Soulmate - zawszę będę cię kochał

Rozdział.21.

Kiedy Nico opanował rosnącą w nim złość położył się obok mnie i przytulił mocno. Wtulam się w niego czując spokój. To jest właśnie moje miejsce. Przy boku ukochanego.

- Jak długo byłam nieprzytomna?- pytam zaciekawiona

- 5 dni.- odpowiada szybko

- Nico wszystko w porządku?- wydaje się być zdenerwowany

Między nami zapada niezręczna cisza, która trwa z dobre 10 minut. Już mam zapytać się o co chodzi, lecz Nico mnie wyprzedza.

- Clair to było straszne.- szepcze- Kiedy twoje serce się zatrzymało, a ty przestałaś oddychać myślałem, że cię stracę. Myśl, że miałbym zostać sam na tym wielkim świecie zabijała mnie od środka.

- Ale żyję.- zapewniam go

- Wtedy już wiedziałem, że jeżeli byś umarła nie czekałbym tylko od razu bym się zabił.

Odsuwam się od niego na tyle abym mogła widzieć jego oczy. Jedyne co w nich widzę to przerażenie. Boi się, że może mnie stracić. Chcę go zapewnić, że nigdy do tego nie dojdzie, że zawsze będziemy razem.

- Nie...

- Clair dla mnie życie bez ciebie nie miałoby sensu. Jesteś moim światełkiem w tunelu, moim powietrzem, moją duszą, moją kusicielką. Jesteś moim światem. Bez ciebie będę martwy.

Jego słowa trafiły mnie prosto w serce. Pomimo bólu w całym ciele rzuciłam się na niego. Złączyłam nasze usta w żarliwym i namiętnym pocałunku. Ten pocałunek różnił się od poprzednich. Wcześniej całowaliśmy się żyjąc dniem. Lecz teraz wiemy ile mamy do stracenia. Wiemy, że śmierć może nadejść szybciej niżbyśmy tego chcieli.

- Clair.- Nico odrywa się ode mnie delikatnie, na co warczę niezadowolona- Kocham cię.

- Ja ciebie też.

- Chcę żebyś coś mi obiecała.

- Co tylko zechcesz.

- Proszę cię abyś do czasu rozwiązania nie wychodziła z pokoju.

- Nico ja...

- Wiem jak ciężko ci siedzieć w miejscu.- przerywa mi- Ale proszę cię tylko o 1,5 miesiąca. Błagam cię.

- A do ogrodu?- pytam z nadzieją

- Tylko z ochroną.

Wypuszczam głośno powietrze.

- Dobrze, lecz to będzie trwało tylko do momentu narodzin naszej księżniczki.