Ik draai me om en zie Jesse rennen. Jesse, geen Justin. Hij stopt voor me. "Je was je zonnebril vergeten." Ik glimlach en pak mijn zonnebril, "Dankje." "Goede reis." Ik knik en draai me om, verdriet stroomt door mijn lichaam en ik moet moeite doen om de tranen binnen houden. Maar toch ontsnapt er één en rolt omlaag over mijn wang. Ik veeg hem weg en zoek mijn stoel, gelukkig zit ik bij het raam. Ik staar naar buiten. Ik heb me nog nooit zo verdrietig gevoeld, ergens hoopte ik dat hij mij ook leuk vindt, vond. Weet ik veel, ik wou dat hij van me hield.
[Justin's pov]
"Kun je niet harder?!" Roep ik tegen Dylan, "bro ik wil geen fucking boete!" Ik zucht en laat me achterover in de stoel vallen, steeds kijk ik op mijn mobiel hoe laat het is. Waarom zei ik gister ook niet dat ik haar leuk vindt. Dylan stopt voor het vliegveld en ik storm uit de auto naar binnen. Ik kijk om me heen. H moet ik hebben. Ik ren tussen de mensen door, "sorry" schreeuw ik als ik tegen iemand opbots en ren verder, tot ik uitgeput bij H kom. "Helaas meneer" hoor ik iemand zeggen, "het vliegtuig naar Canada is 2 minuten geleden vertrokken, u bent te laat." Ik laat me tegen de muur op de grond zakken, dat is het ergste wat je kunt horen, je bent te laat. "En?!" Ik kijk op en zie Dylan. "Ze is weg" zeg ik en er komen tranen in mijn ogen." Ik laat je hier niet achter zonder haar" zegt Dylan en weg is hij. Het maakt me niks uit wat hij gaat doen, ik ben te laat. Te laat. Ik haat dat woord, ik haat de betekenis, ik haat het om 'te laat' te zijn. Ik haat mijn leven, ik haat mezelf.
YOU ARE READING
I'm just a model (Justin Bieber Story)
FanfictionCailin, model, ontmoet de knappe Justin als ze in zijn video moet spelen. Maar ze wordt verliefd op hem, is er een kans dat ze hem ooit weer ziet, of is ze gewoon maar een meisje voor hem?
