Shy girl don't care!

Ήρθε στο σπίτι ΜΟΥ

-Πιστεύεις πως θα τον πείσει; Ρωτάει η Δανάη καθώς καθόμαστε σε ένα παγκάκι στο σχολείο και παρατηρούμε τον Άρη να μιλάει με τον Φίλιππο.
Η Φοίβη δεν το πήρε και πολύ καλά όταν είδε τον αδερφό μου με τη Ζωή και από το πρωί σήμερα είναι στη βιβλιοθήκη προσπαθώντας να απασχολήσει κάπως τον εαυτό της.
-Πραγματικά δεν ξέρω. Ελπίζω να τον επηρεάσει κάπως, απαντάω.
-Δανάη! Γεια σου, Μελίσα, ακούμε μία φωνή και βλέπουμε τον Ανδρέα, το αγόρι της Δανάης.
-Γεια, τι έγινε; Λέω.
-Τίποτα, απλά η ομάδα μουσικής έχει πρόβα και πρέπει να έρθεις, μας ενημερώνει.
-Θα είσαι εντάξει; Με ρωτάει η Δανάη βάζοντας το χέρι της στον ώμο μου.
-Φυσικά, απαντάω και της χαμογελάω.
Ύστερα φεύγουν.
Βλέπω τον Άρη να απομακρύνεται από τον Φίλιππο. Αναστενάζω και φεύγω από το οπτικό πεδίο και των δύο. Δεν θέλω να μιλήσω αυτή τη στιγμή με κανέναν τους.
Κατευθύνομαι στον δεύτερο όροφο του σχολείου, όπου είναι η βιβλιοθήκη. Επικρατεί απόλυτη ησυχία καθώς μπαίνω μέσα και βρίσκω την Φοίβη να κοιτάει έξω από το παράθυρο.

-Πως είσαι; Την ρωτάω αιφνιαδιάζοντας την.
Τραβιέται μακριά από το παράθυρο. Σμίγω τα φρύδια και κοιτάω έξω. Ένας κόμπος δένεται σφιχτά στο στομάχι μου, καθώς βλέπω τη Ζωή να κάθεται στα πόδια του Άρη.
Γυρίζω προς το μέρος της Φοίβης και την αγκαλιάζω.
-Θα δει ότι κάνει λάθος. Τώρα έχει παρασυρθεί από το δηλητήριο αυτής της οχιάς, λέω.
-Δεν με νοιάζει. Αλήθεια. Ας κάνει ό,τι θέλει. Άλλωστε τόσα χρόνια είμαστε γνωστοί μέσω εσένα και τίποτα άλλο. Ίσως να αρχίσω να δίνω σημασία και σε άλλα αγόρια, αποκρίνεται.
Είναι πληγωμένη. Μπορώ να καταλάβω πως όσο και να το λέει πότε δεν θα κοιτάξει άλλο αγόρι γιατί ο Άρης είναι ο μόνος που θέλει. Κάθε φορά που την πείραζε χαμογελούσε γλυκά. Όταν ερχόταν μαζί μας για μιλκσέικ την παρατηρούσα καθώς τον κοιτούσε έντονα. Είναι το μόνο αγόρι που πάει για μιλκσέικ με την αδερφή του και τις φίλες της και της άρεσε που ήταν αληθινός, ειλικρινής και τρυφερός. Δεν έψαχνε κάτι περισσότερο παρά μόνο αυτόν και ένα βλέμμα του.
Αρκούμαι στο να την σφίξω κι άλλο στην αγκαλιά μου.

Μετά από έξι ώρες...
Γράφω ένα νέο άρθρο στο blog για το βιβλίο που τελείωσα μέσα στο σαββατοκύριακο, όταν ακούω το κουδούνι να χτυπάει. Βγαίνω από το δωμάτιο μου και πάω να ανοίξω την πόρτα. Αυτό που αντικρίζω με κάνει να πάω ένα βήμα μπροστά εμποδίζοντας την είσοδο. Η Ζωή στέκεται στο κατώφλι σε όλο της το μεγαλείο. Μαύρα, στιλπνή μαλλιά, διαπεραστικά μάτια και ντύσιμο που δεν αφήνει πολλά στη φαντασία.
-Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ; Ρωτάω απαιτητικά.
Χαμογελά σαρδόνια.
-Το αγόρι μου τυχαίνει να μένει εδώ, απαντάει και με σπρώχνει περνώντας μέσα.
-Ο αδερφός μου δεν είναι αγόρι σου. Είναι ένα προσωρινό παιχνίδι σου και θα φροντίσω να λήξει πριν αρχίσει καν.
-Μα γλυκιά μου έχει αρχίσει ήδη. Ο Άρης με λατρεύει και εγώ...περνάω υπέροχα, λέει.
Την πλησιάζω εξοργισμένη.
-Μην-
-Ζωή! Ακούγεται ο Άρης και έρχεται προς το μέρος μας. Φιλάει τη Ζωή στο στόμα αγνοώντας με.
-Συμβαίνει κάτι; Συνεχίζει κοιτώντας προς το μέρος μου.
-Όχι, απολύτως τίποτα, με προλαβαίνει αυτή και κατευθύνονται στο δωμάτιο του. Μόλις κλείσουν την πόρτα, αρπάζω το μπουφάν μου και φεύγω από το σπίτι δίχως δεύτερη σκέψη.