Shy girl don't care!

Μιλκσέικ

-Έχω σοβαρή έλλειψη από μιλκσεικ μπανάνα με μπόλικη τρούφα σοκολάτα, γκρινιάζει η Φοίβη.
Έχουμε σχολάσει και κατευθύνομαστε με όλους τους υπόλοιπους μαθητές προς την έξοδο.
-Ήπιε ένα το πρωί. Μην την ακους, λέει η Δανάη και δίνει μια αγκωνιά στη Φοίβη.
Αυτή παίρνει το γνωστό ύφος κουταβιού. Η Δανάη, όμως δεν υποκύπτει.
-Μην με κοιτάς έτσι. Δεν μπορώ σήμερα, θα πάω με τον Αντρέα να διαβάσουμε.
Η Φοίβη μπαίνει μπροστά της και απλώνει τα χέρια της κόβοντας μας τον δρόμο.
-Ω έλα τώρα όλες ξέρουμε πως σαλιαρίζετε και πότε δεν διαβάζετε. Να ευχαριστείς τον μικρό σου αδερφό για τα κουτσομπολιά, λέει περήφανη η Φοίβη κοιτώντας τα νύχια της.
Σκάω στα γέλια, ενώ η Δανάη σηκώνει  με επιδοκιμασία τα φρύδια της.
-Θα πάω εγώ με την Φοίβη και θα πω και τον Άρη. Άλλωστε κάνεις δεν είναι σπίτι, λέω.
Η Φοίβη κοκκινίζει ελαφρώς και η Δανάη βρίσκει την ευκαιρία και την χτυπάει απαλά στον ώμο.
-Ορίστε, έχεις ενδιαφέρουσα παρέα, την πειράζει κλείνοντας μας το μάτι και ύστερα φεύγει.
-Αυτό ήταν...ξεκινάει να πει η Φοίβη αλλά σταματάει μολιςρ νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται στον ώμο μου.
-Άργησες πάλι, καθυστερημένο, παραπονιέται ο Άρης όπως συνήθως ενώ αυτός είναι που ήρθε τελευταίος.
-Θα πάμε για μιλκσεικ, έρχεσαι; Τον ρωτάω αγνοώντας το φρικαρισμένο βλέμμα της Φοίβη.
-Τρέχοντας, αναφωνεί ο Άρης και ξεκινάμε για το υπέροχο μαγαζάκι "Sweet shake".
Η Φοίβη παραγγέλνει ένα με μπανάνα και τρουφαρ σοκολάτας, εγώ με παγωτό στρατσιατέλα και φράουλες και ο Άρης....νομίζω πως έβαλε ότι βρήκε! Πως καταφέρνει και κρατάει τόσους μύες στη θέση τους, δεν  μπορώ να το καταλάβω.
Σε λίγο μπαίνουν και αλλά, γνωστά παιδιά από το σχολείο. Συμμαθήτες και συμμαθήτριες του Άρη που φροντίζουν οι μεν να τον χαιρετήσουν δίνοντας τα χέρια και οι δε χαμογελώντας όλο μέλι.
Η Φοίβη πίνει το μιλκσέικ αδιαφορώντας, αλλά ξέρω πως ζηλεύει απίστευτα. Της αρέσει ο Άρης, όμως δεν πρόκειται ποτέ να το παραδεχτεί.
Εκείνη τη στιγμή μπαίνει στο μαγαζί ένα αγόρι και όλοι όσοι χαιρέτησαν τον Άρη πάνε να τον καλωσορίσουν.
-Ποιος είναι αυτός; Ρωτάω τα παιδιά.
Ο Άρης με τη Φοίβη ρίχνουν μία ματιά. Η Φοίβη πνίγεται ελάχιστα με το μιλκσέικ.
-Είναι ο Φίλιππος, καινούργιος στη τάξη μας. Κουλ παιδί, με πληροφορεί ο Άρης.
Τον παρατηρώ διακριτικά. Ψηλός, με σκούρα, κάστανα μαλλιά να πέφτουν ατημέλητα στα ψηλά ζυγωματικά του και μελί μάτια. Εκείνη τη στιγμή, γυρίζει να με κοιτάξει και μου χαμογελάει πλατιά. Μία σειρά από λευκά, ίσια δόντια εμφανίζεται και τονίζει όλο το γωνιώδες πρόσωπο του.
Η Φοίβη μου δίνει μία αγκωνιά.
-Σας παντρεύω άνετα, σχολιάζει κλείνοντας το μάτι της.
-Μην λες βλακείες, λέω και στρέψω την προσοχή μου στο μιλκσέικ μπροστά μου.
-Μαζέψου, Φοίβη. Θα έχεις να κάνεις μαζί μου, αν η αδερφούλα μου πέσει σε άσχημα μονοπάτια. Τα λέμε στο σπίτι, μας χαιρετάει ο Άρης και φεύγει.
-Τον μισώ, σχολιάζει η Φοίβη αναστενάζοντας.
-Ναι, το βλέπω, την πειράζω και αρχίζω να γελάω.
Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κινητό της, το κοιτάει για λίγο και ύστερα σηκώνεται.
-Δυστυχώς πρέπει να την κάνω. Η μαμά τα έχει πάρει που δεν γύρισα νωρίς για να πάω βόλτα τον Μπάξτερ και τα έκανε στο σαλόνι, δικαιολογείται.
Την κοιτάω ξαφνιασμένη.
-Εσύ με έφερες εδώ και τώρα φεύγεις;
-Σορυ. Σου χρωστάω, να ξες, λέει σχεδόν τρέχοντας προς την έξοδο.
Φίλη να σου πετύχει, σκέφτομαι καθώς αφήνω ένα χαρτονόμισμα και αφού πάρω την τσάντα μου κατευθύνομαι προς την πόρτα.
Ξαφνικά, ο ώμος μου σχεδόν συνθλίβεται πάνω σε κάτι σκληρό.
Γυρίζω και αντικρίζω τον Φίλιππο.
Με κοιτάει με φωτεινά μάτια από την κορυφή ως τα νύχια.
-Με συγχωρείς! Λυπάμαι παρά πολύ, σε πόνεσα; Μιλάει ασταμάτητα.
Αμέσως το χρώμα του προσώπου μου μετατρέπεται σε απόλυτο κόκκινο.
-Είμαι καλά, αρκούμαι να πω και βγαίνω από το μαγαζί.
Αυτός, όμως κρατάει την πόρτα και με ακολουθεί.
-Ίσως...θα έπρεπε να επανορθώσω. Έμεινες μόνη, οπότε...
Τον σταματάω πριν συνεχίσει. Δεν γίνεται να συνεχίσει.
-Πρέπει να φύγω, λέω και αρχίζω να απομακρύνομαι δίχως να κοιτάξω πίσω που τον άφησα σύξυλο.
Αναστενάζω. Σας φαίνονταν όλα τέλεια μέχρι τώρα, έτσι; Ζητώ συγγνώμη αλλά αυτό είναι ένα περίπλοκο θέμα. Τα αγόρια. Όσο...ελκυστική και αν φαίνομαι, όσες γνωριμίες και αν έχω δεν φίλησα, ούτε καν άγγιξα αγόρι εκτός από τον αδερφό μου. Ακούγεται γελοίο, μα ντρέπομαι τόσο πολύ και νιώθω άβολα. Όλα τα κορίτσια το νιώθουν, όμως σε εμένα ίσως είναι αρρώστια και μάλιστα σοβαρή. Η Φοίβη και η Δανάη με κορόιδευαν. Ύστερα όταν είδαν πως όντως δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη μπροστά σε αγόρια, προσπάθησαν να με γνωρίσουν σε κάποια ή να βγαίνουμε και με τον Αντρέα, το αγόρι της Δανάης και τους φίλους του. Εγώ ένιωθα ακόμα χειρότερα. Οπότε τα παράτησαν και είπαν πως όταν είναι να έρθει, θα έρθει.
Ο Φίλιππος είναι όμορφος. Κούκλος, δηλαδή. Αλλά όχι ο τύπος μου και φυσικά παραείναι δημοφιλής και αυθόρμητος. Όχι. Με την καμία!