Shy girl don't care!

Νυχτερινό

-Μελίσα, πρέπει οπωσδήποτε να βοηθήσεις στον επετειακό χορό. Δεν προλαβαίνουμε, μου λέει αγχωμένη η Φοίβη.
Μόλις σχολάσαμε και συναντηθήκαμε όλοι στη πόρτα. Ο Άρης της δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη και πάει προς το Φίλιππο.
-Μελίσα, θα έρθεις; Μου φωνάζει ο Φίλιππος.
-Θα μείνω να βοηθήσω, απαντάω και με χαιρετάει κλείνοντας μου το μάτι.
Πάμε με τη Δανάη και τη Φοίβη στο γυμναστήριο. Επικρατεί χαλασμός. Παντού υπάρχουν στρώματα μαζεμένα, μπάλες και τεράστιες κούτες που ξεχειλίζουν από τις γιρλάντες και τα φωτακια.
-Προτιμώ να επιβλέπω, σχολιάζει η Δανάη.
Η Φοίβη μας αγριοκοίταζει.
-Πηγαίνετε να βοηθήσετε με το στολισμό. Με τα διαγωνίσματα, αργήσαμε και ο χορός είναι αύριο, μας λέει.
Αναστενάζω με τη Δανάη και ξεκινάμε.

Μετά από 2 ώρες...
-Νιώθω τόσο πτώμα που δεν έχω όρεξη να μπω σε κανένα κατάστημα, γκρινιάζει η Δανάη.
Αφού τελειώσαμε με το γυμναστήριο έπρεπε να πάρουμε κάτι για να φορέσουμε στον αυριανό χορό. Παρόλ' αυτά ήμασταν τόσο κουρασμένες που σέρναμε τα πόδια μας. Τελικά μπήκαμε στο πρώτο κατάστημα που είδαμε. Κατευθυνθήκαμε στο τμήμα με τα βραδινά ρούχα και αρχίσαμε να ψάχνουμε. Δεν ήθελα κάτι υπερβολικο άλλα ούτε και βαρετό. Τελικά κατέληξα σε ένα φόρεμα μέχρι το γόνατο, το οποίο από τη μέση και πάνω είναι μαύρο με μακριά δαντελωτά μανίκια και από τη μέση και κάτω έχει αμέτρητα στρώματα από λευκό τούλι. Ήταν πραγματικά υπέροχο και κοκκίνισα στη σκέψη να με έβλεπε με αυτό ο Φίλιππος.
Μετά πήγαμε και οι τρεις στα δοκιμαστήρια. Η Φοιβη διάλεξε ένα λευκό, μίνι, στράπλες φόρεμα κεντημένο με πέρλες. Τα πλούσια μαύρα μαλλιά της την κάνουν να λάμπει.
-Θέλεις να σκοτώσεις τον αδερφό μου, την πειράζω και σκάμε στα γέλια.
Ύστερα είναι η σειρά της Δανάης που εμφανίζεται με ένα σμαράγδι jumpsuit. Εγώ και η Φοίβη απλά χειροκροτάμε και η Δανάη υποκλίνεται.
Όταν βλέπουν εμένα με το φόρεμα μου έχουν μείνει στήλη άλατος.
-Είσαι εκπληκτική, λέει η Δανάη.
-Μάλλον παραμυθένια εννοείς. Δεν απορώ πως ο Φίλιππος την ερωτεύτηκε, σχολιάζει η Φοίβη.
Αφού πληρώσουμε τα ρούχα κατευθυνόμαστε προς τα σπίτια μας μια και η ώρα έχει περασει.
Καταφέρνω να γράψω ένα άρθρο στο blog όταν ακούω κάτι περίεργους θορύβους στο παράθυρο και όταν πλησιάζω βλέπω τον Φίλιππο από κάτω να πετάει πετραδάκια. Το ανοίγω και χαμογελάει πλατιά.
-Είσαι τρελός;! Είναι 12 τα μεσάνυχτα, ψιθυροφωνάζω.
-Τρελός για σένα, μωρό μου, λέει καθώς πηδάει από περβάζι σε περβάζι και φτάνει στο παράθυρο μου.
Κολλάει άγρια τα χείλη του στα δικά μου πριν καν μπει μέσα.
Απομακρύνεται για να σταθεροποιηθεί αφήνοντας με ξέπνοη.
-Ήθελα να σε δω. Μου έλειψες.
-Και εμένα, απαντώ μέχρι που το βλέμμα του πέφτει στο ανοιχτό laptop.
Πλησιάζει και παρατηρεί.
-Αυτό είναι το περίφημο blog σου;
-Εεε ναι, λέω τελείως ντροπιασμένη.
Με τραβάει προς το μέρος του και με βάζει να καθίσω στα πόδια του.
-Είναι πολύ ωραίο. Βέβαια, όχι ότι θα διάβαζα βιβλία για φαντασμένους, μπρατσαράδες, αλλά εντάξει, σχολιάζει και μου κλείνει το μάτι.
-Α, ναι; Και τι ακριβώς θα διάβαζες; Τον πειράζω.
Με παίρνει στην αγκαλιά του και με πηγαίνει προς το κρεβάτι.
-Προτιμώ να μου διαβαζεις εσύ. Είναι πιο σέξι και με ανάβει, μου ψιθυρίζει στο αυτί και ύστερα απλώνει φιλιά στο λαιμό μου, κάνοντας με να βογγήξω απαλά.
Με αφήνει πάνω στα σεντόνια και ανεβαίνει από πάνω μου. Με παρατηρεί για λίγο με μάτια που λάμπουν. Ευτυχώς με έκοψε και φόρεσα ένα θαλασσί νυχτικό. Στραβοκαταπίνει.
-Μελίσα, πες μου αν το θες αυτό γιατί αν ξεκινήσω δεν πρόκειται να μπορέσω να σταματήσω, μου λέει με μερικές τούφες των μαλλιών του να πέφτουν μπροστά στα μάτια που που ανταγωνίζονται τη λάμψη του φεγγαριού.
Μαζεύομαι ελαφρώς. Βρίζω τον εαυτό μου που ακόμα δεν νιώθει έτοιμος. Όσο και αν είμαι εκστασιασμένη όταν τα καυτά του χείλη αγγίζουν το σώμα μου, δεν θέλω ακόμα να προχωρήσω τόσο. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα γίνει μα όχι τώρα. Για κάποιο λόγο, νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι μου και δακρύζω ελαφρώς. Ο Φίλιππος παίρνει μια έκπληκτη έκφραση και ύστερα χαλαρώνει και χαμογελάει.
Σκύβει και φιλάει τα δάκρυά μου. Χαϊδεύει τα μαλλιά μου και μου ψιθυρίζει.
- Θα περιμένω ακόμη και μία αιωνιότητα για εσένα, Μελίσα Τόμας.
Η καρδιά μου λιώνει σαν ζεστή σοκολάτα. Πιάνω τον λαιμό του και τον φιλάω με πάθος. Οι γλώσσες μας αρχίζουν τον χορό τους και αυτός χαϊδεύει με τα χέρια του τη καμπύλη του σώματος μου.
Ξαφνικά φως φαινεται κάτω από τη πόρτα. Τραβιομαστε ο ένας από τον άλλο και ο Φίλιππος πάει προς το παράθυρο.
-Σκοπεύεις να πηδήξεις; Ρωτάω.
Με κοιτάει χαμογελώντας.
-Θέλεις να με δεις τις απίστευτα, γρήγορες κινήσεις μου;
-Εννοείς όταν θα τσακιστείς στο γρασίδι;
-Εννοώ όταν θα πηδήξω σαν νίντζα και θα χαθώ στο σκοτάδι, με πειράζει.
-Σίγουρα, απαντάω και τον φιλάω μία ακόμη φορά.
Μετά κατεβαινει προσεκτικά κάτω και τρέχει.