I'm just a model (Justin Bieber Story)

look at us now

[Justin's pov]

Ik loop rondjes door mijn kamer, ik verveel me en loop al bijna een half uur heen en weer. Ik zucht en denk aan Cailin, misschien wil zei iets doen. Ik loop naar de lift, met tegenzin, en druk op de 4e verdieping. Na een paar seconde ben ik er en klop aan op haar deur, ik hoor voetstappen en dan gaat de deur open. Cailin haar make-up is uitgelopen en zie de tranen in haar ogen. "Oh my god Cailin" zeg ik, "je huilt. Wat is er?" Cailin veegt over haar wang en kijkt naar haar hand waar nu make-up op zit. Ze draait zich om en loopt de kamer in. Ik bedenk me geen moment en loop achter haar aan, "gaat het?" Ik zie haar voor het raam staan, ze is zo klein. Wat is er met haar aan de hand? Ze was net zo vrolijk. "Je hoeft niet te doen alsof je me aardig vindt." Ik kijk op en zie dat Cailin zich omgedraaid heeft, "je mag eerlijk zijn als je me haat, ik ben het gewend, ik wordt mijn hele leven al gepest." Ik kijk haar met grote ogen aan, ze is zo mooi, hoe kan je haar pesten? "Ik haat je niet" zeg ik en loop naar haar toe, 'ik doe niet alsof ik je aardig vindt want ik vindt je echt aardig." Cailin draait zich weer om en staart naar buiten. 'Ze zeiden dat ik te lelijk was om model te zijn" zegt ze zacht, "ze hebben me zovaak inelkaar geslagen, gezegt dat ik naar de hell moest, dat ik zelfmoord moest gaan plegen, elke dag weer." "Ik ben ook gepest" zeg ik en ga naast haar staan, "het was niet zo erg als bij jou. Ze vonden me klein, ik kon niks en ja." "En kijk nou eens naar ons" zegt Cailin en ze lacht zacht, "jij bent een popster en ik model." "Je bent mooi Cailin" zeg ik. Cailin kijkt op en ik zie de tranen in haar ogen glinsteren, "mijn ouders vonden dat ook." "Ze hebben gelijk" zeg ik en pak haar arm vast, "je bent mooi, luister niet naar wat iedereen zegt." "Het is moeilijk weet je" zegt ze en loopt door de kamer heen, "elke dag zie ik weer beelden wat er ooit gebeurd is, elke dag hoor ik hun stemmen in mijn hoofd, ze verpesten mijn dag." Ze draait zich om en kijkt me aan, "ze verpesten mijn hele leven." En dan breekt ze, Cailin laat zich op de bank vallen en begint te huilen. Ik ken haar misschien niet zo lang, maar ik weet dat ze een vriendin is. Ik ga naast haar op de bank zitten en sla mijn arm om haar heen, "het komt goed" zeg ik zacht. Ik wrijf over haar rug en ben blij dat ik naar haar toe ben gegaan, anders zat ze hier nu helemaal alleen.