I'm just a model (Justin Bieber Story)

Cailin wait!

Volgende dag

[Cailin's pov]

Gister nam ik afscheid van Justin, alweer. Nu zit ik op het vliegveld te wachten tot mijn vliegtuig vertrekt, en dat is pas over een anderhalf uur. Ik laat me op één van de harde stoeltjes vallen en doe mijn oordopjes in. Er zitten veel mensen te wachten. Ik heb me al ingecheckt en mijn koffers staan al ergens anders. Mijn gewone tas staat op de grond tussen mijn voeten. Naast mij laat een jongen zich op een stoeltje vallen en stoot me met zijn elleboog in mijn arm, "sorry" zegt hij. Ik knik dat het oke is en staar naar buiten. Ik doe mijn muziek uit en stop mijn mobiel weer in mijn tas. Ik zucht diep, nog 75 minuten op dit stomme stoeltje zitten. "Uhm ik ga iets halen, wil je op mijn spullen letten?" De jongen naast mij kijkt me aan, "ja natuurlijk" zeg ik en glimlach, "thanks." Hij zet een paar stappen en draait zich dan weer om, "wil je ook iets? Starbucks ofzo?" "Mag wel" zeg ik en zeg de smaak die ik graag wil. "Oki dokie" zegt de jongen waarvan ik de naam nog niet weet en hij loopt weg. Het duurt niet lang op hij komt er al weer aan. Hij geeft mij mijn koffie en zelf heeft hij iets maar ik heb geen idee wat. "Hoeveel was het?" Zeg ik en pak mijn portemonnee. "Laat maar" zegt de jongen, "ik betaal." "Dankje" zeg ik, "ik ben trouwens Cailin." "Ik ben Jesse" zegt hij en glimlacht, "waar ga jij heen?" "Canada" zeg ik, "jij?" "Brazilië" zegt Jesse, "naar mijn familie." Ik kijk om me heen met de hoop dat Justin ergens is. Dat hij achter me aan komt om te zeggen dat hij me leuk vindt, maar mijn hoop verdwijnt langzaam met elke minuut die voorbij gaat. 

Het uur gaat snel voorbij doordat Jesse en ik veel hebben gepraat. Ik heb zelfs zijn nummer. Nu ben ik opweg naar mijn vliegtuig die zo vertrekt. Ik kijk steeds achterom of ik Justin zie, maar nee. Ik geef mijn ticket en kijk niet meer achterom. Ik wil net verder lopen als een stem me stopt. "CAILIN WACHT! "