გონს რომ მოვედი, საავადმყოფოში ვიყავი... წამოვდექი და იქაურობის თვალიერება დავიწყე! მაგრამ არ დამცალდა, ექთანი იმ წამსვე მომვარდა და მითხრა: - მაპატიეთ, მაგრამ ჯერ-ჯერობით თქვენთვის განძრევა არ შეიძლება! - და ისევ საწოლზე დამაწვინა. პალატაში საშინელი ქაოსი იყო: აქა-იქ ხველა, კვნესა და ტირილი ისმოდა, ექთნები გიჟებივით დარბოდნენ, პაციენტები შემოყავდათ და გაყავდათ, რამოდენიმესთან მნახველებიც იყვნენ მოსულები... მოკლეთ, თავი ბრძოლის ველზე მეგონა!
ერთი სული მქონდა ამ პალატიდან როდის გავიდოდი! ჩემმა ექთანმა ყურადღება მოადუნა თუ არა, იმ წამსვე წამოვდექი და გასასვლელისკენ ავიღე გეზი!
გავაღწიე... როგორც იქნა! კოლიდორის სიტუაცია რადიკალურად განსხვავდებოდა პალატისაგან. ადამიანის ჭაჭანება არ იყო! კოლიდორს გავუყევი და ტაეს ძებნა დავიწყე... თან პალატებსაც ვამოწმებდი. ჩემდა გასაკვირად, ყველა მათგანი ცარიელი იყო! - რა ჯანდაბაა... მთელი საავადმყოფო ჩემს პალატაში გადაიტანეს? - ჩემთვის ვამბობდი... ხელმარჯვნივ შევუხვიე და კოლიდორის დასასრულში პატარა გოგო დავინახე! შუქი ჩაქვრა... ტელეფონის ძებნა დავიწყე მაგრამ გამახსენდა, რომ პალატაში დამრჩა...
შუქი მალევე მოვიდა! გოგონა ისევ იქ იდგა...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
- ჰეიი გოგონი! მშობლები დაკარგე? - ... - იციი, მეც დავიკარგე! თუ გინდა ერთად მოვძებნოთ შენი მშობლები... - ... - მისკენ გადავდგი თუ არა ნაბიჯი, მაშინვე გაიქცა! უკან გავეკიდე. არ ვიცი რატომ! უბრალოდ გავეკიდე. - ჰეიიიი! ნუ გეშინიიააა... არაფერს დაგიშავებ! - მისი გაჩერება უამრავი ხერხით ვცადე, მაგრამ ამაოდ! ვერც ვეწეოდი... ისე გარბოდა, თითქოს უკან ურჩხული მოსდევდეს! "ურჩხული?! " გავიმეორე და გავშეშდი! დავიჯერო ეს გოგონა, იმას გაურბის რასაც მე გავურბივარხოლმე?! ნელ-ნელა უკან მოვტრიალდი და... ჩვეულებრივი და ცარიელი კოლიდორი დავინახე! - ჰაა?! არავინაა? - უკან მოვიხედე და აღარც ის გოგონა ჩანდა! - ჰაჰ... მშვენიერია! - გზა განვაგრძე! პალატების თვაპიერება განვაგრძე, ოღონდ ამ ჯერად ტაეს კი არა, იმ პატარა გოგონას ვეძებდი!
