Shy girl don't care!

Κανονισμένο ραντεβού

-Λέγε τι έγινε χθες με τον Άρη, ρωτάω επιτακτικά την Φοίβη μόλις τη βλέπω στο σχολείο και από πίσω μου έρχεται η Δανάη.
Η Φοίβη κοκκινίζει και μας τραβάει πιο απόμερα. Κάνει μία κίνηση για να δείξει τα μαύρα της μαλλιά προς τα πίσω και διορθώνει το κόκκινο σκουφάκι της.
-Πρώτον μου έρχεται να σας κρεμάσω ανάποδα που με αφήσατε έτσι δίχως προειδοποίηση, λέει και σοβαρεύει.
Μετά, όμως χαμογελάει πλατιά.
-Και δεύτερον σας χρωστάω γιατί...ε να....φιληθήκαμε και μου ζήτησε να βγούμε.
Αρχίζουμε να τσιρίζουμε και οι τρεις αδιαφορώντας για τους μαθητές που γυρίζουν να μας κοιτάξουν. Κάνουμε μία ομαδική αγκαλιά και συνεχίζουμε να χασκογελάμε.
-Το ήξερα πως θα γίνει! Λέει η Δανάη με αποφασιστικότητα.
Τη σκουντάω απαλά.
-Ποιός, όμως είχε το σχέδιο; Ρωτάω χωρίς να περιμένω απάντηση.
Σκάμε στα γέλια για μία ακόμη φορά.
-Σοβαρά τώρα, θα περάσετε τέλεια. Πιστεύω πως κατά βάθος άρεσες στον Άρη απλά δεν ήξερε πως να το πει, σχολιάζω.
-Είναι καταπληκτικό! Και εκτός του ότι θα βγούμε θα έρθω και από το σπίτι σου για να κάνουμε μαζί το πείραμα, αναφωνεί ενθουσιασμένη η Φοίβη.
Η Δανάη καθαρίζει το λαιμό της και την κοιτάμε. Σουφρώνει τα χείλη της και στέκεται δίπλα στην Φοίβη κάνοντας ένα βήμα μακριά μου.
-Τώρα που μιλάμε για μέλια και γλυκές....να....συνάντησα πριν τον Φίλιππο και σε έψαχνε. Είπε πως αν σε δω να σου πω να τον συναντήσεις μετά το σχολείο από την πίσω πόρτα. Και...είπα ναι, ψιθυρίζει σχεδόν.
Γουρλώνω τα μάτια.
-Τι έκανες;! Φωνάζω σοκαρισμένη.
Πάω να την πλησιάσω αλλά με εμποδίζει η Φοίβη.
-Ω, έλα τώρα, Μελίσα. Κόψε τα παιδιαρίσματα και πήγαινε. Έγιναν τόσα μεταξύ σας και εσύ συνεχίζεις να το αποφεύγεις. Δεν νομίζεις ότι αξίζει μία εξήγηση, με επιπλήττει.
Αναστενάζω εκνευρισμένη και πέφτω βάρδια πλατιά σε ένα παγκάκι. Η Δανάη παίρνει θάρρος και με πλησιάζει.
-Φαινόταν πολύ...απεγνωσμένος, Μελίσα, μου λέει.
Την κοιτάω. Δεν φταίει αυτή και το ξέρει. Εγώ δεν μπορώ να φερθώ ώριμα και πολιτισμένα. Εγώ είμαι αυτή που πρώτα δεν μπορώ να συγκρατήθω και ύστερα κρύβομαι σαν φοβισμένη. Και ναι εγώ είμαι αυτή που παραδέχεται πως...είναι ερωτευμένη με τον Φίλιππο άλλα τρομοκρατείται και μόνο να το παραδεχτεί. Όσο σκέφτομαι πως δεν του έδωσα καν την ευκαιρία να δείξει ποιος είναι τόσο πιο πολύ ντρέπομαι για τη συμπεριφορά μου.
Αναστενάζω ξανά την ώρα που χτυπάει το κουδούνι για την πρώτη ώρα.
-Τι σκέφτεσαι; Με ρωτάει η Δανάη.
Αν το ομολογούσα στα κορίτσια ίσως και να συνήθιζα αυτό το συναίσθημα.
-Απλά...είναι που... μου αρέσει. Εννοώ μου αρέσει πολύ ο Φίλιππος, το τελευταίο σχεδόν το ψιθυρίζω.
Η Φοίβη και η Δανάη ανταλλάσουν ένα έκπληκτο βλέμμα και ύστερα χαμογελάνε.
-Αυτό είναι τέλειο! Μην το λες σαν να κάνεις έγκλημα. Ορμά! Με προτρέπει η Φοίβη.
-Συμφωνώ απόλυτα. Τώρα πάμε μην αργήσουμε, συμπληρώνει η Μελίσα και τις χαμογελάω.

Μετά από 7 ώρες...
Νομίζω ότι θα πάθω κρίση πανικού και θα πέσω ξερή μπροστά σε όλα τα παιδιά! Καθώς περπατάω προς την πίσω πόρτα σφίγγω και ξεσφίγγω συνεχώς τις γροθιές μου. Διορθώνω λίγο την χαλαρή πλεξούδα μου και ισιώνω τη φούστα μου. Ντρέπομαι και είμαι τόσο νευρική όσο δεν είμαι όταν πρέπει να περιμένω μέχρι την επόμενη μέρα για διαβάσω το νέο κεφάλαιο σε βιβλίο!
Μόλις τον αντικρίζω να με περιμένει στη πόρτα, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Τον παρατηρώ για λίγο. Φοράει τζιν και δερμάτινο πανωφόρι που με κάθε κίνηση του διαγράφονται οι μύες του. Κάνει μία ανέμελη κίνηση για να διώξει τα σκούρα μαλλιά του απο το πρόσωπο του και χαμογελάει πλατιά σε δύο μαθητές. Αυτά τα λακάκια και οι γωνίες είναι που σε χτυπάνε κατευθείαν στη καρδιά. Εκπνέω δυνατά και βαδίζω προς το μέρος του. Μόλις με εντοπίζει το πρόσωπο του φωτίζεται.
-Γεια, λέω διστακτικά.
-Άρχισα να φοβόμουν ότι θα με αποφεύγεις ξανά, λέει ξέροντας πως αυτό έκανα.
Κοκκινίζω ελαφρώς. Αυτός χαμογελάει στραβά.
-Έλα, πάμε ,συνεχίζει και με οδηγεί μπροστά από μία μαύρη, υπέροχη μηχανή.
Ανοίγω το στόμα μου ξαφνιασμένη όταν τον βλέπω να την καβαλάει.
-Είναι...δικιά σου;! Έχεις μηχανή; Ρωτάω έκπληκτη. Ανασηκώνει τους ώμους.
-Σου αρέσει;
Με εκπλήσσει ξανά η ερώτησή του. Μάλλον πρέπει να το συνηθίσω ότι είναι απρόβλεπτος. Χαμογελάω και κουνάω καταφατικά το κεφάλι.
-Άντε ανέβα.
Ανεβαίνω από πίσω του και μου δίνει το κράνος. Το φοράω και για μία στιγμή διστάζω αλλά τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του. Τον αισθάνομαι να ανατριχιάζει ελαφρώς μα κάνω πως δεν το παρατηρώ.
-Που πάμε; Ρωτάω.
-Έκπληξη, απαντάει και ξεκινάμε.

Καιιιιι ξεκινάμε!!!!!!!😉😉😉

Στη φώτο τα ρούχα της Μελίσας.