠﻰ ﻃﻮﻝ .. ﻋﻦ ﺍﺫﻧﻚ
ﺍﻟﺘﻔﺘﺖ ﻟﺘﻐﺎﺩﺭ ﺍﻟﻤﻜﺎﻥ ﻓﺠﺬﺑﻬﺎ " ﻣﻌﺘﺰ " ﻣﻦ ﺫﺭﺍﻋﻬﺎ ﻟﻴﻮﻗﻔﻬﺎ , ﻧﺰﻋﺖ ﺫﺭﺍﻋﻬﺎ ﻣﻨﻪ ﺑﻘﻮﺓ ﻭﺻﺎﺣﺖ ﻏﺎﺿﺒﺔ : ﺍﻧﺖ ﺍﺯﺍﻯ ﺗﺴﻤﺢ ﻟﻨﻔﺴﻚ ﺗﻤﺴﻜﻨﻰ ﻛﺪﺓ
- ﺃﻧﺎ ﺁﺳﻒ ﺑﺲ ﻋﺎﻳﺰﻙ ﺑﺲ ﺗﺴﻤﻌﻴﻨﻲ
- ﻣﺶ ﻣﺤﺘﺎﺟﺔ ﺃﺳﻤﻊ ﻷﻧﻰ ﻋﺎﺭﻓﻪ ﺍﻟﻜﻼﻡ ﺍﻟﻠﻰ ﻫﺘﻘﻮﻟﻪ ﻛﻮﻳﺲ
- ﻻ ﻣﺶ ﻋﺎﺭﻓﻪ .. ﺍﺩﻳﻨﻲ ﺑﺲ ﻓﺮﺻﺔ ﺃﺗﻜﻠﻢ .. ﻣﺎﺷﻲ ؟
ﻧﻈﺮﺕ ﺍﻟﻴﻪ ﺻﺎﻣﺘﺔ ﺗﺎﺭﻛﺔ ﻟﻪ ﺍﻟﻤﺠﺎﻝ ﻟﻴﺘﺤﺪﺙ ﺑﻤﺎ ﻟﺪﻳﻪ
- ﻗﻮﻟﺘﻠﻚ ﻗﺒﻞ ﻛﺪﺓ ﺍﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺴﺘﺤﻴﻞ ﻳﻮﺍﻓﻖ ﻳﺨﻄﺒﻠﻰ ﻗﺒﻞ ﻣﺎ ﺃﺧﻠﺺ ﺍﻟﺴﻨﺔ ﺩﻯ ﺍﻧﺘﻰ ﻋﺎﺭﻓﻪ ﺍﻧﻨﺎ ﻓﻰ ﺁﺧﺮ ﺳﻨﺔ ﻓﻰ ﺍﻟﻜﻠﻴﺔ
ﻗﺎﻃﻌﺘﻪ ﻗﺎﺋﻠﺔ : ﺧﻼﺹ ﺍﺻﺒﺮ ﻟﺤﺪ ﻣﺎ ﺗﺨﻠﺺ ﺍﻟﺴﻨﺔ ﺩﻯ ﺯﻯ ﻣﺎ ﺑﺎﺑﺎﻙ ﻋﺎﻳﺰ
- ﻣﺎ ﺃﻧﺎ ﺻﺎﺑﺮ ﺃﻫﻮ ﺃﺻﻼ ﻣﺶ ﻓﻰ ﺍﻳﺪﻱ ﺣﺎﺟﺔ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﻰ ﺃﺻﺒﺮ .. ﺑﺲ ﻟﻴﻪ ﺗﺤﺮﻣﻴﻨﻲ ﻣﻨﻚ ﻭﺗﻔﻀﻠﻰ ﺑﻌﻴﺪﻩ ﻋﻨﻰ ﻛﻞ ﺩﻩ .. ﻟﺴﻪ ﺍﻟﺴﻨﺔ ﻃﻮﻳﻠﺔ ﻳﺎ " ﺭﻳﻬﺎﻡ "
- ﺍﻧﺖ ﻋﺎﻳﺰ ﺍﻳﻪ ﺑﺎﻟﻈﺒﻂ ﻳﺎ " ﻣﻌﺘﺰ "
- ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻴﻬﺎ ﺍﻳﻪ ﻟﻮ ﺧﺮﺟﻨﺎ ﻣﻊ ﺑﻌﺾ ﻓﻰ ﻣﻜﺎﻥ ﻋﺎﻡ ﻭﺍﻟﻨﺎﺱ ﻛﻠﻬﺎ ﺷﻴﻔﺎﻧﺎ .. ﻣﻔﻴﻬﺎﺵ ﺣﺎﺟﺔ ﻭﻃﺎﻟﻤﺎ ﺍﻧﺘﻰ ﻭﺍﺛﻘﺔ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻚ ﺧﻼﺹ ﻳﺒﺄﻩ ﻣﺶ ﻫﺘﺨﺎﻓﻰ ﻣﻦ ﺣﺎﺟﺔ , ﻓﻴﻬﺎ ﺍﻳﻪ ﻟﻮ ﺍﺗﻜﻠﻤﻨﺎ ﻓﻰ ﺍﻟﺘﻠﻴﻔﻮﻥ ﺑﻜﻞ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﺠﺮﺩ ﻧﻄﻤﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻌﺾ ﻣﻦ ﻭﻗﺖ ﻟﻠﺘﺎﻧﻰ ﺃﺣﺲ ﺍﻧﻚ ﻣﻌﺎﻳﺎ ﻭﺗﺤﺴﻲ ﺍﻧﻰ ﻣﻌﺎﻛﻰ ﺍﻧﺎ ﻣﺶ ﻋﺎﻳﺰ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﻰ ﺃﻃﻤﻦ ﻋﻠﻴﻜﻲ ﻭﺗﻄﻤﻨﻰ ﻋﻠﻴﺎ , ﺃﻋﺘﻘﺪ ﺩﻩ ﻣﺶ ﻏﻠﻂ ﻭﻻ ﻋﻴﺐ
ﺻﻤﺘﺖ " ﺭﻳﻬﺎﻡ " ﻟﺒﺮﻫﻪ ﺛﻢ ﻗﺎﻟﺖ ﻟﻪ ﻓﻰ ﺣﺰﻡ :
- ﻋﺎﺭﻑ .. ﺍﻟﻜﻼﻡ ﺍﻟﻠﻰ ﺍﻧﺖ ﻗﻮﻟﺘﻪ ﺩﻟﻮﻗﺘﻰ ﺧﻼﻙ ﺗﻨﺰﻝ ﻓﻰ ﻧﻈﺮﻯ ﻣﻦ ﺳﺎﺑﻊ ﺳﻤﺎ ﻟﺴﺎﺑﻊ ﺃﺭﺽ
ﻗﺎﻟﺖ ﺫﻟﻚ ﺛﻢ ﺗﺮﻛﺘﻪ ﻭﺍﻧﺼﺮﻓﺖ , ﺗﺎﺑﻌﻬﺎ " ﻣﻌﺘﺰ " ﺑﻌﻴﻨﻴﻪ ﻭﺍﻟﺸﺮﺭ ﻳﺘﻄﺎﻳﺮ ﻣﻨﻬﻤﺎ ﻗﺎﺋﻼً :
- ﻣﺎﺷﻲ ﻳﺎ " ﺭﻳﻬﺎﻡ .. " ﻣﺶ " ﻣﻌﺘﺰ " ﺍﻟﻠﻰ ﻳﺘﻌﺎﻣﻞ ﺑﺎﻟﻄﺮﻳﻘﺔ ﺩﻯ .. ﺍﻧﺘﻰ ﻟﺴﻪ ﻣﺘﻌﺮﻓﻴﺶ ﻣﻴﻦ ﻫﻮ " ﻣﻌﺘﺰ
