Soulmate - zawszę będę cię kochał

Rozdział.16.

- Clair.- słyszę niepewny głos Nico

- Clarisso jak miło cię widzieć.- Edmund jak gdyby nigdy nic wita się ze mną jak z dawnym znajomym

- Szkoda, że bez wzajemność Edmundzie.- syczę w jego stronę

- Oj malutka Clair ty się nigdy nie nauczysz, że ja zawsze dostaje to czego chcę.- zaczyna się śmiać- A teraz chcę ciebie.- robi kilka kroków w moją stronę

- Nawet się nie waż.- Nico zaczyna na niego warczeć

- A co mi zrobisz?- pyta z kpiną- Ze mną są wiedzmy z gór przeznaczenia. A z tobą? Kilka marnych żołnierzyków.

- Ma mnie.- podnoszę dumnie głowę

- Już niedługo to się zmieni.- uśmiecha się kpiąco- Zabić go.

Do ataku rusza piątka wilków. Jednak Nico stoi niewzruszony. Kierowana dziwną siłą podnoszę rękę w ich kierunku.

-mourir

Wypowiadam te słowo a z mojej dłoni wystrzela białe światło. Trafiam w jednego z napastników a ten pada nieżywy na ziemię. Pozostała czwórka cofa się na swoje miejsce.

- Nie radzę ci go atakować.

- Naprawdę jesteś gotowa zginąć za niego? Za to nic nie warte ścierwo?

- Jest miłością mojego życia i zrobię wszystko aby był bezpieczny.- odpowiadam dumnie

- A więc zginiesz razem z nim.- odwraca się do swoich żołnierzy- ATAK!- wykrzykuje

Zaczęło się. Obydwie strony ruszyły do ataku.

~ Ruszaj Clair.- ponagla mnie moja wilczyca- Na co czekasz?

~ Czas zmierzyć się z przeznaczeniem.

Jeden z wrogiej watahy rzucił się w moim kierunku. Złapałam go za szyję spojrzałam mu głęboko w oczy.

- Powiedz mi prawdę.- szepnęłam a jego tęczówki momentalnie zrobiły się białe

- Jestem na twe wezwanie Pani.

Zbliżyłam twarz do jego ucha. Musnęła jego płatek nosem.

- Idź i zabij wszystkich, którzy źle życzą mnie i mojemu stadu.

- Tak Pani.

Robiłam to do momentu kiedy nie miałam już siły na dalszą spowiedź. Przyjęłam na siebie zbyt wiele grzechów na raz. Łącznie wyspowiadałam 20 wilkołaków. Jestem strasznie zmęczona, lecz wiem, że to dopiero początek. Szukam wzrokiem Nico. O nie. Został otoczony przez wiedźmy.

mourir- zgiń