Love ıs love ( zarry // larry stylinson)

Zayn?

1 Ay Sonra..

"Zayn tamamen iyileştin. Bir sorun yok. Sadece bir kaç sakinleştirici verdim hepsi bu kadar." Zayn doktor horan'nın elindeki beyaz kağıdı alıp ayağa kalktı. Yaptıkları için doktora teşekkür edip odadan çıktı. Başarmıştı işte. Tüm o krizleri, hayali görüntüleri ve sesleri.. Hiç biri artık yoktu ama kalbindeki acılı aşkı söküp atamamıştı. Buna hiç bir doktor ve ilacın gücü yetmezdi. Ailesinin yanına gittiğinde annesinin sıcak kollarında bulmuştu kendisini herkesi çok fazla üzdüğünü biliyordu. Annesi babası kardeşleri ve.. Liam! O her zaman zayn'in yanında olmuştu. Defalarca kovulduğu halde inatla yanında kalmıştı. Zayn ona aşık değildi olamazdı da. Sadece liamı çekici buluyordu ve hoşlanıyordu hepsi bu. Kalbinde harry varken başkasına ümit vermek zayn'e göre değildi. Uzakta telefonla konuşan ablasını gördü. Birşeye kızdığı belli oluyordu. Telefonu kapatıp zayn'nin yanına gidip ona sıkıca sarıldı. Küçük kardeşinden bunu saklamak zor olacağı için söylemeye karar verdi..

"Zayn sana birşey söylemeliyim canım" doniya kardeşini bir köşeye götürüp konuşmak için doğru kelimeleri düşündü.

"Dinliyorum abla ne oldu?"

"Az önce gemma aradı ve..Venedik'te olduklarını söyledi. Bu ayın sonunda harry ve louis.. Evleniyormuş." Zayn duydukları karşısında hiç bit kötü tepki vermeden omuz silkti.

"Umrumda değil doniya istediklerini yapabilirler." Zayn hızlı adımlarla çıkışa yürdü. Evet istediklerini yapabilirlerdi. Buna karışacak değildi ama kalbindeki sızıyı geçirecek hiç birşey yoktu. Bir ay öncesinde harry ile herşey o kadar güzeldi ki.. Ama şimdi geldikleri nokta berbattı. Hastanenin bahçesindeki taksiye binip harry ile her zaman gittikleri parkın adresini verdi. Orası huzuru bulacağı tek yerdi. Orada bir sürü hatırası vardı. Taksi durduğunda cebindeki bir kaç pound'u taksiciye verip parka girdi. Etrafın yeşilliği ona Harry'nin gözlerini hatırlatmıştı ama hayır. Buradaki renkler onun gözlerini tanımlayamazdı. O eşsizdi. Harry'le oturdukları yaşlı büyük ağacın dibine oturup bacaklarını karına çekip ellerini dizlerine koyup burada yaşadıkları güzel anları hatırlamaya çalıştı. Buraya sık sık gelip piknik yaparlardı. Sürekli bu ağacın altında oturup başını Harry'nin dizine koyup hayaller kurarlardı. Sonra zayn'nin isteği ile harry pürüzsüz sesi ile şarkı söylerdi. Buraya bir kerede gece gelmişlerdi. Karanlık gökyüzünün bıkmadan izlemişler yine hayaller kurmuşlardı. Harry'nin aklına gelen deli bir fikrile onunla burada sevişmişti. Evet çok delice ve saçma olabilir ama vu onlara çok romantik gelmişti. Zayn bunları hatırlarken dudakları üstünde tuzlu suyla irkildi. Harry'i çok fazla özlemişti. Ne yapmış olacağını düşündü. Ne yaptıra harry onu artık sevmemeye karar verdi ve gitti. Birbirlerine verdikleri tüm sözler, kurdukları o tatlı hayaller yalan olamazdı.zayn Harry'i çok sevmişti. Şimdi çıkıp gelse. Herşeyi unutup yeniden başlayabilirdi zayn. Hayır gurursuz değildi Aşık'tı. Gerçek aşkta gurur yoktur..

**

"Louis bence burada yaşamaya devam edelim. Neden küçük bir ev için bu kadar ısrar ediyorsun ki?" Louis gözlerini devirip Harry'nin kolunun altından çıkıp doğruldu. Bu kıvırcığıb anlamak bazen zor oluyordu.

"Çünkü sevgilim, küçük evler daha samimi. Ve ayrıca tanrı aşkına iki kişi yaşıyoruz bir saray yavrusuna ihtiyacımız yok. Biran önce taşınalım." Harry biraz düşündü. Söylediği mantıklı şeylerdi ama burayı seviyordu. Ama Louis'i kırmak istemediği için kabul etti.

"Pekala sevgilim. Sen nasıl istesen öyle olsun." Louis gülümseyip Harry'e sarıldı. Kıvırcığını çok seviyordu..sarılmalarını Harry'nin çalan telefonu bozmuştu. Harry ekrana bakmadan açıp kulağına götürdü.

"Alo!.. kimsiniz?.. ah tüm salaklad beni bulur zaten!' Sinirle telefonu kapatıp Louis'e baktığında tekrar çalmıştı. Telefondakine küfürler edeceği zaman duyduğu yumuşak ince ses tüm kanı'nı dondurdu. Dudaklarından adı döküldüğünde Louis'de aynı şekilde hissediyordu.

"Zayn?"