7_ Το πεπρωμένο_
[ της Χριστίνας Αντωνίου ]
ΗΤΑΝ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ. ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΞΑΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.
Μόλις είχε φύγει από το σπίτι του Στέλιου, έπειτα από τρεις μέρες έπρεπε
επιτέλους να πάει και λίγο σπίτι της. Πάνω της είχε ακόμα την χαρακτηριστική
μυρωδιά του. Ήταν σίγουρη ότι θα την αναγνώριζε όπου κι αν βρισκόταν. Λάτρευε
τον τρόπο που μύριζε.
Σταμάτησε στο φανάρι και περίμενε να ανάψει πράσινο για να περάσει
απέναντι, όταν ξαφνικά ένιωσε ξανά εκείνη την ζάλη. Πιάστηκε από την κολόνα
δίπλα της και ανάσανε βαθιά. Αυτές οι ζαλάδες είχαν γίνει όλο και πιο έντονες
τελευταία. «Ίσως έχει δίκιο ο Στέλιος, πρέπει να πάω να κάνω εξετάσεις. Ο
αιματοκρίτης μου θα είναι στα πατώματα», σκέφτηκε.
Ήταν και εκείνο το λιποθυμικό επεισόδιο που την είχε θορυβήσει. «Αύριο το
πρωί θα πάω για εξετάσεις», αποφάσισε και μπήκε στο κατάστημα που από καιρό
είχε προσέξει ένα φόρεμα στην βιτρίνα. Σήμερα θα βγαίνανε μαζί για πρώτη φορά.
Ήταν περίεργο το πόσο ανάποδα τα είχανε κάνει όλα. Είχαν κοιμηθεί μαζί, είχαν
τσακωθεί κι ακόμα δεν είχαν βγει ένα πρώτο ραντεβού.
Είχε αρχίσει από νωρίς να ετοιμάζεται για το βράδυ. Δεν ήξερε που θα
πηγαίνανε, ήταν έκπληξη της είχε πει. Εκείνη είχε φορέσει το καινούριο της
πράσινο φόρεμα κι είχε αφήσει τα μαλλιά της λυτά πάνω στους ώμους.
Στις 21:00 ακριβώς άκουσε το κουδούνι της εξώπορτας. «Κατεβαίνω», φώναξε
στο θυροτηλέφωνο ενώ έκλεινε κιόλας πίσω της την πόρτα. Ήταν έτοιμη από ώρα,
είχε άγχος λες και ήταν 16 χρονών κι έβγαινε πρώτο ραντεβού. Κοιτάχτηκε για τελευταία φορά στον καθρέφτη του ασανσέρ και γέλασε με τον εαυτό της. «Γιατί
έχεις άγχος βρε χαζή; Σε έχει ξαναδεί», θύμισε στον εαυτό της.
Στην αυλή του σπιτιού την περίμενε ο Στέλιος. Με το που την είδε σάστισε, τόσες
