Holding On To You

Hoofdstuk 30

'Vandaag is de laatste keer dat jullie een activiteit gaan doen. Morgen is er nog een klein spel, maar dat is 's ochtends, want daarna moeten jullie jammer genoeg weer gaan.'

Jammer genoeg. Grappig.

We zitten met z'n allen bij de lunch en Marc is het een en ander aan het vertellen, maar ik luister maar half. Ik kijk naar Morgan en haar aanhangers. Ik moet een manier bedenken om niet direct naar haar toe te lopen, maar haar "toevallig" tegen te komen en haar de foto's te laten zien. Ik ga ze niet publiceren, maar dat hoeft zij niet te weten.

'Vanavond als het donker is, gaan we nog een spel in het bos doen en dan is alweer het laatste kampvuur.' Er volgt wat vaag gemompel, maar niemand lijkt het echt erg te vinden dat vanavond de laatste avond is. En dat snap ik heel goed. Iedereen is moe en heeft wel een beetje genoeg van dit strafkamp.

Na de lunch moeten we bij ons groepje verzamelen. Ik ga een beetje twijfelend bij de rest staan. Ik heb niet echt opgelet toen Marc vertelde wat we vandaag gingen doen. James, de volwassen padvinder die ook bij het bergbeklimmen was, loopt met ons groepje mee.

Terwijl we lopen naar weet-ik-veel-waar, praat ik met Robin over verschillende tv-programma's. Het blijft een beetje raar, maar hij verdient het niet om daarop beoordeeld te worden. Natuurlijk pak ik soms even Lukes hand vast, zodat hij niet jaloers hoeft te worden. Hij is immers de persoon voor wie ik alle tv-programma's van Robin zou kijken. Achter elkaar. Maar wel als het écht zou moeten.

James geeft aan dat we er bijna zijn en even later komen we aan bij een grot.

Ja, een grot.

'Ik ben claustrofobisch!' gilt Eline. Ze zwaait haar haar naar achter en kijkt James fel aan. 'Ik ga daar echt niet in!' James aarzelt even, maar geeft Eline dan toch haar zin. 'Oké, oké, jij mag hier wel gewoon wachten.'

Iedereen weet dat Eline niet claustrofobisch is, maar gewoon haar perfecte blonde krullen niet wilt verpesten. Ik snap niet dat Jamie iets met haar heeft. Nou ja, vóór de ruzie. En ik snap niet dat Imke haar leuk vindt.

Na die gedachte besluit ik Imke te bellen. We mogen toch niet met z'n allen tegelijk de grot in.

'Imke. Wist je dat Eline de grot niet in wilt vanwege haar haar?' Ik wil dat ze zich over Eline heen zet, aangezien ze onbereikbaar is. En dit is de enige manier die in me opkomt.

'Ook hallo. Hoe is het?' vraagt Imke. 'Wel goed, hoor,' antwoord ik. 'Maar wist je dat ze ruzie heeft met Jamie, omdat ze jaloers is?' Ik ben echt een vreselijk mens.

'Emma, ik weet wat je hiermee wilt bereiken.'

Shit.

'Maar dat is niet nodig, hoor. Die producers hier zijn veel leuker. En wel bereikbaar.'

Ik zucht van opluchting. Ik hoef me geen zorgen meer te maken over Imke. Het is fijn dat ze het nu goed heeft. 'Oh, gelukkig. Je houdt me wel op de hoogte, toch?'

'Ja, natuurlijk! Als er iets gebeurt, ben jij de eerste die het hoort. Zelfs eerder dan mijn moeder!' Ik lach, want ik weet dat dat niet heel bijzonder is, aangezien Imkes ouders nog steeds niet weten dat ze op meisjes valt. Het is ook moeilijk als je ouders een beetje heel erg ouderwets zijn. Toch denk ik dat ze het moet vertellen. Dat is ook fijner als ze echt een relatie krijgt.

'Hé Imke, leuk je weer even gesproken te hebben, maar wij moeten nu die enge, donkere grot in. Ik spreek je nog wel. Doei!' Ik hang op en loop samen met Jamie, Luke en Robin naar de grot.

We krijgen maar één zaklamp en een beetje aarzelend schuifel ik naar de ingang toe. James geeft ons een polsbandje met een knop. Als we echt verdwaald zijn of vast zitten, moeten we het knopje indrukken. Maar wel alleen bij echte noodgevallen, want hij werkt maar één keer.