Holding On To You

Hoofdstuk 7

Als ik het café binnenloop, is het al best druk. Imke, Luke en Jamie zijn al bezig met hun optreden. Op de achtergrond hangt een groot doek met black sunset er op. Een paar mensen staan om het podiumpje heen te juichen. Anderen zitten rustig aan een tafeltje aan hun drankje te nippen.
Na dit lied hebben ze pauze, dus ik besluit te wachten aan een tafeltje. Ik denk aan de twee concertkaartjes die in mijn tas zitten. Luke heeft mij al zoveel gegeven. Nu is het mijn beurt om lief te zijn. Ik weet dat hij net als ik, heel veel van de muziek van Kensington houdt. Er samen naartoe gaan lijkt me perfect. Ik ben benieuwd hoe hij zal reageren.

Als het lied afgelopen is, zie ik Imke en Jamie gelijk naar de bar lopen. Luke komt meteen naar mij toe gerend. Ik sta op en geef hem een kus op zijn wang.

'Je was super goed!'

'Heb je het gehoord?' Luke kijkt me blij aan.

'Ja, natuurlijk! Ik zit hier toch?' Lachend geef ik hem een zoen. 'Ik heb nog iets voor je.'

'Wat dan? Nog een zoen?' Luke kijkt me lachend aan en ik krijg er een warm gevoel van. Waarschijnlijk zal hij nog meer stralen als hij hoort dat ik twee kaartjes heb voor Kensington.

'Nee, beter dan dat.' Zeg ik.

'Is dat mogelijk?'

'Ja, dat is mogelijk!' Lach ik. 'Want ik heb twee kaartjes voor Kensington!'

Lukes ogen worden groter en er verschijnt een hele grote glimlach op zijn gezicht.

Nu ik het hardop heb gezegd besef ik ook pas hoe blij ik ben. Ik pak Lukes hand beet en draai een rondje om hem heen. We gaan samen naar Kensington! Ik ben vaker naar concerten geweest, maar nog nooit met Luke.
Ik kijk naar Luke en zie dat zijn gezicht straalt van blijdschap.

'Emma, je bent geweldig!' Zegt hij en hij omhelst me. Ik krijg het warm van zijn omhelzing, maar ik maak me toch los uit zijn greep.

'Je pauze is voorbij gitarist.'

Luke kijkt me met een droevig gezicht aan en ik lach. Hij heeft me nog een snelle kus en gaat dan weer het podium op. Imke en Jamie zijn er ook al. Luke kijkt me nog even aan en slaat dan gelijk het eerste akkoord aan, dat wordt gevolgd door een luid gejuich.
Trots kijk ik naar de band. Ik zie ze genieten van hun laatste optreden mt z'n drieën.  Ze spelen een paar covers van Fall Out Boy en Lucas Hamming. Ik zing luid mee, mijn blik gericht op Luke. Hij is gewoon perfect. Hoe hij daar staat, geconcentreerd en tegelijkertijd zie ik de lichtjes in zijn ogen.

Na het laatste nummer hoor ik een luid applaus en sommige mensen maken al aanstalten om weg te gaan. Ik blijf natuurlijk nog zitten en ik zie Luke naar de microfoon lopen.

'Wacht even, iedereen. Ik wil nog iets zeggen.' Luke wacht even tot het stil is en dan gaat hij verder. 'Zoals de meeste van jullie weten was dit het laatste optreden met ons drieën.'

Meteen hoor ik alle teleurgestelde mensen zuchten en roepen.

'Wacht even, ik ben nog niet klaar. Want dat betekend niet dat we gaan stoppen. We hebben een nieuw bandlid erbij!'

Gaat hij mij nu noemen? Wat een schat is hij toch.

Luke loopt het podium af en voordat ik het weet grijpt hij mij bij m'n arm en neemt me mee het podium op. Zodra ik op het podium sta, word ik overspoeld met juichende, gillende en klappende mensen. Ik geloof mijn ogen niet.
Dus zo voelt het om op een podium te staan.

'Emma! Onze nieuwe pianiste!'

Opnieuw een luid gejuich. Ik geniet ervan.

Met z'n allen lopen we het podium af en meteen komen er mensen naar mij toe om me te feliciteren. Ik herken een paar gezichten van school. De rest zal wel uit de buurt komen. Sommige mensen stellen wat vragen die ik natuurlijk beantwoord en ik voel me ineens heel beroemd.
Ik blijf met zoveel mogelijk mensen te praten totdat ik opeens een bekend lied hoor.

Ik kijk naar Luke. Hij knipoogt. Wat is hij toch weer lief! Hij heeft voor mij een lied van Kensington aangevraagd! Hij loopt naar me toe en fluistert iets in mijn oor.
'Zullen we aan het einde van de avond samen naar het Vondelpark? Wij, met z'n tweeën.'

Ik knik meteen. Samen in de avond door het Vondelpark wandelen lijkt me zo romantisch.
Ik richt me weer tot de mensen die om mij heen staan, beantwoord nog wat vragen en daarna neem ik toch echt even wat tijd voor mezelf.

Ik ga naar de bar en bestel een cola light. Terwijl ik zit de drinken kijk ik naar Luke. De jongen met de blauwe ogen, een tattoo en een warrig kapsel. Nooit had ik van mezelf verwacht dat ik op iemand zoals hem zou vallen. Ik dacht eerst dat hij een basic vijfdejaars scholier was die met tienduizend meisjes heeft gehad en het na een week weer uitmaakt. Maar ik had het mis. Nog nooit ben ik zo gelukkig geweest met iemand.

~

De avond is bijna voorbij. De meesten zijn al weg en er staat een enkeling nog met elkaar te praten. Maar ze zien er duidelijk moe uit en het zal niet lang meer duren voordat zij ook weg gaan. Ik heb het ook wel gehad en ik wil net naar Luke toe lopen, als hij wordt gebeld. Ik besluit te blijven zitten totdat hij zijn telefoongesprek afgerond heeft.
Ik zie zijn gezicht opklaren als hij naar zijn scherm kijkt om te zien wie het is. Dan draait hij zich om en kan ik zijn gezichtsuitdrukking niet meer zien.

Na een tijdje bellen hangt hij op en loop ik meteen naar hem toe. Hij kijkt niet meer zo blij als net.
'Hé, wat is er?' Ik kijk hem bezorgd aan.

Hij kijkt verschrikt op, alsof hij mij niet zag aankomen. 'Niks, ik umm moet gaan.'

'Maar we zouden samen naar het Vondelpark gaan.'

'Sorry, andere keer.' Hij draait zich om en loopt gehaast het café uit.

Zag ik nou tranen in zijn ogen? Of leek dat maar zo door de lichten. Verslagen kijk ik naar de deur die achter Luke dichtvalt. Het is niks voor Luke om zomaar weg te gaan.

'Hé, alles goed?' Jamie staat naast me en ik merk nu pas dat ik als een zombie naar de deur zit te staren. Alsof Luke opeens terugkomt om me alsnog mee wil nemen naar het park. Maar ik weet dat hij niet terugkomt. Ik heb hem nog nooit zo serieus gezien.

'Ik umm ik ga naar huis.' Zeg ik tegen Jamie. Zonder op een antwoord te wachten loop ik snel weg.