Shy girl don't care!

Εξελίξεις

Διασχίσουμε δρόμους. Ο κρύος αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο και όλα αριστερά και δεξιά κινούνται ταχύτατα. Ευτυχώς η κοιλιά και τα χέρια μου δεν έχουν παγώσει καθώς η πλάτη του Φίλιππου είναι μπροστά.
Κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω τη διαδρομή. Όπου και να με πηγαίνει μου αρέσει που είμαι μαζί του και κάπως πιο χαλαρή. Εκτός αυτού οι δρόμοι που περνάμε μου είναι άγνωστοι αν και τόσο όμορφοι με τα δέντρα και τους θάμνους ενώ τα σπίτια είναι λιγοστά εδώ. Στρίβουμε σε ένα στενάκι που θυμίζει καλντερίμι νησιού και σταματάει τη μηχανή. Με βοηθάει να κατέβω και κοιτάω γύρω μου. Τεράστιοι κισσοί καλύπτουν τους τοίχους γύρω μας ενώ μπροστά μας υπάρχει μόνο μια καγκελόπορτα.
-Που είμαστε; Ρωτάω.
Χαμογελάει στραβά.
-Στο σπίτι μου, απαντάει και προχωρώντας προς τη καγκελόπορτα, αυτή ανοίγει.
-Έλα, με προτρέπει και με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά τον ακολουθώ.
-Είναι...οι γονείς σου..., λέω ανήσυχη.
Μπορεί να δέχτηκα να έρθω ως εδώ μα αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να έχω και τέτοιες γνωριμίες. Ακόμα.
-Όχι. Λείπουν όλοι, αποκρίνεται.
Περνώντας την πόρτα μένω έκπληκτη με αυτό που βλέπω. Μία τεράστια έκταση από γρασίδι απλώνεται γύρω και μπρος μου με λευκά τριαντάφυλλα παρατεταγμένα σε παρτέρια ενώ η μεγάλη πέτρινη αγροικία με κάνει να πιστεύω πως βρίσκομαι στην επαρχιακή Γαλλία.
-Θεέ μου! Εδώ μένεις; Αναφωνώ καθώς περπατάω εδώ και εκεί ρουφώντας λαίμαργα ό,τι βλέπω.
Ο Φίλιππος κοκκινίζει ελαφρώς ενώ περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.
-Ναι. Ήταν του προππάπου μου και δεν δέχτηκε να το γκρεμίσουν για να χτίσουν πολυκατοικίες. Οπότε όταν ο πατέρας μου πήρε μετάθεση ήρθαμε εδώ, μου λέει.
-Ο μπαμπάς σου είναι στο στρατό;
-Είναι στρατιωτικός, ναι. Γενικά έχουμε μείνει σε πολλά μέρη. Ελπίζω να είναι το τελευταίο μας.
Κατευθυνόμαστε προς την πόρτα. Πιο εκεί βλέπω ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι με καρέκλες και μία ψησταριά. Φαντάζομαι την οικογένεια του να κάθονται όλοι μαζί. Μου ανοίγει τη πόρτα και περνάμε σε το σαλόνι. Παντού κυριαρχούν γήινα χρώματα και μαλακοί, δερμάτινοι καναπέδες. Ο Φίλιππος ανεβαίνει τις σκάλες και τον ακολουθώ. Ανοίγει μία πόρτα και μου κάνει νόημα να περάσω. Κοντοστέκομαι.
-Είναι το δωμάτιό μου. Θα...θα σου αρέσει, αποκρίνεται διστακτικά.
Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι. Πάντα στο σχολείο, είναι άνετος, μιλάει με όλους και δεν φοβάται να κάνει οτιδήποτε. Τώρα, όμως φαίνεται πιο προσιτός, ευαίσθητος και...ντροπαλός.
Μπαίνω μέσα και παρατηρώ.
Οι τοίχοι είναι σκούρο μπλε και τα έπιπλα από επίσης σκούρο ξύλο. Αποπνέει ζεστασιά και μυρίζει μπαχαρικά και γρασίδι. Αυτό όμως που μου τραβάει τη προσοχή είναι μία μεγάλη ξύλινη ραφιέρα γεμάτη με φωτογραφικές μηχανές.