A Very Special Romance (BOOK 3 COMPLETE)

Prologue

WARNING: Hello po! Isinulat ko ito noong Grade 8 pa lang ako. And YES, I'm aware na sobrang daming wrong grammar and loopholes ng stories ko. I didn't edit this series in the present kasi marami pa akong obligations and responsibilities as a student. Tamad akong mag-edit talaga and I don't have a laptop. I use my phone when I'm writing.

You can always drop the story or remove it from your reading list if you don't like the plot. As an amateur writer noon, hindi ko pinapansin ang mga sinusulat ko, I wrote what I want to write. 😂 Thank you!

Maraming salamat sa pagbabasa!

*This story is a work of fiction. The characters, events, places, and organizations portrayed in this story are produced by the writer's mere and deep imagination. Any similarities to the actual situations and incidents are purely and definitely coincidental. Names of characters that resembled to any living and dead persons are unintentionally written. Plagiarism is a crime and is strictly prohibited.*

-----

Mahirap pala talagang mawalan ng minamahal, ngayon, alam ko na kung ano ang pakiramdam ni Jessica nang mawala sa kanya ang minamahal niya. Yung pakiramdam na ikaw mismo ang namatay. Binawian ka ng buhay kung baga. Para yung puso mo ay hintai sa apat ng piraso or even million pieces. I felt I was in a miserable era. All these down fall feelings happened when my grandmother died.

Staring at the grave, Isabella Salcedo, that was a terrifying truth, when you read the name in the headstone. Yung sakit, alam mo 'yun, hindi mo maintindihan. Sa Baguio din kasi ako tumatambay noong kabataan ko. Inaalagaan ako ni Lola kapag nandoon ako sa mansion niya. Alam mo 'yun, nanalaytay sa dugo ko ang pag-aalala niya sa akin na parang hindi ko ba makakalimutan.

"Chaniel, it's okay. Magiging okay din ang lahat," hinihimas-himas ni Jessica ang braso ko, I was not in the mood to give jokes to her. Yung bang pabalikwas sa mga nangyayari, noon, iniiba ko ang topic para maka-iwas, ngayon, parang wala na akong maisip na matino para sa sake ko. 

"Paano ba magiging okay, Jessica? Kung ikaw mismo noon, ganito," nandito ako sa dibdib niya, at naliligo na ako sa luha ni Jessica, pambihira, pinapunta niya ako sa dibdib niya para tuluan ng isang libong luha. Nakaligo ako ng libre, ibang klase din, eh.

"Hindi ko alam, kahit iniwan, kahit masakit, pinilit kong maging masaya, pero, di ba, naging miserable ako, ni hindi nga ako naka-move on ng pitong taon. Pero, kinaya ko pa ring maging masaya sa kabila nun, kaya alam kong makakaya mo rin, kakayanin natin," yeah, I was happy because she was three months married and five months pregnant with a Del Sol. Yung Del Sol na isang Valero, yung namatay na nabuhay, well, hindi naman talaga namatay 'yun. Napagkamalan lang na bangkay.

"Pero, masyadong naging parte na si Lola sa buhay ko, ni isang segundo, hindi niya pinaramdam sa akin na mag-isa ako, kahit minsan, nang hindi suma-sang-ayon si Papa sa grades ko, si Mama at Lola lang ang proud na proud, tumambay ako sa bahay niya ng ten years, simula nong pinanganak ako. Kaya Jessica, hindi mo ako masisisi kung ganito ako."

"Alam ko, pero kailangan mo maging matatag, di ba, sinabi sa'yo ni Lola, bawal ang malungkot," malungkot? Sadyang una na 'yan sa dictionary ko, nanguna pa sa letter A. At, ang inaalala ko, si Mama, parang hindi pa siya naka-move on sa paghimas sa gravestone ni Lola...

"Honey, tama na 'yan, please..." my father was holding my mother's shoulders firmly, dahil kung hindi babagsak na 'to kung walang suporta.

"Ma, tahan na po," si Jenelle na ang nag-himas-himas kay Mama na kanina ay nasa gilid pa namin. "Hindi man ngayon natin matatanggap, pero, di ba, tama si Jessica, bawal ang malungkot kay Lola."