Shy girl don't care!

Σπασμένη

Ήμουν έτοιμη για τον χορό και με παρατηρούσα στον καθρέπτη. Βασικά πιο πολύ σκεφτόμουν το χθεσινό βράδυ με τον Φίλιππο. Όταν με άγγιζε και με φιλούσε ένιωθα τη καρδιά μου να καίει από πόθο γι' αυτόν και το κορμί μου να είναι παγωμένο κάθε φορά που απομακρυνόταν. Ωστόσο, όταν μου έκανε αυτή την ερώτηση φάνηκα δειλή και ανέτοιμη. Δίστασα τόσο που μέχρι και εγώ δεν ήξερα γιατί. Δεν ήθελα να τον πληγώσω, μα από την άλλη θα με άφηνε έτσι απλά επειδή δεν νιώθω έτοιμη να κάνω σεξ μαζί του; Δεν θέλω να το σκέφτομαι αυτό.
-Μελίσα, αντε βγες, φώναζαν τα κορίτσια από το δωμάτιό μου.
Πήρα μία βαθιά ανάσα και χαμογέλασα στο είδωλό μου. Τέρμα οι φόβοι.
Άνοιξα τη πόρτα και κοιταχτήκαμε και οι τρεις. Η Φοίβη και η Δανάη είχαν αφήσει τα μαλλιά τους κάτω σε αντίθεση με εμένα που τα έπλεξα κάπως περίπλοκα αλλά ωραία κρίνοντας από τις εκφράσεις θαυμασμού τους.

-Τέρμα. Τελείωσε. Στέρεψα από σχόλια και εγώ πότε δεν το παθαίνω αυτό, λέει η Δανάη.
-Επιτέλους, αποκρίνεται η Φοίβη και σκάμε όλες στα γέλια.
Κατεβαίνουμε στο σαλόνι. Τα αγόρια μας θα μας περίμεναν στην είσοδο του σχολείου, οπότε ξεκινάμε.

Στο σχολείο...
Δεν μπορώ να περιγράψω τη νευρικότητα μου. Στον προηγούμενο χορό συνεχώς μαλώναμε με τον Φίλιππο και ύστερα με πήρε με το ζόρι να χορέψουμε, αν και δεν μπορώ να πω ότι δεν το ευχαριστήθηκα. Αυτή τη φορά, όμως, είναι διαφορετικό.
Μόλις τον αντικρίζω στέκομαι λίγο και τον παρατηρώ που μιλάει με τον Αντρέα και τον Άρη. Το μαύρο κοστούμι του εφαρμόζει τέλεια πάνω στους μύες του, τονίζοντας τη φαρδιά πλάτη του. Δεν θα μπορούσα να του αντισταθώ ό,τι και να έκανα. Ήταν απλά παραμυθένιος!
Η Φοίβη και η Δανάη πλησιάζουν τον Άρη και τον Αντρέα αντίστοιχα. Ο Φίλιππος τις χαιρετάει και μετά κοιτάει προς το μέρος μου. Στην αρχή είναι έκπληκτος και ύστερα μου χαρίζει ένα πλατύ χαμόγελο απλώνοντας το χέρι του για να έρθω κοντά του. Εκπέω και βηματίζω αργά πάνω στα ψηλά μαύρα τακούνια μου. Βάζω την παλάμη μου στη δική του και ένα κύμα ηλεκτρισμού με διαπερνά. Τυλίγει το άλλο χέρι του στη μέση μου και με φιλάει.
-Είσαι πανέμορφη, μου ψιθυρίζει και η καρδιά μου φευγει από το στήθος μου.
-Και εσύ δεν πας πίσω, αποκρίνομαι και ακολουθούμε τους φίλους μας στο γυμναστήριο.
Μόλις μπαίνουμε, χωριζόμαστε. Μουσική ακούγεται δυνατά σε όλο το χορό και τα φωτάκια λάμπουν παντού. Βλέπω τη Ζωή Μακρή να μας κοιτάει έντονα με ξυνισμένο ύφος, μα δεν δίνω σημασία.
-Τι κάνουμε; Ρωτάω τον Φίλιππο κοιτώντας τον.
Αυτός όμως είναι αφηρημένος κάπου και η έκφραση του είναι θλιμμένη.
-Φίλιππε, είσαι καλά; Ρωτάω  τον γυρίζω προς το μέρος μου βάζοντας το χέρι μου στο στήθος του.
Αυτός χαμογελάει στιγμιαία και φιλάει τα χέρια μου.
-Πότε δεν ήμουν καλύτερα, λέει, μου χαρίζετε αυτό το χορό;
Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και με τραβάει στη πίστα την ώρα που παίζει ένα αργό κομμάτι.
Αναστενάζει στον λαιμό μου και η καρδιά μου πεταρίζει στο στήθος μου. Σίγουρα κάτι έχει και δεν θέλει να το πει. Όμως τι;
-Μελίσα; Μου ψιθυρίζει καθώς χορεύουμε.
-Τι συμβαίνει;
-Θα με ξεχνούσες ποτέ; Εννοώ γενικά μιλώντας...θα το έκανες;
Απομακρύνομαι ελαφρώς κοιτώντας τον στα μάτια. Σμίγω τα φρύδια μου, ανήσυχη. Όμως, μετά πειθώ τον εαυτό μου ότι όντως μιλάει υποθετικά.
-Φυσικά και όχι. Πως θα μπορούσα, άλλωστε; Μα γιατί το λες αυτό;
-Να....
-Μελίσα;! Ακούω τη φωνή της Δανάης που έρχεται προς το μέρος μας με τη Φοίβη.
-Πάμε έξω. Τα παιδιά θα παίξουν θάρρος ή αλήθεια, λέει η Φοίβη και μας τραβάνε στο εξωτερικό του γυμναστηρίου.
-Μα... παραπονιέμαι, ωστόσο έχουμε βγει ήδη και βλέπω πως ένα τσούρμο από παιδιά της δευτέρας και της τρίτης έχουν ετοιμαστεί για να παίξουν.
Καθόμαστε σε κάτι παγκάκια δίπλα στα φανάρια και η Ζωή σηκώνεται όρθια.
-Θα ξεκινήσω εγώ, λέει με τα κόκκινα χείλη της να αστράφτουν.
-Εγώ λέω να ρίξουμε κλήρο, Ζωή, αποκρίνεται ένα παιδί της τρίτης που νομίζω πως τον λένε Οδυσσέα. Χωρίς να περιμένει απάντηση της επιλέγει τυχαία έναν αριθμό και σηκώνεται όρθια η Χριστίνα, μία συμμαθήτρια μου. Απευθύνεται σε ένα αγόρι δίπλα της. Αυτός επιλέγει θάρρος και του λέει να βγάλει το πουκάμισο του και να πάει να χορέψει στη πίστα για ένα λεπτό. Φυσικά και το κάνει και όλοι ουρλιάζουν. Ο ένας ρωτάει τον άλλο. Κάποια στιγμή λένε στη Φοίβη να κάνει σημάδι στον λαιμό του Άρη. Με κοιτάει έντονα και όταν της χαμογελάω τον πλησιάζει. Αυτός της κλείνει το μάτι και τη τραβάει να κατσει στα πόδια του. Αρχίζει να τον φιλάει στον λαιμό και μετά από λίγο απομακρύνεται έχοντας κάνει στο λαιμό του Άρη, ένα μικρό μωβ σημάδι. Όλοι χειροκροτάνε, μαζί και εγώ. Ο Φίλιππος μου πιάνει το χέρι και το σφίγγει. Του χαμογελάω.
-Τώρα είναι η σειρά μου, πετάγεται η Ζωή και με ένα σατανικό χαμόγελο γυρίζει προς το μέρος του Φίλιππου.
-Αλήθεια ή Θάρρος, Φίλιππε;
-Θάρρος, απαντάει χαλαρός.
-Μου χαλάς τα αρχικά σχέδια μου αλλά πάντα έχω εναλλακτικό όποτε... έχεις το θάρρος να πεις στην Μελίσα ότι ο πατέρας σου πήρε ξανά μετάθεση;
Μου κόβονται τα πόδια καθώς γυρίζω να τον κοιτάξω απότομα. Στην αρχή εκπλήσσεται μα μετά το πρόσωπο του πανιάζει.
-Πως;! Αναφωνώ.
-Φυσικά, και δεν έχεις το θάρρος, συνεχίζει η Ζωή και αρχίζει να γελάει.
Προσπαθώ να βρω μία κίνηση, έκφραση, κάτι που να δείχνει ότι δεν είναι αλήθεια. Μα όταν ρωτάω τον Φίλιππο το μόνο που μου λέει είναι:
-Μόλις σήμερα το πρωί το έμαθα ότι φεύγουμε για Κρήτη. Θα σου το έλεγα...
Η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια. Τραβάω απότομα το χέρι μου από το δικό του και σηκώνομαι όρθια. Κοιτάω με υγρά μάτια τον Άρη, την Φοίβη και τη Δανάη. Το βλέμμα τους είναι ξαφνιασμένο και γεμάτο οίκτο. Η Ζωή με καρφώνει. Δεν πρόκειται να της δώσω την ευχαρίστηση να την προσέξω. Αρχίζω να τρέχω όσο πιο γρήγορα μου επιτρέπουν τα τακούνια, να πάω. Ξέχασα κάτι πίσω. Δεν γυρίζω να το πάρω όμως. Όσο σπασμένη και να είναι η καρδιά μου δεν γυρίζω πίσω.

Σκοπεύω να το τελειώσω με ακόμα δύο-τρια κεφάλαια. Αλλά δεν θα τελειώσει ακριβώς...😉😘