Shy girl don't care!

Κυνηγημένη

-Απλά άφησε με ήσυχη, απαντάω και συνεχίζω να περπατάω.
-Τι συνέβη. Σε παρακαλώ πες μου. Ίσως...ίσως μπορώ να σε βοηθήσω, επιμένει.
Το βλέμμα του με μαγνητίζει. Δείχνει να το θέλει τόσο να βρίσκεται εδώ μαζί μου και να μάθει τι έπαθα.
Αναστενάζω.
-Γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί να είσαι όλο κοντά μου; Ρωτάω.
Ανασηκώνει τους ώμους χαλαρός.
-Μου αρέσεις. Είσαι διαφορετική από τα υπόλοιπα κορίτσια του σχολείου, απαντάει και στέκομαι για κάτι δευτερόλεπτα χωρίς να αναπνέω. Ήμουν έτοιμη να του πω "Αλήθεια;!", αλλά συγκρατήθηκα.
-Θέλεις να κάτσουμε μέσα στο πάρκο; Ρωτάει διακόπτοντας την αμήχανη σιωπή.
-Εντάξει, κατανεύω και τον ακολουθώ.
Μπαίνουμε στο πάρκο και συνεχίζει να περπατάει προς ένα ψηλό, εγκαταλειμμένο κτίριο. Ανεβαίνουμε μερικά σκαλιά και βγαίνουμε σε ένα μπαλκόνι που βλέπει σχεδόν όλη τη πόλη.
Σταματάω και θαυμάζω τη θέα.
-Είναι όμορφα εδώ, σχολιάζω εκστασιασμένη.
Ο Φίλιππος χαμογελάει και κάθεται στα κάγκελα κάνοντας μου χώρο.

-Είναι το πρώτο μέρος που ανακαλυψα στην πόλη και έρχομαι εδώ σχεδόν κάθε απόγευμα, μου εξομολογείται και συνεχίζει. Αλλά καλύτερα να μου πεις τι σου συνέβη.
Δεν τον κοιτάω. Δεν μπορώ να κοιτάξω ενώ με παρατήρει με τα λαμπερά του μάτια και απλώνει τα χέρια του αγγίζοντας σχεδόν τον μηρό μου. Απομακρύνομαι ελαφρώς.
-Ο Άρης συνέβη, απαντάω.
-Εννοείς που τα έχει με την Ζωή;
Γυρίζω και τον κοιτάω απότομα.
-Σοβαρά το ήξερες;
Ανασηκώνει ξανά τους ώμους. Το μισώ όταν το παίζει άνετος όλη την ώρα.
-Μου το είπε πριν κάνει κίνηση. Που είναι το κακό;
Πρέπει να φαίνομαι κατακόκκινη από τον θυμό γιατί νιώθω να ζεσταίνονται στο καταχείμωνο. Πηδάω από τα κάγκελα και φεύγω σχεδόν τρέχοντας.
-Μελίσα! Τι έγινε; Θεέ γιατί φεύγεις σαν να σε κυνηγάνε κάθε φορά; Μουρμουρίζει καθώς τρέχει να με προφτάσει. Κατεβαίνω τις σκάλες αλλά με πιάνει απότομα από τη μέση και με ακινητοποιεί στον τοίχο. Μία ανάσα. Αυτή είναι η απόσταση του από το πρόσωπο μου και αυτό που μου έλειπε για να λιποθυμήσω. Φυσικά, δεν λιποθυμήσα, μα τον έσπρωξα από πάνω μου πριν αρχίσω να ουρλιάζω από τη θερμή του σώματος του και το υπέροχο άρωμά του.
-Τι έκανα; Μην το κάνεις αυτό, πραγματικά!Απλά μιλά μου.
-Η Ζωή είναι το χειρότερο κορίτσι που υπάρχει στο σχολείο, Φίλιππε! Τα έχει με κάθε αγόρι ανά βδομάδα και τους εγκαταλείπει απλά επειδή θέλει. Δεν δίνει δεκάρα για το τι νιώθουν και το έχω μάθει από φίλο μου, του εξηγώ ενώ είμαι έξω φρενών. Ύστερα προσθέτω χαμηλόφωνα:
-Ο Άρης θα πληγωθεί. Θα πληγωθεί πολύ γιατί φαίνεται να του αρέσει και αν συμβεί αυτό, θα την σκοτώσω.
Με κοιτάει σοβαρός.
-Θέλεις να του μιλήσω;
Ανασηκώνω τα φρύδια και ύστερα αναστενάζω.
-Γιατί να με πιστέψεις; Και άλλωστε δεν έχεις λόγο να το κάνεις, απαντάω.
-Αν είναι να μην φεύγεις τόσο απότομα κάθε φορά που με βλέπεις θα ερχόμουν και στο σχολείο με το εσώρουχο, λέει χαμογελώντας.
Χαμογελάω και εγώ.
-Δοκίμασε αν θες  να του μιλήσεις. Σοβαρά θα πήγαινες έτσι στο σχολείο; Ρωτάω εύθυμα.
Συνεχιζει να χαμογελά καθώς κατεβαίνουμε τις σκάλες και βγαίνουμε στο πάρκο.
-Κοίτα, μάλλον θα ήταν ωραίο θέαμα για πολλές, απαντάει όλο καμάρι.
Μειδιάζω και τον κοιτάω αφ' υψηλού.
-Να μην με μετράς εμένα μέσα σε αυτές τις πολλές, λέω αν και από μέσα μου καίω ολόκληρη με τη φαντασίωση
-Ίσως χάνεις, συνεχίζει.
-Φεύγω πριν αλλάξω γνώμη για οτιδήποτε είπαμε μέχρι τώρα, αποκρίνομαι και κατευθύνομαι πεος το σπίτι.
-Αστο πάνω μου και θα δεις, μου φωνάζει καθώς απομακρύνομαι.