Magus Academy

Prologue

Hermoine's Pov

Homecoming, I'm coming
My sweet mistake
Summer's over, hope it's not too late
I'm pacing, impatient
Up in my head
Taken back to the sidewalk where we met

And carved out our names
Do you remember that?

I'm coming home, I'm coming home
Did you take off while I was gone?
I missed it all, I messed you up, I missed you
I'm coming home, I wanna know
When all the leaves begin to fall
If I'm falling, falling apart for you

Masaya akong kumakanta sa stage ngayon. Namiss ko toh sobra. Nakita kong naaliw ang mga manonood sa amin. Napangiti ako, tiningnan ko silang lahat haaay, ang saya lang.

"Gusto niyo pa ba?" tanong ko sa kanila gamit ang mikropono.

"More! More!"

"Kakanta na yan, kakanta na yan."

Sigaw ulit nila. Grabe ang sarap sa feeling kapag nagiging demanding sila, hindi ako galit kapag nagpapakanta ulit sila sa akin, ang mga taga.hanga ko ang naging inspirasyon ko. Lumingon ako sa mga ka-banda ko kung kaya pa ba nila. Nag-thumbs up sakin si Jun ang drummer sa banda, ngiting tumango ako sa kanila. "Wala akong magagawa, kayo ang boss ko." sabi ko at nagsimula ng magstrum, isa din akong lead guitarist sa banda.

"We love you Hermoine"

Ngumiti ako sa kanila, "I love you more " at kumindat sa kanila.

" The power lights were off." kasisimula ko pa lang kumanta ng makita kong umilaw ang nasa pulsuhan ko, simbolo iyon sa pagiging Magusian ko. Bilog ang hugis na may pagkasunod sunod ang laki sa loob at sa pinakahuli na bilog may maliit na kulay pula. Ibig sabihin sa pula ay konektado kaming lahat na Magusian sa isa't isa. Kulay puti sa akin, iba't iba ang kulay ang nasa pulsuhan mo, pwera lang sa maliit na pula sa pinakahuli dahil kaming lahat ay mayroon na ganyan. Ito ay base din sa lakas mo ngayon. Kulay rainbow ang kalabasan kung magiging pinakamalakas kana sa lahat. Sa ngayon  wala pang nakakuha ng raimbow na kulay, kaya kung babalik ako sa Magus gagalingan ko na ang pag-ensayo.

"Excuse me, guys! Urgent lang. I'm sorry." nakita kong nadismaya ang mga tao sakin dahil bigla lang ako nagpa-alam. "Sorry talaga Jun. Urgent lang talaga toh." sabi ko sa kanya.

"Go on, kami na bahala dito."

Nilingon ko ulit ang mga tao at ang mga kabanda ko, mamimiss ko nanaman ang pagkanta. Hanggang sa pagbabalik ko,  NeverEnd band. Bumuntong hininga ako. At naglakad na ako paalis, sa mga taong wala makakita sa akin, dahil mahirap na. Tama ba ang naging desisyon ko? Ang makipagsapalaran sa mundo ng puno ng mahika? Ang mundo kung saan magiging normal ang hindi normal sa iyong paningin?

Kinuha ko ang aking baller lahat kami ay may baller para hindi makita ng mga normal, nakita ko ang bilog sa aking pulsuhan. Kung ngayon mo lang ito nakita, masisilawan ka talaga sa kanyang liwanag pero sa aking kondisyon, sanay na ako sa liwanag niya.

"Hermoine" tawag ni M sa akin, siya ang principal namin, 12 years old ang hitsura niya pero kung tatanungin mo ang kanyang edad, 2014 years na siya. May kakayahan siyang gumaya, gamit ang mata at isipan niya. Nakakatakot ba siya? Opo sobra. Siya ang principal dahil ipinamana iyon sa kanyang mga magulang. Tinanong namin kung saan ang mga magulang niya pero isang pilit na ngiti ang kanyang isasagot sa amin. Alam kong buhay pa ang magulang niya dahil mamatay lamang sila kung kompleto ang angkan nila. Kaya nga hanggang ngayon ay buhay parin si M dahil hindi pa niya nahahanap ang kanyang mga magulang.