Shy girl don't care!

Έφηβη ετών 3

Ξυπνάω με μία περίεργη αίσθηση. Η... αλλόκοτη συνάντηση μου με τον Φίλιππο μου δημιούργησε συναισθήματα που δεν είχα βιώσει ποτέ ξανά. Αρπάζω το μαξιλάρι μου και το πιέζω στο πρόσωπό μου, βογκώντας. Ακούω τον ήχο της πόρτας που ανοίγει και μετά από λίγο το κρεβάτι τραντάζεται ελαφρώς.
-Σου σάλεψε ο εγκέφαλος από το πολύ ξενύχτι, με ειρωνεύεται ο Άρης.
Τραβάει το μαξιλάρι από το πρόσωπο μου και το βάζει πίσω από το κεφάλι του καθώς ξαπλώνει δίπλα μου.
Όπως πάντα, είναι μόνο με την κάτω πιτζάμα του.
-Πως και από εδώ; Τον ρωτάω αγνοώντας το προηγούμενο σχόλιο του.
-Το κρεβάτι σου είναι πιο μαλακό για ύπνο, δικαιολογείται αλλά μπορώ να καταλάβω πως κάτι τον απασχολεί.
Στηρίζω το κεφάλι μου στο χέρι μου και γυρίζω προς το μέρος του. Καρφώνω το βλέμμα μου στο δικό του, όπως όταν κάναμε μικρά και του αποσπούσα ό,τι μου έκρυβε.
-Σταματά. Δεν πιάνει πια, μου λέει δίχως να με κοιτάει.
Εγώ, όμως επιμένω.
-Ω καλά, εντάξει, παραιτείται και στρέφεται προς εμένα.
-Από το 1 μέχρι το 10 πόσο φίλες είστε με την Ζωή Μακρή;
Ανασηκώνω τα φρύδια μου. Η Ζωή Μακρή είναι στην ίδια τάξη με τον Άρη, αλλά όχι στο ίδιο τμήμα. Έχει μακριά μαλλιά, ψηλό λαιμό και χαρακτηριστικά που ανταποκρίνονται  απόλυτα στα γούστα του μισού πληθυσμού του σχολείου. Ο Άρης ποτέ δεν θα έκανε παρέα με μία τέτοια κοπέλα γιατί πολύ απλά είναι απίστευτα επιφανειακή και υπέρμετρα φιλόδοξη για τον εαυτό της.
-Ούτε 1, φυσικά, του απαντώ. Γιατί τι συμβαίνει; Ρωτάω.
Ανασηκώνει τους ώμους και σηκώνεται από το κρεβάτι.
-Τίποτα. Απλά αναρωτιόμουν. Τα λέμε στο σχολείο, απαντάει λακωνικά και φεύγει από το δωμάτιο προτού πω κουβέντα.
Έχει γούστο....σκέφτομαι καθώς ετοιμάζομαι για το σχολείο. Βλέποντας ότι έχω λίγο ακόμη χρόνο κάθομαι στο laptop για να ελέγξω το blog μου. Το τελευταίο άρθρο είχε αρκετά μεγάλη απήχηση. Κοιτάω τα τεράστια στοίβα με τα βιβλία που στέκεται στο κομοδίνο μου και άλλη μία στη συρταριέρα μου. Θα περάσω πολύ ωραία τα βράδια του σαββατοκύριακου.

Στο σχολείο επικρατεί μικρή αναστάτωση. Ο νέος μαθητής, ο Φίλιππος τραβάει τόσο τα βλέμματα των αγοριών όσο και των κοριτσιών για διαφορετικούς λόγους.
Την τρίτη ώρα συγκέντρωσαν την δεύτερα και την τρίτη τάξη στο αμφιθέατρο για μια ενημερώση.
-Είναι πανέμορφος, σχολιάζει η Δανάη παρατηρώντας τον Φίλιππο να μπαίνει στο χώρο και όλοι να εξασφαλίζουν μία θέση για να κάτσει δίπλα τους.
Η Φοίβη και εγώ την κοιτάμε.
-Να σου θυμίσω πως έχεις αγόρι, της λέω.
-Φυσικά και έχω. Απλά είναι...ενδιαφέρων ο Φίλιππος, απαντάει.
Ο καθηγητής ετοιμάζεται να ξεκινήσει την ενημέρωση, μα νομίζω πως ο χρόνος σταμάτησε όταν τελικά ο Φίλιππος ήρθε και κάθισε δίπλα μου! Ακριβώς στη διπλανή, κολλητή, μικρή θέση! Τα περισσότερα βλέμματα της αίθουσας συγκεντρώνονται πάνω μας, πριν κοιτάξουν την ενημέρωση. Η Φοίβη και η Δανάη χασκογελάνε και ύστερα κοιτάνε και αυτές τον καθηγητή.
Αρχίζω να ζεσταίνομαι ανεξήγητα και όταν γυρίζει να με κοιτάξει με ένα τεράστιο χαμόγελο, μαζεύομαι ελαφρώς.
-Ίσως δεν καταφέραμε να συστηθούμε την προηγούμενη φορά. Με λένε Φίλιππο, ψιθυρίζει-για να μην ακουστεί-με τη πιο βαθιά και μελωδική φωνή που έχω ακούσει.
Το στομάχι μου δένεται κόμπος. Με κοιτάει δίχως φόβο στα μάτια. Κοιτάω οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτόν, αλλά παρατηρώ πως η προσοχή των περισσότερων είναι ξανά στραμμένη σε εμάς.
-Λοιπόν θα μου πεις πως σε λένε; Επιμένει ο Φίλιππος με ψυχραιμία και το ίδιο, φωτεινό χαμόγελο λες και το έχει κολλήσει στο πλασμένο από αγγέλους πρόσωπο του.
Ξαφνικά λέω κάτι που δεν πρόκειται να το έχει πει παιδί μεγαλύτερο των 3 χρονών.
-Δεν μιλάω σε αγνώστους.
Τόσο ντροπιαστικό που ήθελα να με καταπιεί η γη!
Ύστερα σηκώνομαι διακριτικά και φεύγω από την αίθουσα.