Shy girl don't care!

Είσαι με τα καλά σου;!

Περπατάω αφινιασμενή στους δρόμους. Δεν ξέρω καν που πάω, απλά περνάω σπίτια, στενάκια, μαγαζιά, το πάρκο και προσπαθώ να βρω μέρος να χωρέσω εμένα και όλη μου την οργή.
Σίγουρα αυτή η μισητή σεξοβόμβα του έχει κάνει μάγια. Ο Άρης, ο μεγάλος μου αδερφός, ο λογικός, ειλικρινής και οξυδερκής αδερφός μου με αγνοεί και με μισεί παντελώς για μία επιφανειακή κοπελίτσα. Δεν ξέρω τι-
-Όπα, Μελίσα. Χιλιοστή φορά που πέφτεις πάνω μου, ακούω μία φωνή αφού έχω πέσει πάνω σε κάτι σκληρό.
Τσιτώνομαι. Ξανά. Και ύστερα ο θυμός με κυριεύει. Δίνω, στο Φίλιππο μία δυνατή στον ώμο.
-Αουτς! Τι σε έπιασε; Ρωτάει καθώς τρίβει τον ώμο του.
-Είπες πως θα του μιλήσεις! Πως θα του αλλάξεις γνώμη και εσύ δεν έκανες απολύτως τίποτα, του ουρλιάζω.
Χαμογελάει στραβά. Μου χαμογελάει!!!
-Είναι ερωτοπούλι το αδερφάκι σου, Μελίσα. Ότι και να του πω δεν αλλάζει γνώμη, απαντάει.
Η οργή ξεχειλίζει από μέσα μου.
-Δεν πρόκειται να σου μιλήσω πότε ξανά. Έκανα ήδη το λάθος μία φορά. Τώρα μην με ξανά πλησιάσεις, φωνάζω και αρχίζω να τρέχω μακριά του.
-Μελίσα! Μελίσα, έλα εδώ! Χριστέ μου αυτό το κορίτσι, λέει και τρέχει από πίσω μου.
Είναι γρηγορότερος. Τα βήματα του ακούγονται όλο και πιο κοντά μου. Μπαίνω σε ένα στενό, μα με προλαβαίνει και με τραβάει απότομα πάνω στο σώμα του. Οι ανάσες μου είναι γρήγορες και ακανόνιστες. Τα ματια του σκουραίνουν μόλις τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και η μία παλάμη του κατέβει λίγο πιο κάτω. Αναστενάζω, κάτι που τον κάνει να με κολλήσει στον τοίχο και να απλώσει τα χέρια μου στο κρύο τσιμέντο από πάνω μου, κρατώντας τα. Δίχως χέρια και καμιά πιθανή διέξοδο παραμένω κολλημένη με τη πλάτη στο τοίχο και με το μπροστινό σώμα μου στο δικό του ζεστό, γραμμώμενο και...
-Φύγε από πάνω μου, ψελλίζω.
-Αλλιώς τι θα κάνεις; Με προκαλεί με τη βραχνή και αισθησιακή φωνή του.
Κοκκινίζω. Σαν παντζάρια, τομάτες και ό,τι κόκκινο μπορείτε να φανταστείτε. Εκτός όλων των άλλων βρίσκομαι σε αυτή τη πρωτόγνωρη, άβολη κατάσταση.
Και ύστερα κάνω πάλι κάτι που μπορεί να ονομαστεί το γεγονός της ημέρας: τον κλωτσάω στο ευαίσθητο σημείο!
Διπλώνεται προς τα μέσα και βογγάει.
Απομακρύνομαι γρήγορα από κοντά του.
-Ανάθεμα σε, Μελίσα. Με τι έμπλεξα Θεέ μου! Φωνάζει ανάμεσα στα επιφωνήματα πόνου.
Τύψεις με γεμίζουν αλλά...δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, εντάξει; Με είχε κολλήσει στον τοίχο με το καυτό, μυώδες κορμί του και τα χείλη του ήταν τόσο...απλά φεύγω τώρα!!
Και έτσι απλά άρχισα να τρέχω μακριά. Ξανά.

Μετά από μία ώρα...

-Εσύ παιδάκι μου πρέπει να γίνεις καλόγρια! Τον χτύπησες στα αχαμνά; Είσαι με τα καλά σου! Φωνάζει έξαλλη η Δανάη.
Είμαστε στο σπίτι της Φοίβης και τους έχω πει τι έχει γίνει. Η Φοίβη πως δεν πήγε στο σπίτι μου να διαπράξει φονικό μετά από αυτά που άκουσε.
Κάθομαι ζαρωμένη στον καναπέ ενώ η Δανάη κάνει μία από αυτές τις ασκήσεις αναπνοής που έμαθε στα μαθήματα γιόγκα της μαμάς της.
-Μα...μα με κρατούσε αιχμάλωτη, δικαιολογούμαι με ψιλή φωνή.
-Να σε φιλήσει ήθελε! Ήμαρτον, Μελίσα, πετάγεται και η Φοίβη αγανακτισμενη.
-Ξέρεις αυτό που κάνει ένα αγόρι σε ένα κορίτσι όταν τη θέλει πολύ. Που κολλάει τα χείλη του στα δικά της και ύστερα ανοίγει το στόμα της και βάζει τη γλώσσα του-
-Πάψε, πάψε! Διακόπτω την Δανάη κλείνοντας τα μάτια.
-Ω, έλα τώρα, Μελίσα, όλες εδώ ξέρουμε ότι σου αρέσει και εσένα ο Φίλιππος. Είναι προφανές, χρυσό, μου ότι αρέσει ο ένας τον άλλον και μην τολμήσεις να κάνεις το ίδιο λάθος με εμένα. Κάνε το βήμα! Με προτρέπει η Δανάη με πάθος.
Μάλλον δεν έκανα καλά που ήρθα εδώ. Εντάξει το ό,τι κλώτσησα τον καημένο στο ευαίσθητο σημείο δεν ήταν πολύ...πρέπον, μα δεν χρειάζεται να μου κοπανάνε και....όπα τι;! Του αρέσω;!
Πετάγομαι από τον καναπέ σαν να γίνεται επίθεση.
-Του αρέσω!; αναφωνώ.
Με κοιτάνε και οι δύο με βλέμμα αγελάδας.
-Θύμισε μου λιγάκι με τι είδους ον μιλάμε τόση ώρα; Η Δανάη απευθύνεται στη Φοίβη και αυτή ανασηκώνει τους ώμους.
-Το ότι έχει κάνει τόσα για εσένα δεν σου λέει κάτι; Απλά χαλάρωσε. Είναι δημοφιλής, κούκλος και σε θέλει. Άσε τον να σε οδηγήσει σε αυτό που λέμε "πορεία για να γίνετε ζευγάρι", συμβουλεύει η Φοίβη.
Κατευθύνομαι προς τη πόρτα.
-Φεύγω πριν ξεράσω, λέω και βγαίνω έξω.
Η Φοίβη έρχεται από πίσω μου.
-Θα είναι αργά όταν το καταλάβει, λέει και με κοιτάει στα μάτια.
Είναι όμορφη. Πολύ όμορφη και καλόκαρδη και ο Άρης πολύ επιρρεπής τώρα τελευταία.
Αναστενάζω και την αγκαλιάζω.
-Ίσως ναι. Αλλά τον εμπιστεύομαι και ξέρω πως θα το καταλάβει πριν σε χάσει, της λέω προσπαθώντας περισσότερο να πείσω τον εαυτό μου.
Μου χαρίσει ένα αμήχανο χαμόγελο και μπαίνει στο σπίτι.