Holding On To You

Hoofdstuk 11

'Hé, Emma!' Luke komt naar me toe gerend en pakt mijn hand vast. 'Hey!' Lachend geef ik hem een kus op zijn voorhoofd. Samen lopen we naar mijn kluisje. 'Het vierde en vijfde lesuur valt uit. Zullen we dan naar het park gaan? Er zit toch nog een pauze tussen.' Ik kijk Luke twijfelend aan. Het liefst maak ik dan wat huiswerk, zodat ik het thuis niet zo druk heb. 'Ik trakteer op een ijsje', zegt Luke als ik niet meteen reageer. 'Oke! Ik ga mee!' Laat dat huiswerk maar. Een gratis ijsje is altijd goed!

Lachend lopen we samen totdat we bij de trap zijn. Ik heb nu economie en Luke heeft scheikunde. Ik geef hem snel een kus en loop dan naar boven. Luke loopt verder de gang door.

Economie is zoals altijd weer heel saai en ik moet moeite doen om niet in slaap te vallen. En de les is nog niet eens een kwartier bezig. Na vijf minuten, waarvan ik dacht dat het vijf uur was, komt Imke binnen. Haar haar zit helemaal door de war en haar wangen zijn rood van de inspanning. 'Sorry, verslapen.' verontschuldigt ze zich. Ze gaat met een chagrijnige blik naast mij zitten en staart nors het raam uit. Ik weet dat ik nu beter niks kan zeggen. Er zal vast iets zijn, maar nu is niet het moment om daarnaar te vragen.

Na eeuwenlange uitleg is de les eindelijk afgelopen. De andere lessen gaan gelukkig redelijk snel voorbij. Na het derde lesuur storm ik het lokaal uit en ren ik naar Luke toe die in de aula op mij wacht. 'Zullen we gaan?' Hij kijkt me ongeduldig aan. 'Ja, wacht even. Ik pak even mijn jas uit mijn kluisje.' Ondanks het feit dat het nog steeds zomer is, is het niet heel warm buiten.

Ik ren zo snel mogelijk naar mijn kluisje. Imke is er ook, zie ik nu. 'Hé, Imke! Ga je er ook even uit?' Lachend sla ik een arm om haar heen. Imke schudt mijn arm van haar af. 'Ik ga naar huis.' Vragend kijk ik haar aan. 'Maar we hebben nog een paar lesuren.'

'Ik heb het gehad met vandaag. Ik ga naar huis.' Zonder mij aan te kijken loopt Imke langs me heen, het schoolgebouw uit.

Wat is er met haar?

'Kom je?' Luke is inmiddels naar de kluisjes gekomen en kijkt me glimlachend aan. 'Ja, ik kom.' Zeg ik snel en ik kijk nog een beetje verward naar de deur. 'Wat is er?' vraagt Luke. Hij kijkt me onderzoekend aan. 'Ik weet het niet. Imke doet zo raar en afstandelijk de laatste tijd. Volgens mij zit ze ergens mee.'

'Als ze zo afstandelijk doet, denk ik dat ze het liever voor zichzelf houdt. Ik denk dat ze het nog wel een keer vertelt.'

'Ik hoop het.' zeg ik zacht. 'Maar laten we gaan! Anders hebben we geen tijd meer.' Zo vrolijk mogelijk loop ik de deur uit. Ik loop voorop naar zijn fiets. Ik was vandaag met de auto, dus we moeten het met één fiets doen. Luke kijkt me twijfelend aan. 'Ik umm... ik kan geen mensen achterop nemen.'

Meen je dit? Deze toekomstige rock gitarist met een tattoo kan geen mensen achterop nemen? Lachend kijk ik hem aan. 'Ik fiets wel. Spring jij maar achterop.' Ik stap op zijn fiets die net iets te groot is. Luke gaat een beetje beschaamd achterop zitten.

'Houd je goed vast. Ik ben hier ook niet de beste in.' Ik begin te trappen en de fiets komt langzaam vooruit. Hij wiebelt gevaarlijk en ik hoor Luke een klein gilletje slaken. 'Ik kan me nergens aan vasthouden', zegt Luke nerveus. 'Houd je maar aan mij vast.' Meteen heb ik spijt van mijn reactie. Luke slaat zijn armen om mij heen en houdt zich stevig vast. Een jongen achterop bij een meisje ziet er al raar uit, maar dit maakt het alleen maar erger.

Langzaam en een beetje wiebelend komen we vooruit. Soms fiets ik per ongeluk de berm in of fiets ik aan de verkeerde kant van het fietspad. Het moet er vast heel dom uit zien, want verschillende mensen kijken ons aan met een wat-doen-zij-nou-weer-blik.

Om te tijd te doden, vertel ik Luke een beetje over alle saaie lessen die ik heb gehad. Economie, aardrijkskunde, Frans, kortom: vreselijk. Luke laat soms een nerveus lachje horen. Best wel schattig eigenlijk. Hij houdt zich nog steviger vast aan mij en er gaat een warm gevoel door mij heen. Misschien toch niet zo erg dat ik vandaag niet met de fiets ben.

Na een lange tocht waarbij we drie keer bijna aangereden werden, vijf keer in de berm terecht kwamen en twee keer gevallen zijn, zijn we eindelijk in het park aangekomen. En dat terwijl het nog niet eens twee kilometer is.

Met een brede glimlach ga ik naast Luke op het gras zitten. 'Dus, hoe zit het met dat ijsje?' Luke kijkt naar de ijssalon die een paar meter verderop staat. Er staan allemaal kinderen bij die verkleed zijn in prinsessenjurken. Ze staan allemaal vrolijk, gillend rond te rennen en te dansen. Waarschijnlijk een kinderfeestje.

Hij zucht hoorbaar. 'Kan dat niet straks? Je weet hoe slecht ik ben met kinderen.'

'Je hoeft er alleen langs te lopen', zeg ik met een glimlach. Luke kijkt aarzelend naar de ijssalon. 'Je hebt het beloofd', dring ik nog aan.

'Loop jij mee?'

'Is goed hoor, kleine jongen.' Ik sta op en neem hem lachend mee naar de ijssalon.

'Ga jij in de rij staan? Ik wacht hier wel', zeg ik als we bij de ijssalon zijn. Luke gaat zonder iets te zeggen in de rij staan. Hij draait zich om om nog iets te zeggen, maar vrijwel meteen komt er een kleuter in een Elsa jurk aangestormd. 'Kijk! Ik heb een kroontje! Mooi hè!' Luke glimlacht ongemakkelijk naar haar. 'Mooi.'

Is dat serieus het enige wat hij kan zeggen? Ik probeer mijn lach te onderdrukken waardoor ik een of ander raar geluidje maak. Luke kijkt hulpeloos mijn kant op. Ik kijk snel weg. Hij is echt niet goed met kinderen.

Als Luke bijna aan de beurt is, komt er een ander meisje naar hem toe gelopen. 'Welke smaak ga je nemen? Je moet die roze doen! Die is mooi! Of die paarse, die is ook mooi!'

'Ik eh neem chocolade.' Ik zie hoe Luke weer zijn best doet om aardig te glimlachen. Het meisje daarentegen kijkt hem een tijdje boos aan. 'Jij bent saai', zegt ze uiteindelijk en ze loopt weer weg. Opgelucht haalt Luke adem. Hij is aan de beurt.

'Twee ijsjes met chocoladesmaak, alstublieft.'

'Waarom bestel je er twee? Is er nog iemand bij jou? Of heb je er twee voor jezelf? Ik mag van mama altijd maar één ijsje.' Vermoeid richt Luke zich weer tot de kleuter. 'Nee, één ijsje is voor mijn vriendin.' Ik zie hem wijzen naar mij. 'Je vriendin? Dus jullie hebben gekust? Iew!' Het meisje loopt met een vies gezicht weg.

Opgelucht komt Luke mijn kant op met de ijsjes. 'Dat was vreselijk.' Zuchtend gaat hij op een bankje zitten. 'Hé, niet lachen! Het is niet grappig!' Luke kijkt mij met een zo serieus mogelijk gezicht aan. Ik proest het uit. Als ik na een tijdje nog steeds aan het lachen ben, verandert zijn gezichtsuitdrukking en na een tijdje rollen we allebei over de grond van het lachen.

Oké, bijna dan. De ijsjes moeten nog heel blijven.

Als we uitgelachen zijn eten we onze ijsjes op op het bankje. Het is inmiddels al wat harder gaan waaien. Luke ziet het kippenvel op mijn armen. 'Het is ook veel te koud voor ijsjes', zegt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Het is nooit te koud voor ijsjes!' Dat is tegenwoordig mijn levensmotto geworden, denk ik.

Luke schuift wat dichter naar mij toe en slaat een arm om mij heen. Een warm gevoel trekt door mijn hele lichaam. 'Zo, nu heb je het niet meer koud', fluistert Luke in mijn oor. 'Ik heb anders nog steeds kippenvel', zeg ik plagerig. 'Maar niet van de kou.' Luke kijkt me glimlachend aan. Als hij zo doorgaat, is het ijsje zo gesmolten.

Ik kijk naar Luke. Hij ziet er zo mooi uit. Zo relaxed en lief. Heel anders dan een paar dagen geleden. 'Ik heb dit gemist', fluister ik. Hij kijkt me een tijdje aan met zijn blauwe ogen waar ik bijna in verdrink. 'Ik ook.'

Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en samen genieten we nog van de tijd die we hebben voordat we weer terug naar school moeten.