Holding On To You

Hoofdstuk 12

Lachend om een of andere grap lopen Luke en ik de school weer in. Nog een paar lesuren te gaan en dan zijn we verlost. Verderop staat Jamie te praten met een meisje. Eline heet ze volgens mij. Jamie zegt iets en Eline begint heel hard te lachen. Hij gaat verlegen met zijn hand door zijn haar en ik zie Eline blozen. 'Ik ga even naar Jamie toe,' zeg ik tegen Luke.

'Ik zie je vanmiddag, Eline.' Jamie kijkt het meisje met de blonde krullen nog na. Iets te lang naar mijn gevoel. 'Hallo? Leef je nog?' Ik zwaai lachend met mijn hand voor Jamies ogen. 'Huh, wat? Oh! Hoi, Emma.' Zijn gezicht wordt rood. Hij merkt het en kijkt naar zijn schoenen.

'Dus, die Eline. Hebben jullie iets?' Ik kijk hem met een brede grijns aan en hij wordt nog roder. 'Umm nee, we gaan vanmiddag alleen afspreken. Verder niks. Gewoon als vrienden.' Jamie kijkt me vanonder zijn haren aan. Nerveus verstopt hij zijn handen in de mouwen van zijn trui. Dat herken ik. Dat doe ik ook altijd als ik nerveus ben. Of gewoon als ik het koud heb.

'En waar gaan jullie afspreken?' Ik weet niet waarom ik dit wil weten. Normaal gesproken bemoei ik me nooit met andermans zaken, maar nu vind ik het wel grappig. En ik ken Jamie onderhand wel. Hij wordt niet zo snel boos. Hij ziet er aardiger uit dan hij eruit ziet. De meeste mensen ontlopen hem. Waarschijnlijk omdat hij er een beetje als een edgy rocker bij loopt. Zwart haar, zwarte kleren, zwarte alles.

'In het park,' antwoordt Jamie. Nou nou, wat origineel. Daar spreken Luke en ik ook altijd af. 'Het klinkt toch echt heel romantisch,' zeg ik. Al lijkt Jamie mij niet echt een romantisch type.

Ik snap überhaupt niet wat hij in Eline ziet, want ik weet wel zeker dat hij een oogje op haar heeft. Eline is niet lelijk, maar wat moet een zwartgeklede drummer nou weer met een meisje dat elke dag een jurkje aan heeft, geen vlieg kwaad doet en waarschijnlijk elke avond met haar ouders naar klassieke muziek luistert.

'We zijn gewoon vrienden!' Jamies hoofd is inmiddels een tomaat geworden en ik moet moeite doen om m'n lach in te houden. Ik wil nog een opmerking maken, maar Jamie is mij voor. 'Ik ga alvast naar boven. De les begint bijna en ik heb les op de bovenste verdieping.' Hij is bij bijna elke les te laat en nu wilt hij opeens op tijd zijn. Natuurlijk.

Verderop zie ik Imke aan een tafel zitten. Ik loop naar haar toe, voordat de bel de zo gaat. 'Hey, Imke.' Ik ga naast haar zitten. 'Hoi,' antwoordt ze. Ze ziet er nog steeds chagrijnig uit. Ik besluit haar een beetje proberen op te vrolijken. 'Heb je het ook gezien? Volgens mij speelt er wat tussen Jamie en Eline. Jamie en Eline! Wie had dat nou verwacht?' Ik kijk Imke lachend aan, hopend dat ze nu wel een keer vrolijk doet.

Imke staat abrupt op. 'Ja, ik heb het gezien. Ik denk dat hij ermee moet stoppen. Ze passen echt niet bij elkaar!' Haar stem klinkt bijna boos en ze loopt weg. 'Even naar de wc,' zegt ze. 'Maar de bel kan ieder moment gaan,' probeer ik nog, maar ze is al weg.

Zuchtend sta ik op en loop alvast naar het lokaal. Gelukkig hebben we vandaag niet zo veel lessen. Dan kunnen we na school lekker lang repeteren met de band. Ik hoop dat Imke dan wat vrolijker is. Met Jamie moet het in ieder geval goed komen. Zijn glimlach is niet meer weg te halen.

Imke heeft daarentegen de hele les niks tegen mij gezegd. En zo gaat het ook de rest van de dag. We zitten nog steeds naast elkaar in de les, maar elke keer dat ze de klas binnenkomt, gaat ze zitten en doet ze meteen haar oortjes in. Behalve als de leraar er iets van zegt natuurlijk.

Als eindelijk de laatste bel gaat, storm ik meteen naar het muzieklokaal. Luke is er al. Hij was een uur eerder uit dan ik. Ik ren op hem af en geef hem een kus.

'Ik heb je gemist,' zegt hij met een glimlach. Ik kijk in zijn blauwe ogen. Dit soort woorden zijn een van de redenen waarom ik op hem gevallen ben. Het zijn maar een paar, simpele woorden, maar toch hebben ze veel betekenis waardoor ik weet hoe veel hij om mij geeft.

'Ik ook,' fluister ik en ik zoen hem teder op zijn lippen. Hij slaat zijn armen om mij heen en zoent me terug. Het voelt alsof er allemaal kleine explosies zijn in mijn buik en ik krijg het er warm van, op een goede manier. Ik sla mijn armen om zijn nek en druk hem nog dichter tegen mij aan. Een tijdje blijven we zo staan. Wij twee. In ons eigen wereldje.

'Jullie weten dat de deur open staat, toch?' Jamie komt vrolijk het lokaal binnen. Met een rood hoofd zet ik snel een stap bij Luke vandaan. Jamie grijnst breed.

'Je schaamt je toch niet voor mij?' Luke kijkt mij quasi gekwetst aan.

'Nee, natuurlijk niet! Het is alleen... hoelang sta je daar al?' Ik wend me tot Jamie.

'Misschien een paar seconden. Misschien een paar minuten. Laten we maar gewoon alvast beginnen. Imke komt zo, denk ik.' Ik kijk Jamie boos aan, maar ga dan toch achter het keyboard zitten. Ik heb geen zin om te discussiëren over zo'n klein ding.

Net als het eerste akkoord wil spelen, gaat de deur open. Imke komt binnen.

'Hey, Imke. Hoe was...' begin ik.

'Laten we meteen beginnen.' Verbaasd kijk ik haar aan. Imke kijkt weg en loopt naar het podium. Jamie en Luke kijken elkaar even aan en geven dan een teken dat we maar beter gewoon kunnen beginnen. Ik knik. Misschien vrolijkt ze wat op als ze gezongen heeft.

Ik begin met spelen. Jamie en Luke vallen tegelijk in. Na de intro begint Imke met zingen. Haar stem heeft dit keer niet die warme, heldere klanken zoals altijd. Op het begin valt het niet zo op, maar na een tijdje zie ik Luke ook verbaasd kijken. Vooral als ze bij het tweede couplet net iets te laat begint.

Net voor de uithaal stopt Imke abrupt met zingen. 'Het lukt niet!' Gefrustreerd schudt ze haar hoofd.

'Maakt niet uit,' kalmeer ik haar, 'we proberen het gewoon opnieuw.'

'Nee, het lukt niet! Kan het niet een andere keer?' Imke maakt al aanstalten om weg te gaan.

'Hé, doe even rustig. Ben je ongesteld of zo?' Jamie tikt ongeduldig met zijn drumsticks op zijn schoot.

Verschrikt kijk ik hem aan. Als je een meisje boos wilt maken, zijn dit precies de woorden die je moet gebruiken. Waarom kan hij ook nooit iets voor zich houden?

Ik had nu verwacht dat Imke nu boos zou worden. Dat ze hem had uitgescholden of misschien wel geslagen. Maar in plaatst daarvan rent ze met tranen in haar ogen het lokaal uit. Ze slaat de deur achter haar met een klap dicht. Verbaasd kijk ik naar de deur.

'Was het zo erg dat ik dat gezegd heb?' Een beetje verward kijkt Jamie naar de dichtgeslagen deur. Ik heb ook geen idee waarom Imke zo overgevoelig reageerde. Normaal is ze even boos, voor een paar seconden, en dan maakt ze er gewoon een grapje over. Maar dit kan haar toch niet zo diep geraakt hebben?

'Laten we maar gewoon verdergaan,' zeg ik. 'Misschien doet ze morgen wel weer gewoon mee.'