Όλα ξεκίνησαν από έναν άντρα.
Τον Πέτρο.
Στις 17 του περασμένου Δεκέμβρη.
Έγραψε μια τρυφερή ιστορία, βαθύτατα συναισθηματική,
χωρίς όμως τέλος.
Ένα μικρό διήγημα που άφηνε τη φαντασία μας ελεύθερη
κατά πώς ήθελε ο καθένας.
Πού να ήξερε ο άνθρωπος που έμπλεκε όταν έδινε το πράσινο φως
να συνεχιστεί η ιστορία του!
15 γυναίκες μπλόγκερ συγκεντρωθήκαμε σαν μελίσσι τριγύρω του
και συνεχίσαμε την ιστορία.
Στην πορεία ζήσαμε ένα παθιασμένο ειδύλλιο,
που πέρασε από σαράντα κύματα.
Απολαύσαμε μια δυνατή, καυτή ερωτική στιγμή.
Νιώσαμε την ανάλαφρη αύρα στην αρχή μιας σχέσης.
Το πρώτο ραντεβού
(λίγο ανάποδα εδώ, μα είχε κι αυτό τη χάρη του).
Πήραμε ένα υπέροχο πρωινό μαζί τους ένα ανοιξιάτικο πρωινό.
Περπατήσαμε παρέα στα σοκάκια της Πλάκας.
Φοβηθήκαμε, μελαγχολήσαμε, ανησυχήσαμε
για το αν θα τα καταφέρουν να μείνουν μαζί.
Βιώσαμε το θάνατο!
Συνταρακτική στιγμή της ιστορίας.
Πορευτήκαμε δίπλα σε μια σχέση καθώς χτιζόταν,
καθώς ζούσε και αντιμετώπιζε την καθημερινότητα.
Τον αγώνα της βιοπάλης.
Τα μικρά και μεγάλα εμπόδια στο δρόμο τους.
Γευτήκαμε το δηλητήριο της ζήλιας.
Μα και τη ζεστασιά της αγκαλιάς,
Το μεγαλείο της συντροφικότητας.
Και φτάσαμε στο τέλος…
Με ένα αεράκι αιγιοπελαγίτικο μας υποδέχτηκε.
Με τη μυρωδιά από το φρεσκοψημένο ψωμί.
Με τα βασιλικά και τα γιασεμιά να μας τυλίγουν μεθυστικά.
"Τελικά όμως στην ζωή δεν παίρνουμε αυτό που αξίζουμε, αλλά
αυτό που διεκδικούμε. Αυτό που διεκδικήσαμε με πάθος και
αποκτήσαμε, είναι τελικά αυτό που μας αξίζει"
φιλοσοφεί το τελευταίο μας κορίτσι!
Η Βάσια αγουροξυπνημένη και νωχελική έσκυψε πάνω του, του
χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά και τον φίλησε.
-Καλημέρα… του είπε πίνοντας μια γουλιά απ’ τον καφέ του.
Ένα καράβι φεύγει απ’ το λιμάνι μα δεν τους νοιάζει. Γιατί όλα
αυτά που αγαπάνε βρίσκονται σε τούτο εδώ το νησί.
Ναι διεκδίκησαν, πάλεψαν, κέρδισαν!
Κι όλοι εμείς είτε γράψαμε, είτε διαβάσαμε
κερδίσαμε πολλά!
