Yine her sabah olduğu gibi,bu sabah da günün ilk ışıklarıyla uyandım. Bizimkiler öylesine derin ve sessiz uyuyorlardı ki adada ki kuşların öterek yaptığı müziği duyabiliyordum. Bu ses inanın şehirde dinlediğim müziklerin hepsinden daha etkileyiciydi, aslında bu adadan kurtulmayı gerçekten istiyormuyum bilmiyorum, bu adadaki yaşam bence şehirdeki yaşantımdan daha huzurlu, galiba burdan ayrılırken üzüleceğim.
Aklimdaki düşünceler son bulunca,evden çıkıp sahile dinlenmeye gittim. Bizimkileri uyandırmadım.
Tam sahile vardım ki çok garip şeylerle karşılaştım. Bu manzara karşısında avazım çıktığı kadar bağırmak istedim ama sanki ağzım kilitlenmiş gibi oldum. Sahilde gördüklerim düştüğümüz uçağın kalıntılarından başka bir şey değildi!!!
Şaşkınlığım geçince hemen eve koştum ve bizimkileri uyandırdım. Aniden uyandırıldıkları için, ne yaptığımı veya ne yapmaya çalıştığımı anlayamadılar. Fazla zamanım olmadığı için durumu hemen kısaca anlattım, yataktan fırlayıp sahile koştular. Ardından bende sahile koştum hepsi çok şaşırmış bir şekilde bakıyorlardı,
ardından hep birlikte kıyıya vuran uçak parçalarını ve uçaktaki insanların valizlerini sürükleyerek evimizin önüne kadar getirdik.
Bu iş gerçekten çok uzun sürdü, hâliyle bizde yorulduk yaklaşık dört saatimizi aldı. hava kararmaya başlamıştı zaten bizimde bavulları açıp bakmak için halimiz kalmamıştı, sabah da kahvaltımızı yapmamıştık zaten, hemen eve girip kahvaltımızı yaptık sonra akşam oldu. Biz de üzerimizden bu yorgunluğu atmak için erkenden yattık.
