Holding On To You

Hoofdstuk 34

"Let me love the lonely out of you
Let me love the pain you're going through
I think I've saved myself by saving you
Let me love the lonely out of you"

- James Arthur
__________________________________________________________________________________

De volgende ochtend gaat als een waas voorbij. We moeten vroeg opstaan om alles op te ruimen en in te pakken. Imke heeft nog gebeld, maar ik heb niet opgenomen. Ik had geen zin om te praten.

Robin vroeg waar ik was tijdens het kampvuur, maar ik zei dat hij weg moest gaan. Best wel hard om zo te zeggen, maar hij begreep gelukkig dat er iets aan de hand was, dus hij vroeg niks.

De leraren waren niet bepaald blij met mijn actie en als straf mocht ik niet meedoen met het laatste spel. Nou, wat erg. Toen ik een beetje alleen in mijn tent zat, stuurde mijn moeder mij een berichtje. Blijkbaar had mijn mentor naar huis gebeld, maar het kon me allemaal niet schelen. Dan mag ik de komende tijd maar het huis niet uit.

Wat maakt het ook uit? Imke heeft het waarschijnlijk heel druk met haar beginnende carrière en Luke ben ik nu voorgoed kwijt. Hij zegt wel dat het maar voor even is, maar ik denk niet dat het weer hetzelfde kan worden als eerst. Misschien is 'even' wel net zolang totdat we elkaar vergeten zijn. En dat zou nog lang gaan duren.

En nu zit ik alleen in de bus. Met mijn rugzak naast mij en mijn oortjes in naar Lorde te luisteren. I'll find a way to be without you, babe. Ik voel de tranen weer branden en ik ben blij dat we niet met de klas van Luke in de bus zitten. God, wat hou ik van hem. Ik hou zo veel van hem.

'Hé, kan ik hier zitten? Daarachter maken ze zoveel lawaai.' Ik haal mijn tas naast mij weg en Jamie gaat naast mij zitten. Ik knipper mijn tranen weg voordat ik hem aankijk. Een beetje ongemakkelijk frunnik ik aan mijn oortjes. Ik ben helemaal niet in de stemming voor gezelschap.

'Liefde is echt stom,' zegt Jamie na een tijdje. Ik weet niet waar hij het over heeft, dus ik knik maar gewoon. Vertel mij wat.

Jamie trommelt op zijn been. Echt iets voor een drummer om te doen. Bij het raam vliegt een verwarde vlieg rond die het maar niet kan accepteren dat hij niet door het raam naar buiten kan. Ik doe geen moeite om het beest weg te jagen. Zou de vlieg net zo verward zijn als ik?

'Luister, ik heb gemerkt dat er iets is tussen jou en Luke. Anders zouden jullie nu wel samen zitten,' zegt Jamie na een tijdje. 'Maar geloof me, relaties op de middelbare school zijn bullshit. Die houden nooit lang aan. Relaties zijn sowieso dom. De meeste eindigen toch.' Jamie schudt zijn hoofd, alsof hij zichzelf moet overtuigen.

Ik weet dat hij me wil helpen door te zeggen dat het het toch niet waard was. Elke tiener maakt dit mee. Je middelbare school-relatie mislukt en vervolgens leer je ervan. En als je oud en wijs bent, vind je de ware. Maar ik wil het niet geloven. Ik dacht echt dat Luke en ik iets speciaals hadden. En dat we dat nog lang zouden behouden.

'Het gaat uiteindelijk alleen maar om vertrouwen,' gaat Jamie verder. 'Als dat er niet meer is, is het afgelopen.' Hij kijkt emotieloos naar zijn schoenen. Ik kijk uit het raam. Ik wil niet dat hij mijn tranen ziet.

Voor mij hoor ik Eline met haar vriendinnen lachen. Jamie kijkt verdrietig haar kant op. Ik vraag niks. Ik weet genoeg. Het is voorbij tussen hen. Zelfs de foto's hebben niet geholpen. Ze vertrouwde Jamie niet en nu is het afgelopen. Ik vind het vreselijk voor Jamie en ik besef maar al te goed dat ik hetzelfde heb gedaan met Luke. Ik vertrouwde hem niet.

'Je verdient veel beter dan Eline,' zeg ik tegen Jamie. Jamie geeft geen antwoord en zo zitten we de rest van de rit zwijgend naast elkaar, totdat we weer in Amsterdam aankomen.

'Hoe kun je nou zo stom zijn? Er had van alles kunnen gebeuren!' Ik laat de preek van mijn moeder thuis maar over mij heen komen. Ze was totaal niet blij toen ze gebeld werd. Ik mag voorlopig het huis niet meer uit en na school moet ik meteen naar huis.

Het kan me eigenlijk vrij weinig schelen. Het enige wat ik wil is in alle rust op bed liggen. Ik heb verschrikkelijke koppijn en het gezeur van mijn moeder kan ik er niet bij hebben.

'Luister je eigenlijk wel?' Ik kijk mijn moeder even verward aan. Wat heeft ze allemaal gezegd? Mijn moeder schudt haar hoofd. 'Ik snap gewoon niet waarom je zoiets zou doen? Weet je wel niet hoe gevaarlijk het is?' Mijn moeder loopt hoofdschuddend weg. Normaal zou ik er spijt van hebben dat mijn moeder zo bezorgd was en zo teleurgesteld is. Maar nu kan helemaal niks me meer schelen.

Vermoeid loop ik naar boven en laat ik me op mijn bed vallen. Ik sluit mijn ogen en voel de tranen komen die ik alle tijd heb ingehouden. Ik moet met iemand praten, maar iedereen is moe van het kamp.

Imke. Ik kan haar bellen. Terwijl ik haar nummer intoets, veeg ik mijn tranen weg. De telefoon gaat over. Één keer, twee keer, drie keer...

Voicemail.

Gefrustreerd gooi ik mijn telefoon op het kussen. Luke ben ik kwijt, Imke neemt niet op en mijn moeder is boos. Ik heb helemaal niemand. Ik sta er alleen voor.

Het was nooit mijn bedoeling Luke te kwetsen of pijn te doen. Waarom kon ik hem niet gewoon vertrouwen? Misschien verdien ik het wel gewoon om alleen te zijn.

Zuchtend open ik Instagram. Ik heb toch niks beters te doen. Ik had altijd wel iets om naar uit te kijken. Zelfs in het weekend keek ik soms uit naar maandag om Luke te zien. Alleen besefte ik dat niet toen niet zo goed als nu. Je merkt pas hoeveel je van iets houdt wanneer je het kwijt bent.

Ik schrik wanneer ik zie dat Morgan een foto heeft geplaatst. Ze staat op de foto met Jesper. Jesper heeft een arm om haar heen geslagen en ze glimlachen naar elkaar. Hoewel ik Jesper met heel m'n hart haat, voel ik toch een steek in mijn hart. Zijn glimlach, zijn ogen. Zo heeft hij ook naar mij gekeken. Allemaal nep.

'Zes maandjes samen. Ik hou van je en laat nooit iets tussen ons in komen,' staat eronder. Boos sluit ik Instagram weer af. Nee, hoor. Ik voel me echt niet aangesproken. Echt niet.

'Lieverd?' Mijn moeder loop mijn kamer binnen. 'Is alles goed? Waarom huil je?' Shit. Ben ik aan het huilen? Ik veeg snel mijn tranen weg en kijk mijn moeder niet aan. 'Sorry,' zegt ze. 'Ik had niet zo boos moeten worden.' Mijn moeder komt naast me zitten en slaat haar armen om me heen.

Ik krijg het benauwd. Natuurlijk had ze wel zo boos moeten worden. Ik ben een vreselijk mens. Ik wil niet dat ze zich nu schuldig gaat voelen.

En dan kan ik het niet langer inhouden. Snikkend kruip ik tegen haar aan. Ik kan de tranen niet meer tegenhouden. Mijn moeder drukt me stevig tegen haar aan. 'Het komt goed,' fluistert ze.

Huilend schud ik mijn hoofd. Het komt niet goed. En dan vertel ik haar alles. Over Luke die zo raar deed en dat ik hem niet vertrouwde. Ik vertel haar over Jesper en wat er was gebeurd tijdens de laatste nacht op het kamp. Ik vertel haar niet over Iris. Dat is privé. Alleen dat Luke het heel moeilijk heeft gehad en ik zo stom ben geweest.

Mijn moeder wrijft met haar hand over mijn rug. Mijn ogen zijn rood van het huilen en ik merk ineens hoe moe ik eigenlijk ben. De afgelopen vijf dagen waren zowel fysiek als mentaal heel zwaar. Ik heb bijna niet geslapen en maandag moet ik weer naar school.

'Ga eerst maar lekker slapen,' zegt mijn moeder. Ik kruip diep onder de dekens. Het is hier veel kouder dan in Frankrijk. Mijn moeder loop weer naar de deur en doet het licht uit. 'Ik hou van je. Wat er ook gebeurt,' zegt ze voordat ze gaat.

Ik kijk naar mijn moeder. De enige persoon die altijd van mij blijft houden. Ook al ben ik zo'n verschrikkelijk persoon.

'Ik ook van jou.'
__________________________________________________________________________________

Gisteren was ik in Amsterdam en in Delft en vandaag was ik in Den Bosch en in Utrecht en nu ben ik kapot joee