1_ Μια συνάντηση_
[ του Πέτρου Καρυτινού ]
ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΚΑΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΞΑΝΑΔΕΙ. Δεν μπορούσε να θυμηθεί που, μα δεν
έκανε λάθος. Είχε εκείνο το ακαθόριστο συναίσθημα όταν συναντάς
κάποιον τυχαία και κάτι μέσα σου σε βεβαιώνει πως δεν είναι η πρώτη φορά.
Είχε καθίσει στην καρέκλα του καφενείου μόλις πριν λίγα λεπτά. Ένα μικρό
γραφικό καφενεδάκι από εκείνα που σπάνια συναντάς σήμερα, βγαλμένο από
παλιές καρτ-ποστάλ, να σου δείχνει την παλιά Αθήνα που ποτέ δεν γνώρισες.
Θυμήθηκε πως το είχε μάθει από μια φίλη της (πάει ένας χρόνος τώρα) όταν της
είχε δώσει εκεί ραντεβού. Δεν ήταν δύσκολο να το βρει. Η γειτονιά τόσο
διαφορετική από τις άλλες, όλα τόσο μοναδικά γύρω που ήταν αδύνατο να μη το
εντοπίσει μέσα στο γραφικό δρομάκι.
Τα σκοινιά της μπουγάδας ένωναν τα αντικριστά σπίτια. Στο ένα μπαλκόνι οι
γαρδένιες με τους λαδοτενεκέδες για γλάστρες.
Το σιδηρουργείο από κάτω είχε στην είσοδο δυο μπλε πλαστικά βαρέλια με
ελάσματα απ' τον τόρνο.
Η μωβ μπουκαμβίλια στο μπαλκόνι διαγώνια γέμιζε με πέταλα το στενοσόκακο.
Αμέσως μετά το εργαστήρι που επιδιόρθωνε έγχορδα και δίπλα η ταμπέλα
".Μ....Π..ΕΙΟΝ".
Καταλάβαινες τι έγραφε από τα κοφίνια με τις ομπρέλες.
Και στο βάθος του δρόμου, λίγο πριν τη στροφή, το καφενεδάκι του κυρ Μιχάλη
με την κληματαριά.
Μέσα όλα παραδοσιακά και παράξενα.
Το πάτωμα-σκακιέρα, στις γωνίες τα μεγάλα τραπέζια με τους καναπέδες, οι
τοίχοι γεμάτοι φωτογραφίες ηθοποιών του παλαιού καλού ελληνικού
κινηματογράφου, μια προθήκη γεμάτη με βάζα όλων των χρωμάτων.
Και στο εργαστήριο πίσω, η Μαρία να φτιάχνει γλυκά και μαρμελάδες για
πελάτες και περαστικούς.
Αυτές τις σκέψεις της μαζί με την απορία «από πού τον ξέρω;» διέκοψε ο κυρ
