Aşk büyüsü klaroline- voldemort

Özür Dilerim

Care'den

Odama çekilmiş sessizce gökyüzünü izliyordum. Yıldızların sakin ışıltısı içimde yaşadığım fırtınalara o kadar tersti ki... Bunların benim başıma geldiğine inanamıyordum. Bir yıl öncesine kadar tek derdim Harry'le birlikte kendimizi beladan olabildiğince uzak tutmaktı. Şu ansa oturmuş vampirliğe nasıl uyum sağlayacağımı düşünüyordum. Elimi karnıma götürdüğümde bebeğin hareketini hissettim. Gözyaşlarıma engel olamıyordum. Bütün bu duyguların birbirine karışma olayına alışabileceğimi bile sanmıyordum ve üstünde çok fazla düşünmeden cisimlendim.

Kendimi kovuğun önünde bulduğumda gülümsememe engel olamadım. Tabiki Harry Weasley'lerin yanında olacaktı. Saat farkını hesaplamamış olsamda havanın aydınlık olduğunu görüp rahatladım. Bu kadar çok insanın arasında rahatlıkla dolaşabileceğimden emin değildim. Kapıyı yaklaştığımda mutfaktan gelen neşeli sesleri duydum. En azından vampir olmak bir konuda iyiydi. Kendimi olabildiğince sakinleştirip içeri girdim. Onlara yaklaştıkça kanlarının kokusunu alıyordum ve bu yeniden acıkmama sebep oluyordu. Belki de burada olmam yanlıştı. Tam vazgeçip geri dönecekken duymak için geldiğim sesi duydum.

"Care" 

Harry'nin sesindeki titremeyi duyabiliyordum. Ne yapmış olursa olsun o benim için her zaman çok değerliydi ve ben ona ihanet etmiştim.

"Özür dilerim Harry" 

Ne olduğunu anlayamadan yeniden ağlamaya başlamıştım. Harry bana doğru hızla yaklaşırken kalan Weasley'lerin de yaklaştığını gördüm. Buna dayanamazdım. Ben konuşmak için dudaklarımı araladığımda Harry bana sarıldı ve bütün cümlelerimi unuttum. Kalbinin her atışıyla açlığım daha da artsa da ona zarar veremezdim. Ama diğerleri için kendimi durdurabileceğimi sanmıyordum. Harry'e sıkıca sarıldım ve bizi daha güvenli bir yere cisimledim.

"Care seni çok merak ettim" dedi ondan uzaklaştığımda. Açık hava ve deniz kokusu açlığımın sakinleşmesine yardımcı oluyordu.

"Harry seni ne kadar sevdiğimi biliyorsun değil mi?" dedim gözlerimi yeşillerinden bir saniye bile ayırmadan.

"Biliyorum Care çok özür dilerim. Yaptığım çok yanlıştı. Sana ulaşmaya çalıştım ama" dedi gözlerinden yaşlar süzülürken. Buna dayanamıyordum. Kendini benim gibi biri için üzmemeliydi bunu göremiyor muydu?

"Beni dinle Harry James Potter. Sen yanlış hiçbir şey yapmadın ve bir daha asla özür dilemeyeceksin. Beni anladın mı? Haklı olup olmaman umrumda bile değil" Yeniden bana yaklaşmaya çalıştığında onu durdurdum. Bu konuşmayı yapacaksam aklım mümkün olduğunca yerinde olmalıydı.

"Care.."

"Harry beni dinlemeni istiyorum tamam mı? Fazla vaktim olduğunu sanmıyorum. Onun için lütfen beni bölme" başıyla onayladığında derin bir nefes aldım. Artık gözyaşlarımı önemsemiyordum.

"Ben çok yanlış şeyler yaptım Harry. Benimle yeniden konuşmak istemezsen seni anlarım. Seni benim yanımda olmaya zorlayamam. Ama yine yaptıklarımdan pişman değilim Harry yanlış olduklarını biliyorum ama elimde değil. Bencilliğim ve kalbim mantığım önüne geçiyor" 

"Riddle'dan bahsediyorsun değil mi?" dedi soğuk bir sesle. Ağlamam daha da şiddetlense de ona cevap vermedim. "Neden o Care? Neden ben değil de o? Her zaman birbirimizin yanında olacağımızı sanıyordum"

"Harry lütfen, benim için ne kadar değerli olduğunu biliyorsun ama seni istediğin şekilde sevemem. Sen benim için her zaman kardeşten öte oldun. Seni başka türlü göremem."