- კუკიმ მითხრა, რომ შენთვის არ დაურეკავს!
- რააა? აბა ვინ იყო?! აბსოლუტურად დარწმუნებული ვარ, რომ ის იყო! ჩემი "ქრაშის" ხმას ვცნობ!
- ასე ნუ მოიხსენიებ! ის შენი "ქრაში" თუ რაღაც ჯანდაბა, აღარაა! - მივხვდი, რომ ჩემი ნათქვამი ეწყინა და ამის გამოსწორება დავიწყე:
- მართალი ხარ, ოპპაა...
- როგორ?! რა დამიძახე? - თვალები გაუნათდა და პატარა ბავშვივით დაიწყო ცმუკვა!
- ოპპააა...
- ვაიმეეე... როგორრ? კიდევ ერთხელ გაიმეორე გთხოვ!
- დამშვიდდი ოპპაა...
- ოოოოო ღმერთოოოო... გულიიიი! - თან თავის გულს ეფერებოდა. ის ისეთი საყვარელი იყოო... ვუყურებდი და უბრალოდ ვიღიმოდი! - გინდა სადმე გავისეირნოთ?
- და გაკვეთილებს რა ვუყოთ?!
- თან წავიღოთ... მათ გარეშე წასვლა უხერხულია, ეწყინებათ და მერე ერთ ამბავს ატეხენ!
- ტაე!!!
- ხო აბა ეგ რა ტიპის კითხვა იყო?! აშკარაა, რომ უნდა გავაცდინოთ!
- აუ არ ვიცი... არ მინდა სკოლის გაცდენა!
- კარგი მოდი, როგორც ყოველთვის ახლაც არჩევანის საშუალებას მოგცემ: მე ან სკოლა!
- საერთოდ არ მეხმარები!
- 5 წამს გაძლევ!
- ტაეეე...
- 5
- მერე დედას რა ვუთხრაა?
- 4
- ჯანდაბააა...
- 3... ცუდ სიტყვებს ნუ ხმარობ ლამაზო!
- ორ ცეცხლს შუა ვიწვიიიიი!
- 2... მე წყალი მაქვს!
- და რო არ ავირჩიო რა მოხდება?!
- 1... სეულიდან წავალ!
- რააა?!
- დრო იწურებაა...
- კარგი! შენ... შენ გირჩევ!
- ასეც ვიცოდი.
- ვერ გიტან!
- მეც მიყვახარ... სახლში გაივლი თუ აქედანვე წავიდეთ სასეირნოდ?
- სახლში გავივლი.
გზაში ორივე ვდუმდუმდით... მე ნაოშნიკები მეკეთა და K.A.R.D.-ის ახალ მუსიკას ვუსმენდი! ბოლოს ტაემ ვეღარ მოითმინა და თქვა:
- როდის უნდა ვილაპარაკოთ იმაზე, რაც ამ დღეებში გემართება?!
- ჰმმმ... რამე მითხარი? - ცალი ყურიდან ნაოშნიკი გამოვიძრე და მივაშტერდი...
- როდის ვაპირებთ იმაზე ლაპარაკს, რაც ამ დღეებში გემართემათქო!
- არ ვიცი, ღირს თუ არა... მეშინია ვინმემ შეშლილად არ შემრაცხოს!
- ვინმესთვის მოყოლა ცადე?
- დაახლოებით...
- ხოდა გისმენ!
ტაეს ყველაფერი მოვუყევი... და მისი სახის გამომეტყველებიდან თუ ვიმსჯელებთ, ძალიან გაკვირვებული არ ყოფილა.
- მგონი მართლა გავგიჟდიიი... - არაფერი არ უთქვამს, უბრალოდ გზაზე მიმავალ მანქანებს აკვირდებოდა. - სწორედ ამიტომ, არ მინდოდა შენთვის და ზოგადად ვინმესთვის ამის თქმა... - მისი დუმილი მაგიჟებდა! მერჩივნა ეყვირა ან თუნდაც ეთქვა, რომ შეშლილი ვგონივარ, ოღონდ არ გაჩუმებულიყო... უკვე ნამდვილად ვნანობდი, რომ ეს ყველაფერი ვთქვი! ჯანდაბა ნორა! არ შეგიძლია, რომ ენას კბილი დააჭირო?!
