Shy girl don't care!

Κλειδώματα και φιλιά

-Αυτό είναι τόσο υπέροχο! Δεν το πιστεύω! Αναφωνεί η Φοίβη καθώς καθόμαστε με τη Δανάη στο κυλικείο.
Της κάνω νόημα να μιλάει χαμηλόφωνα.
Η Δανάη σουφρώνει τα χείλη και έχω ένα προαίσθημα πως θα πει κάτι άσχημο.
-Έχει κι άλλο έτσι; Και μάλλον ξέρω τι είναι. Το έχεις μετανιώσει, δηλώνει παρά ρωτάει.
Βάζω τα χέρια στο κεφάλι μου και σκύβω ελαφρώς. Δεν αντέχω αυτή τη χαζή πίεση, γι' αυτή τη χαζή κατάσταση και περισσότερο τα χαζά μου συναισθήματα. Ω! Το βρήκα! Ίσως νιώθω έτσι επειδή έχω πρώιμη κλημακτήριο. Ναι, στα δεκαεφτά μου και μην σχολιάσει κάνεις.
-Δεν... πραγματικά δεν ξέρω τι κάνω, αποκρίνομαι.
Τα κορίτσια αναστενάζουν. Παίρνει τον λόγο η Δανάη ξανά.
-Δεν πειράζει καμία δεν ξέρει στην αρχή. Θα σου πω μόνο αυτό και αν θες κάντο αλλιώς θα γίνεις καλόγρια μάλλον: όταν σου πει ή όταν βρεθεί η ευκαιρία βγες μαζί του, λέει και εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κουδούνι.
-Απλά κάντο, συμπληρώνει η Φοίβη και φεύγουν προς τη βιβλιοθήκη.
Εγώ έχω γυμναστική και σηκώνομαι με βαριά καρδιά.
Αρχίζω να περπατάω προς το γυμναστήριο, όταν η γυμνάστρια μου λέει να πάω στη τάξη να φέρω το απουσιολόγιο- όχι δεν είμαι απουσιολόγος- και αλλάζω κατεύθυνση.
Ανεβαίνω στο δεύτερο όροφο και μόλις πάω να στρίψω σχεδόν πάω να πέσω κάτω. Έκπληκτη βλέπω τον Φίλιππο να δένει τα κορδόνια του και μόλις με αντικρίζει χαμογελάει πλατιά.

-Δεν περιμένω να συναντιόμαστε διαφορετικά, λέει.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Και μόνο που τον κοιτάω, θυμάμαι το άγγιγμα του, τη ζεστασιά που με γέμιζε, το μεθυστικό άρωμά του και τα χείλη του στον λαιμό μου. Παίρνω μία κοφτή ανάσα και συνεχίζω να περπατάω προς τον ήσυχο διάδρομο. Στις αίθουσες κάνουν μάθημα όποτε κάποιες φορές ακούγεται η φωνή ενός καθηγητή. Ακούω βήματα πίσω μου και αναστενάζω δίχως να γυρίσω.
Βρίσκω την αίθουσα μου και μπαίνω μέσα για να πάρω το απουσιολόγιο.
Μόνο που όταν πάω να φύγω βλέπω τον Φίλιππο ξανά καθώς κλείνει τη πόρτα.
-Το ξέρεις ότι με ανάβεις περισσότερο όταν πρέπει να τρέχω από πίσω σου; Λέει με βαθιά, προκλητική φωνή.
Γουρλώνω τα μάτια μου και κάνω ενστικτωδώς ένα βήμα πίσω.
Ξαφνικά ακούγεται από την έξω μεριά της πόρτας, ο ήχος κλειδιού και ύστερα βήματα να απομακρύνονται. Μόλις το συνειδητοποιούμε τρέχουμε να την ανοίξουμε. Ο Φίλιππος δοκιμάζει μία φορά και μετά απομακρύνεται. Εγώ την τραβάω σαν υστερική.
-Μας κλείδωσαν! Αναφωνώ.
-Το ξέρω. Θα ανοίξουν στο διάλλειμα, χαλάρωσε.
Γυρίζω να τον κοιτάξω θυμωμένη.
-Ω, τέλεια! Εσύ φταις γι' αυτό. Έπρεπε να κλείσεις την πόρτα; Του φωνάζω.
Ανασηκώνει τους ώμους.
-Αν την άφηνα ανοιχτή, θα έφευγες πάλι.
Αναστενάζω και πετάω το απουσιολόγιο σε ένα θρανίο αγανακτισμένη. Κατευθύνομαι προς το παράθυρο και κοιτάω έξω προσπαθώντας να ηρεμήσω. Τον ακούω να με πλησιάζει και η καρδιά μου χτυπάει ξανά δυνατά. Το στομάχι μου σφίγγεται. Ξαφνικά απλώνει το χέρι του και τραβιέμαι απότομα μακριά του κοιτώντας τον. Το χέρι του μένει στον αέρα.
-Ηρέμησε, απλά ήθελα να πάω τα μαλλιά σου πίσω, μου λέει κάπως προσβεβλημένος.
Τον παρατηρώ. Τα μελιά μάτια του εστιάζουν στα δικά μου. Οι μύες του λαιμού του τεντώνονται και το σκληρό στήθος ανεβοκατεβαίνει γρήγορα. Τότε συνειδητοποιώ πως και αυτός νιώθει νευρικός όπως και εγώ.  Θυμάμαι αυτά που μου είπαν τα κορίτσια και ο Φίλιππος. Κλείνω ελαφρώς τα μάτια και κάθομαι ξανά πιο κοντά του. Ίσως να έχουν δίκιο, μα δεν θα το μάθω αν δεν δοκιμάσω. Και θέλω να δοκιμάσω κατά βάθος, αν και είμαι τρομοκρατημένη. Χαμογελάει απαλά και απομακρύνει τις τούφες από το πρόσωπο μου. Δεν τραβάει το χέρι του, αντίθετα το βάζει στο μάγουλο μου. Απλώνει το άλλο του χέρι στη μέση μου και με φέρνει πιο κοντά του.
-Γίνομαι άλλος άνθρωπος κάθε φορά που βρίσκεσαι γύρω μου. Δεν αναπνέω, ούτε βλέπω, ούτε νιώθω τίποτα άλλο εκτός από εσένα, μου ψιθυρίζει.
Το έδαφος χάνεται από τα πόδια μου ακούγοντας τα λόγια του. Το συναίσθημα που δεν καταλάβαινα τόσο καιρό τώρα φουντώνει μέσα μου και με κατακλύζει ένα αχόρταγο πάθος.
Τα μάτια του σκοτεινιάζουν καθώς συνειδητοποιεί τι σκέφτομαι.
Αμέσως ενώνει τα χείλη του με τα δικά μου. Ένας δυνατός ηλεκτρισμός μς διαπερνά. Στην αρχή εξερευνά ο καθένας τη γεύση του άλλου. Μετά γίνεται πιο τολμηρός βάζοντας τη γλώσσα του στο στόμα μου.
Δίχως να μπορώ να συγκρατήθω άλλο, βάζω τα χέρια μου γύρω του και με το ένα χαϊδεύω τα απαλά μαλλιά του. Γρασίδι, μπαχαρικά και λίγος ιδρώτας ανακατεύονται και με τυλίγουν. Τον νιώθω να ανατριχιάζει ενώ συνεχίζει να με φιλάει. Σταματάμε για λιγο βαρυανασαίνοντας. Πιάνει τα πόδια μου και τα τοποθετεί γύρω στους γοφούς του. Με σηκώνει και με κολλάει με τη πλάτη στον τοίχο. Το σώμα μου ενώνεται με το δικό του. Το σκληρό και ζεστό στήθος του τρίβεται απαλά πάνω μου. Τυλίγω τα πόδια μου δυνατά γύρω του καθώς αυτός πιάνει τα χέρια μου ψηλά και αρχίζει να μοιράζει φιλιά από ψηλά στο στήθος μου μέχρι τον λαιμό. Βγάζω ένα βογκήτο.
-Μωρό μου, ψιθυρίζει κλείνοντας την απόσταση των χειλιών μας.
Και....τότε χτυπάει το κουδούνι!

Εξέλιξη στη σχέση του έτσι;
Ή...μήπως όχι; 😉
🌟 και σχόλιο όποιος επιθυμεί!!