I'm just a model (Justin Bieber Story)

Sick

Paar dagen later

Die stomme wekker gaat af en boos druk ik hem uit, vandaag moeten we weer filmen, de laatste keer. Ik zucht diep en besluit om er maar vroeg heen te gaan, Cailin en ik hadden niks afgesproken dus ik ga alleen heen. Ik neem een snelle douche, kleed me aan en ga naar beneden waar al een taxi wacht, ik zeg de straatnaam en staar naar buiten, ik voel me niet lekker, waarschijnlijk word Ik ziek. "We zijn er." Ik geef de chauffeur geld en stap uit, het gebouw ziet er verlaten uit, misschien is er wel niemand. Ik loop het trapje op en duw tegen de zware deur die moeizaam open gaat, er zijn toch mensen. Ik stap het gebouw binnen en ga eerst een klein café binnen om iets te eten. Ik bestel iets en ga aan een tafel in de hoek zitten. Mijn hoofd bonkt en ik ben moe. "Hé Justin lekker op tijd." Ik kijk op en zie Dylan naar me toe komen. "Alles goed?" Ik haal mijn schouders op, "hmm gaat wel." Dylan gaat tegenover me zitten, "vertel." "Wat?" Ik kijk hem aan, "wat moet ik vertellen?" "Nou wat zit je dwars?" "Niks" zucht ik, "ik ben gewoon moe, misselijk en heb hoofdpijn." "Grote jongens worden ook wel eens ziek" zegt Dylan en klopt op mijn schouder, "we bekijken wel even hoe het gaat, vandaag is de laatste dag dat we filmen, we zijn bijna klaar." Ik knik en slik moeizaam iets door, oke laat maar dit gaat ook niet werken. Ik schuif het bord van me af en neem een slok water. "Gelukkig hoef jij niet zoveel meer te doen eigenlijk bijna niks" zegt Dylan, "en is het vooral voor Cailin. Loop je mee? Dan kunnen we wel alvast beginnen, iedereen is er verder al." Ik knik en loop achter Dylan aan, hoe eerder we beginnen hoe sneller ik naar huis kan, en met huis bedoel ik ook echt huis. Ik heb gepland om naar me vader te gaan. "Ha Justin" ik krijg een klap op mijn schouder, ik glimlach maar vanbinnen kan ik wel huilen. Ik heb het gevoel dat ik elk moment kan gaan overgeven of flauwvallen. Gelukkig zijn het nog maar een paar stukjes die we snel klaar hebben, ik zie een bank in de hoek staan, laat me erop vallen en sluit me ogen. "Is alles oke met hem?" "Hij is ziek denk ik, laat hem maar even." Ik open mijn ogen weer en zie Cailin verderop staan, ze kijkt me bezorgd aan. Ik doe mijn arm een stukje omhoog en zwaai. Cailin glimlacht en zwaait terug, daarna komt ze op me aflopen. "Hi, hoe voel je je?" "Moet ik eerlijk zijn?" Mompel ik. Cailin knikt en gaat op het randje van de bank zitten. "Verschrikkelijk" zucht ik. Ze legt haar hand op mijn voorhoofd," ik denk dat je koorts hebt" zegt ze, "je bent echt verschrikkelijk warm." Normaal zou ik er een grapje van maken, maar ik heb er geen zin in. "Justin", Dylan komt naar ons toelopen, "jouw gedeelte is af, ik heb Scooter gebeld en hij is onderweg om je op te halen, je blijft hier niet langer." Ik knik en wil rechtop gaan zitten. "Wacht maar tot Scooter komt" zegt Dylan, "kom je Cailin? Dan gaan wij verder." Cailin knikt, "beterschap." Ze glimlacht nog even en loopt achter Dylan aan. Ik zucht, het is verschrikkelijk om ziek te zijn.

Scooter komt op me aflopen, "hoe voel je je?" "Verschrikkelijk" mompel ik. Hij helpt me overeind en geeft me een trui die ik aan doe, "kom" zegt Scooter, "dan gaan wij hier weg, ik rij je naar mijn huis, je gaat niet naar het hotel, ik zorg wel voor je en Yael is er ook nog." Ik knik. "Dylan? Wij gaan ervandoor."" Is goed!" Dylan steekt zijn duim omhoog, "beterschap Justin!" Ik knik en sta op, "beterschap Justin!" Hoor ik, ik kijk op en zie Cailin verop staan. Ik glimlach, knik en loop dan met Scooter naar buiten.