Only Me (Vervolg Only You & Only Us)

Its back

Pov Melissa:

"Wil iedereen de riemen vast doen, over enkele ogenblikken gaan we de daling inzetten" roept de piloot om en we maken alles klaar. "Eindelijk ben ik weer thuis" zucht ik en ik leg mijn hoofd op Justin zijn schouder. Hij glimlacht en trekt me dicht tegen zich aan terwijl we samen uit het raam kijken. Het duurt niet lang voor ik het vliegtuig voel dalen en de grond steeds dichterbij komt.

Na een half uur, lopen we met Melanie aan de hand en Mylena in de kinderwagen, over Schiphol. Ik ruik meteen de geur van versgebakken stroopwafels en ik vind het echt heerlijk. We laten onze paspoorten zien bij de douane en daarna stappen we snel een auto in voor veel mensen ons opmerken. We rijden naar het Conservatorium hotel, midden in Amsterdam. Justin heeft daar een mooie familie suite gereserveerd , met een aparte slaapkamer voor de kinderen. Het is hier nu vroeg in de ochtend dus we besluiten om eerst maar een paar uur te gaan slapen.

Als we na een paar uur een beetje zijn uitgerust en zijn opgefrist, rijden we met de kinderen naar het penthouse. Daar staat er al een makelaar op ons te wachten. We stappen de auto uit en lopen snel naar binnen. We worden uitgebreid rondgeleid en ik kijk mijn ogen uit. "Wauw, het is echt gigantisch" zeg ik als we alles hebben gezien. "Ja, het is echt perfect voor ons" zegt Justin en hij glimlacht naar mij. "We nemen het" zegt hij dan en de makelaar knikt. "Goed, zullen we nu dan maar naar mijn kantoor gaan om nog wat papierwerk af te handelen?". Justin knikt en kijkt dan naar mij. "Waarom ga jij niet even lekker met de kinderen de stad in? Dan handel ik dit wel af. Ik weet zeker dat de kinderen dat ook veel leuker vinden". Ik knik en geef hem dan een knuffel. "Ik ben je zo dankbaar voor dit, je weet niet hoeveel dit voor mij betekend" zeg ik en dan geeft hij mij een kus. "Ik ben blij dat je zo gelukkig bent prinses, daar doe ik het allemaal voor" zegt Justin en dan laat ik hem weer los. "Nou, dan gaan we maar" zeg ik. "Ik kom straks wel naar je toe als ik klaar bent" zegt Justin nog en dan loop ik met Melanie en Mylena naar de lift. Als ik eenmaal met Melanie en Mylena op de Dam loop, word ik gelijk door veel mensen herkend en aangestaard. "Omg, dat is Melissa Bieber!" hoor ik een aantal mensen zeggen en ik loop maar snel door naar de winkels. Eenmaal in de Kalverstraat, loop ik wat kledingwinkels in en koop ik wat kleding voor mezelf en de kinderen. Na een tijdje begint ineens de vermoeidheid toe te slaan en voel ik me ook een beetje licht in mijn hoofd. Ik loop een winkel in en ga daar even op een stoel zitten. "Gaat het wel goed met u?" vraagt een medewerkster van de winkel en ik knik. "Laat me maar even, ik moet gewoon even zitten" zeg ik en de vrouw knikt twijfelachtig. Ondertussen komen er steeds meer fans de winkel binnen. Ze komen naar mij toe en ik kan geen kant meer op. Ik zet de kinderwagen zo dichtmogelijk bij me neer en Melanie komt dicht bij me staan. "Omg Melissa, mogen we alsjeblieft met je op de foto! Melanie en Mylena zijn zo cute! Is Justin er ook?". Er wordt mij veel gevraagd en ik zie veel flitsen van camera's. Ik wordt hier heel benauwd van en alles begint ineens te draaien. "MENSEN GEEF HAAR ALSJEBLIEFT EVEN DE RUIMTE! ZE IS GEEN KERMIS ATRACTIE!" roept de winkelmedewerkster en ik zie nog net hoe ze iedereen de winkel uit stuurt. Maar als ik wil opstaan, zak ik door mijn benen en wordt alles ineens zwart.......

Pov Justin:

"Gefeliciteerd meneer Bieber, het penthouse is nu officieel van u. Dan geef ik u nu de sleutels" zegt de makelaar en hij geeft mij een hand en daarna de sleutels. "Heel erg bedankt" zegt ik en op dat moment voel ik mijn iphone trillen in mijn zak. Ik pak hem en zie dan dat ik word gebeld door een onbekend nummer. Ik besluit toch maar om op te nemen. "Hallo? Met wie spreek ik?" vraag ik en ik hoor een onbekende stem aan de lijn. "Hallo, u spreekt met Susan van Aalst, Arts in het AMC, spreek ik met Justin Bieber?" vraagt de stem en ik verstijf al een beetje. "J-Ja, daar spreekt u mee" zeg ik stotterend. "Ik bel u met de mededeling dat uw vrouw zojuist onwel is geworden op de Kalverstraat in Amsterdam, ze is nog steeds buiten bewustzijn en is net binnengebracht in ons ziekenhuis. Wat er precies met haar aan de hand is, zijn we nog aan het onderzoeken". Ik verstijf en ik moet echt moeite doen om iets te zeggen. "Waar zijn mijn kinderen nu dan?" vraag ik. "Maakt u zich daarover maar geen zorgen. Uw kinderen zijn hier en een collega van mij past op ze tot u er bent". "Oké, ik kom er meteen aan!" zeg ik en dan hang ik op. "Ik moet gaan, er is iets met mijn vrouw!". Gelukkig heb ik een privé chauffeur dus ik kan gelijk in de auto stappen.

Ongeveer een kwartier later, kom ik aan in het ziekenhuis en ik loop gelijk door naar de balie. "Waar is mijn vrouw?!" vraag ik aan de balie en de receptioniste glimacht vriendelijk naar mij. "Ze zijn nu nog met haar bezig maar u kunt er vast heen lopen". Ze verteld me waar ik heen moet en ik loop er zo snel als ik kan heen. Ik wil Melissa niet kwijt! Ik maak me zo'n zorgen om haar.

Na een tijdje komt er een arts naar mij toe en hij geeft mij een hand. "We zijn blij dat u zo snel kon komen. Melissa is onwel geworden in een winkel. Een getuige meld dat het er ineens heel druk werd en ze geen kant meer op kon. Dit werd haar misschien te veel maar aangezien ze een paar jaar terug, ernstig ziek is geweest, hebben we voor de zekerheid bloed bij haar geprikt. Dat zijn we nu aan het onderzoeken. We brengen haar zo even naar een kamer en we denken dat ze zo wel weer wakker zal worden". Ik knik en staar een beetje voor me uit. "Heeft Melissa onlangs nog klachten gehad?" vraagt de arts en ik denk na. "Ja, ze was de laatste paar dagen nogal snel moe volgens mij. Dat merkte ik aan haar". "Oké, bedankt, wacht u hier nog maar even, dan kan u zo bij uw vrouw". Ik knik en ga even op een stoel zitten.

Ongeveer 5 minuten later, komt de arts terug "Melissa ligt nu op een kamer en u kunt bij haar". Ik sta gelijk op en volg hem. Als ik de kamer binnen kom, zie ik Melissa met betraande ogen in bed liggen. Ze heeft een infuus in haar arm en ze is behoorlijk bleek. "Hey lieverd, wat is er gebeurt?" zeg ik geschrokken en ik loop snel naar haar toe. "Het spijt me zo" zegt ze dan en de tranen stromen over haar wangen. Ik ga op het randje van haar bed zitten en neem haar in mijn armen. "Je kan hier niks aan doen, zeg alsjeblieft geen sorry prinses" zeg ik en ik druk een kusje op haar hoofd. "Jawel, ik had eerlijk tegen je moeten zijn" zegt ze "ik verdien jou niet!". "Hoe kom je daar nou bij? Ik hou van je. Word nou eerst maar even een beetje rustig, volgens mij ben je een beetje in de war" zeg ik en ze schud haar hoofd. "Ik voelde me al een tijdje niet helemaal goed, maar ik heb niks tegen je gezegd omdat ik niet wilde dat jij je zorgen maakte. En ik dacht dat het wel mee viel, ik wilde niet weer naar het ziekenhuis!". "Lieverd, rustig maar, ik ben niet boos en ik beloof je dat alles goed komt" zeg ik en ik wrijf geruststellend over haar rug. Ze wordt eindelijk weer een beetje rustig.

Na een tijdje komt de arts weer binnen en zijn blik belooft niet veel goeds. "We hebben het bloed onderzocht en we moeten je helaas vertellen dat de leukemie terug is". We verstijven een paar tellen maar al snel begint Melissa weer te huilen. "Nee niet al weer! Ik wil dit niet! Ik wil hier gewoon weg!" zegt ze en ik wrijf over haar hand. "We willen je hier vannacht voor de zekerheid houden, maar je mag, als alles goed gaat, morgen waarschijnlijk naar huis. Maar je moet wel het hele traject weer in gaan en dat zal nog wel een tijdje gaan duren. En omdat het de 2e keer is dat je dit hebt, zijn de overlevingskansen kleiner geworden".

Melissa zegt niks en ik staar naar de muur. Mijn vermoedens klopte dus, ik wist dat er iets met haar was, maar ze wilde het me gewoon niet vertellen. Ik snap het niet, ze weet dat ze mij alles kan vertellen, en alsnog doet ze het niet. "Je weet dat je mij alles kan vertellen Melis, dus als er nu nog iets is, vertel het me dan alsjeblieft" zeg ik en ze zucht. "Je weet nu alles, er zijn geen geheimen meer, dat beloof ik". Ik knik "oké, ik geloof je. En ik beloof je dat we hier weer door heen gaan komen, wij samen. Je hebt het al een keer gewonnen van deze verschrikkelijke ziekte, en dat lukt je nu weer. Ik geloof in jou!" zeg ik en dan kijkt ze sip naar beneden. "Justin luister, ik weet niet of ik wel behandeld wil worden. Daar word ik juist het ziekst van. Nu voel ik me nog redelijk, maar zodra ik weer met chemo en al die shit moet beginnen, word ik echt beroerd. Ik wil dat gewoon niet meer. Straks is het alleen maar om alles uit te stellen en ik wil gewoon nog kunnen genieten van mijn leven. Ik wil niet dagen lang in bed liggen, ik wil leuke dingen kunnen doen met jou en de kinderen". Ik slik "denk er alsjeblieft nog even goed over na lieverd, ik wil jou gewoon niet kwijt! En ik zeg sowieso de rest van mijn tour af, dan kan ik al mijn aandacht op jou richten". Er rolt weer een traan over haar wang, die ze vervolgens meteen weer weg veegt. "Ik weet het gewoon even niet meer, ik wil niet ziek zijn! Ik wil hier gewoon weg!" zegt ze en ik geef haar een knuffel. "Je weet dat, dat niet kan nu, je moet hier vannacht in ieder geval nog blijven. Ik beloof je dat ik je geen seconde alleen zal laten!"............