Shy girl don't care!

Με έσωσε

Κοιτάω γύρω στο διάδρομο. Όλοι πι μαθητές είναι στις αίθουσες και επικρατεί ησυχία. Πηγαίνω πίσω από τις σκάλες και κάθομαι πάνω σε ένα παλιό θρανίο. Μα γιατί στο καλό το είπα αυτό; Με ξέρει όλο το σχολείο, μιλάω και έχω γνωριμίες με τους περισσότερους εδώ μέσα. Είμαι άριστη μαθήτρια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και το πιο σημαντικό, κανένα 17χρόνο δεν λέει πως δεν μιλάει σε αγνώστους και ειδικά σε συμμαθητή της!
Έχω πρόβλημα. Μεγάλο πρόβλημα με τα αγόρια. Δεν μπορώ ούτε εγώ η ίδια να καταλάβω τι μου συμβαίνει.
Κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Προσπαθώντας να ξεχαστώ λίγο, αρχίζω να πλέκω τα μακριά μαλλιά μου σε μια χαλαρή πλεξούδα που φτάνει μέχρι τη μέση μου. Ξαφνικά το κουδούνι χτυπάει και δεν είμαι καθόλου έτοιμη γι'αυτό που θα ακολουθήσει ό,τι και να είναι. Οι διάδρομοι γεμίζουν με φωνές και καθώς βγάζω ελαφρά το κεφάλι μου από τις τουαλέτες βλέπω την Δανάη και τη Φοίβη. Της τραβάω απότομα μέσα.
-Πες μου τρελή; Αναφωνεί η Δανάη.
-Έχεις πάθει νευρικό κλονισμό; Συμπληρώνει η Φοίβη, μόλις με αντικρίζουν και οι δύο.
Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
-Απλώς...μου βγήκε. Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό. Τρομοκρατήθηκα, προσπαθώ να δικαιολογηθώ.
-Είπες σε ένα υπέροχο αγόρι πως δεν μιλάς σε αγνώστους την ώρα που κρυφάκουγε το μισό σχολείο!
Η Φοίβη παίρνει βαθιές ανάσες.
Η Δανάη με πλησιάζει και βάζει το χέρι της στον ώμο μου.
-Απλά ξεπέρασε το. Εντάξει ντρέπεσαι απίστευτα μπροστά σε αγόρια αλλά δεν είσαι εσύ αυτή. Τουλάχιστον όχι τόσο αντικοινωνική.
-Είμαι αντικοινωνική; Ρωτάω πληγωμένη.
Η Δανάη ζαρώνει για λίγο το μέτωπο της καταλαβαίνοντας το λάθος της.
-Όχι, όχι! Εννοούσα πως κανείς λες και είναι δίπλα σου κάποιος εγκληματίας ενώ στην ουσία είναι ένα αγόρι σαν τον αδερφό σου, που θέλει να γνωριστείτε, το διορθώνει.
-Να έχεις θάρρος, συμπληρώνει η Φοίβη και βγαίνουμε από τις τουαλέτες κατευθυνόμενες προς την τραπεζαρία.
Μόλις μπαίνουμε, κάποιοι γυρίζουν και με κοιτάνε περίεργα, μα δεν τους δίνω σημασία. Ο Άρης με πλησιάζει και τα κορίτσια πάνε να βρουν τραπέζι.
-Τι ήταν αυτό στο αμφιθέατρο; Ρωτάει.
Είναι έτοιμος να γελάσει, αλλά δεν το κάνει γιατί ξέρει πως θα με πληγώσει πολύ.
-Μία αμήχανη στιγμή. Θα τα πούμε μετά, απαντάω και φεύγω.
Καθώς πάω να καθίσω με τα κορίτσια εντοπίζω τον Φίλιππο να κάθεται με μία μεγάλη παρέα λίγο πιο πέρα. Δεν με κοιτάει, όμως ξέρω ότι με είδε να μπαίνω. Δεν νομίζω άλλωστε να με κοιτάξει ξανά μετά από αυτό που έκανα.

Στο σπίτι...

-Λοιπόν θα μου πεις τι έγινε σήμερα; Ρωτάει ο Άρης καθώς είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του και τρώμε σοκολάτα. Αναστενάζω και κοιτάω το ταβάνι.
-Τίποτα δεν συνέβη. Απλώς φέρθηκα...ας πούμε χάλια στον Φίλιππο.
-Το ξέρω, απαντάει χαλαρά.
Ανασηκώνομαι και τον κοιτάω.
-Το ξέρεις;! Πως; Ρωτάω ανυπόμονα.
Κόβει ενα κομμάτι σοκολάτα και το πετάει στο στόμα του.
-Μίλησα με τον Φίλιππο. Όντως του είπες κάτι κουλό αλλά δεν τον πείραξε. Του είπα πως παραείσαι ντροπαλή.
-Το έκανες αυτό για εμένα;
Ανασηκώνει τους ώμους και με κοιτάει.
-Έπρεπε κάπως να διαφυλάξω την φήμη μου, αποκρίνεται με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.
Του πετάω το μαξιλάρι στο πρόσωπό και με αρπάζει από τη μέση. Ουρλιάζω και αρχίζει να γελάει. Ευτυχώς, Θεέ έχω και αυτόν!