I'm just a model (Justin Bieber Story)

Please go to her.

'Ze is wat?' Justin staart me aan. 'Je hoorde me prima zeg ik, ga naar haar toe, please.' Hij bedenkt zich geen moment en loopt weg, maar halverwege blijft hij staan en draait zich om. 'Dankje Dorien.' Ik glimlach, 'het is al goed'. En daarmee laat hij me achter.

[Cailin's pov]

Ik hoop dat Dorien hem kan vinden, ik weet alleen nog niet hoe ik het Justin ga vertellen. Er wordt zacht op de deur geklopt, vast Dorien om te zeggen dat ze hem nergens kon vinden. 'Binnen.' Roep ik en de deur gaat zachtjes open. Justin staat in de deuropening en kijkt me aan, hij kijkt verlegen, zo heb ik hem nog nooit gezien. 'Hi' zegt hij en komt de kamer inlopen, 'sorry dat ik wegliep.' 'Het is oke zeg ik zacht, Justin, wil je hier komen zitten?' Ik klop naast me op bed en Justin gaat op het randje zitten. Ik kijk hem recht aan in zijn bruine ogen. 'Bedankt dat je mijn leven hebt gered zeg ik zacht, en je hoeft geen sorry te zeggen dat je verliefd bent want ik...' En op dat moment gaat de deur open en komt er een dokter binnen, ' ha je hebt bezoek.' Hij geeft Justin een hand en keert zich dan naar mij, 'hoe voel je je?' 'Prima zeg ik, mag ik naar huis?' Maar ik bedenk me dan dat ik geen huis meer heb. 'Je mag naar huis, moet ik iemand sturen om te helpen met je spullen, of moet ik een taxi bellen?' Ik schud mijn hoofd, 'nee maar toch bedankt.' De dokter verlaat de kamer weer en ik kijk Justin aan. 'Want ik ben verliefd op je.' Zeg ik. Justin kijkt me aan, recht in mijn ogen en voor ik het weet voel ik zijn lippen op die van mij. Ik glimlach als hij weer wegbuigt, 'dat wou ik al een hele tijd doen.' Zucht Justin en hij staat op. 'welke spullen bedoelde de dokter?' Ik gooi de deken van me af en stap uit bed, ik draag nog steeds zo'n stomme ziekenhuis pyjama en zie op de stoel een tas staan, die heeft Dorien vast mee genomen. Ik sla mijn armen om Justin heen. 'ik heb geen idee want ik heb niks meer.' 'Awh lieverd toch.' Justin slaat zijn armen ook om mij heen en geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Uhm.... zijn we nu...?' 'samen?' Zegt Justin, 'ik hoop het.' Ik glimlach en hij trekt me dichter tegen zich aan. Het voelt fijn om eindelijk zijn armen om me heen te hebben, en nu is het met de goede reden, en niet omdat ik het weer eens verknald heb en verdrietig ben, nee nu ben ik gelukkig, omdat ik Justin heb.