Chapter 12

2.1K 74 1
                                    

Lea

I don't understand anything, basta ang alam ko lang, nakayakap ako kay Ara at Cae. We stayed in that postion for almost 4 minutes hanggang sa sila na mismo ang bumitaw.

"Sorry for being too emotional, Ma. Namiss lang po namin kayo." Caeleah said and smiled shyly. Umiiyak pa rin siya at namamaga na ang mga mata niya.

So, it was Cae all along. Siya pala 'yong babaeng nakabangaan ko kagabi? Oh God, I suddenly felt so stupid at 'di ko man lang nakilala ang sarili kong anak.

"Oo nga po, eh." Tamara added while wiping her tears away.

I just can't believe na sina Ara at Cae 'tong nasa harap ko ngayon!

I stood up upang magkapantay kaming tatlo, I cupped Cae's face and wiped her tears using my thumb.

"Napaiyakin pa rin talaga ng baby girl ko." I told her, causing her to cry more. I hugged her tight and caressed her hair.

"Ang laki mo na Cae, should I call you baby pa ba?" I asked and giggled. Pinagmasdan ko ang mukha ni Cae and hell, halos lahat ata ng features ng bunso ko, minana niya kay Aga! Damn those genes!

"Ma, I'm not a baby anymore! Dalaga na kaya ako pero, I'll always be your bunso naman!" she answered, this time, bumaling naman ako kay Ara, Ada's twin sister.

"Ara, halika ka nga dito." I called out, agad naman siyang lumapit sa'kin at mahinang tumango.

I smiled at her, isa pa 'tong si Ara. Namana rin ang genes ng Daddy niya, si Ada na lang talaga ang nagmana sakin.

"Ang laki mo na rin, I can't believe na nagawa mong maging cover girl ng Marie Claire. I'm so proud of you Ate, keep it up! " masayang ani ko, tila nanlaki naman ang mga mata niya sa narinig mula sa'kin.

"You know, Ma?" 'di makapaniwalang tanong niya, I nodded and hugged her.

Kaya pala familiar sa'kin ang cover girl noong Marie Claire mag na nakita ko noon, it's because it's my daughter!

"I saw the magazine once, 'di ko nga lang nabasa but I know it was you."

Bumitaw siya sa yakap namin at nag-pout, aww, she's so cute!

"I miss you both.." it feels so good na malaman kong okay kami ng mga anak ko.

When Aga and I separated, 'di ko na nagawang makipagusap sa kanila since after the day na naghiwalay nga kami, they flew to NYC according to Annie, Aga's sibling.

"Nga pala," I paused at saka lumapit kay Ada na tahimik lang na nanonoud sa amin, hinila ko siya at pinatayo sa harap nina Ara at Cae. In a blink of an eye, ngayo'y nakayakap na ang dalawa kay Ada. Like me, Ada was shocked too but I can see happiness in her eyes.

I can't help but to shed a tear while looking at them, after six years, ngayon lang ulit sila nakompletong magkakapatid.

"Lei.." I heard Aga called me, nasa gilid ko siya at nakangiti lang habang nakatingin sa mga anak namin.

"Thank you for giving me these angels." wika niya.

Noon, all I thought na becoming a succesful singer in my career is the most precious blessing I have ever received— but I was wrong. When I gave birth to Ada, Ara, and Cae, God knows kung gaano ako kasaya. They're like my precious gems na kailangang ingatan. Mahirap man sa oras na nag-labor ako, pero nawala lahat ng sakit at napalitan ng saya when I finally saw them.

"Aga, I don't know how to thank you enough." nagulat naman si Aga sa sinabi ko at kumunot ang noo niya.

"Thank you for bringing Ara and Cae here, thank you at hindi mo sila pinagkait sa'kin even tho we're not in good terms. Salamat talaga, sobra. You don't have any idea kung gaano ako kasaya ngayon." naiiyak kong sambit, he was just looking at me with awe. I guess he's speechless.

"Is this true?" he asked kaya tinaasan ko siya ng kilay, "The broadway diva is thanking me wholeheartedly? Wow, ang swerte ko naman!" dagdag pa nito at tila amused na amused pa sa mga pangyayari.

"You ruined the mood, Muhlach!" ngumuso ako, he grinned at saka out of the blue, hinila niya ako palabas ng restaurant. Hindi na ako nakapagprotesta kasi masyadong mahigpit ang pagkakapit niya sa braso ko and now, nandito na kami sa labas.

Ada

"Ate Ada, is that really you?" Cae asked so I nodded shyly.

After ng yakapan session naming tatlo, I can't help but cry. Ikaw ba naman kasi, ilang years mong hindi nakausap, nakita, at nakasama ang mga kapatid mo, tignan lang natin kung hindi mo sila mamimiss!

"Omaygod Ate Ada! Kaya pala familiar ka sa'kin, I already saw you once!" sambit ni Cae na ikinakunot ng noo ko, nakita niya na ako?

"How come?" tanong ko, lumapit siya ng kaunti sa'kin upang magkapantay kami while Ara is at the side, quietly listening to us.

"Months ago, sa Palm Springs po sa California, I bet you went to witness Coachella." she answered.

So nando'n rin siya? I was with Tita Vice that time, sabay kaming pumunta ng Coachella and it's one of the most unforgettable moment in my life. Mommy failed to come with us since she's busy that time.

"Really? So you went there also?" kaagad naman siyang umiling sa tanong ko at tinuro si Ara.

"Hindi po, si Ate Ara lang."

Tumango lang ako at tumingin kay Ara, 'di ko alam pero parang naiintimidate akong tumingin sa kakambal ko. She looks so sophisticated, para siyang si Mommy. Ang lakas din ng aura na dala niya, somehow, the uneasiness is eating me.

"Starring is rude." masungit niyang saad, I gulped. Hala, anong nagawa ko?

Napayuko na lang ako not until tumawa siya, I looked at her na ngayo'y tawa pa rin ng tawa. She raised her hands at pinaypayan pa nito ang sarili niya "Sorry, I just cannot help it!" wika niya. Okay?

"Ito naman, 'di ka na mabiro! Ba't hindi mo ko kinikibo? Nakakatampo ka, kambal ah!" she said and a smile plastered on my face nang marinig ko ang salitang 'kambal'. Instead of answering her, I went to her and hugged her real tight.

"I miss you kambal." I whispered softly.


* * * * * *

Destinesia Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon