Shy girl don't care!

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια

Μαζεύομαι στη μεριά μου. Η καρδιά μου σφυροκοπάει στο στήθος δίχως σταματημό και το χθεσινό που του έκανα δεν βοηθάει.
-Μου χρωστάς δις, λέει τελικά.
Απλώνει τα πόδια του και βάζει τα χέρια πίσω από το κεφάλι του. Ενώ εγώ είμαι τρομοκρατημένη, αυτός κάθεται χαλαρά δίπλα μου αγνοώντας μία παρέα κοριτσιών στην άκρη του γηπέδου που τον παρατηρούν χαμογελώντας. Γιατί να είναι τόσο υπέροχος; Δεν το είπα εγώ αυτό, έτσι;
-Για ποιο λόγο σου χρωστάω; Ρωτάω.
Γυρίζει προς το μέρος μου και σκάει στα γέλια. Ο λαιμός του φαίνεται τόσο δελεαστικός!Ουφ, πρέπει να ηρεμήσω.
-Το ξεχνάς ότι με κλώτσησες απίστευτα δυνατά, μπορώ να πω, εκεί που δεν πρέπει και για κανένα λόγο. Επίσης έσωσα τον αδερφό σου, οπότε έπραξα και αυτό που έλεγες ότι δεν κατάφερα. Και εσύ δεν έκανες τίποτα σε αντάλλαγμα.
Τρίβω τα χέρια αμήχανα. Με κοιτάει έντονα και θυμάμαι τα λόγια της Δαναης και της Φοίβης. Ότι είναι φανερό πως του αρέσω και ήθελε να με φιλήσει. Αυτό με κάνει να φρικάρω ακόμα περισσότερο.
-Και τι ακριβώς θέλεις; Ρωτάω και αμέσως το μετανιώνω.
Γυρίζω να τον κοιτάξω. Χαμογελάει στραβά με ανασηκωμένο το φρύδι, κάτι που με εκνευρίζει αυτόματα. Σηκώνομαι από το παγκάκι.
-Είσαι απίστευτος! Νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις τους πάντες ό,τι θες και τους κάνεις χαρές μόνο και μόνο για να διασκεδάζεις, του φωνάζω.
Σηκώνει τα χέρια ψηλά σαν να παραδίνεται.
-Ουαου! Ούτε σε ψυχολόγο να πήγαινα. Χαλάρωσε, Μελίσα, απλά προσπαθούσα να βρω τρόπο να σου πω να βγούμε κάποια στιγμή, απαντάει.
Ξαφνιάζομαι παρόλ' αυτά φροντίζω να μην το δείξω. Σε κάθε μου κίνηση βρίσκει ευκαιρία να λέει κάτι που με εκνευρίζει.
-Απλά άφησε με. Δεν θέλω την βοήθεια σου, του πετάω και φεύγω.
-Περίμενε, φωνάζει και με ακολουθεί.
Μπαίνουμε στο διάδρομο με τις αίθουσες, τη στιγμή που χτυπάει το κουδούνι και γεμίζει ο χώρος μαθητές.  Στριμώχνομαι στο πλήθος ακουγοντας το Φίλιππο να με φωνάζει. Ξαφνικά κάποιος με σπρώχνει την ώρα που ο Φίλιππος μου αρπάζει το χέρι και τον παρασύρω μαζί μου στο πάτωμα. Πέφτει από πάνω μου, βάζοντας τα χέρια του ανάμεσα στο κεφάλι μου. Οι ανάσες μας επιταχύνονται καθώς κοιταζόμαστε στα μάτια. Οι κόρες του διαστέλλονται και ένας μυς στο λαιμό του κινείται. Μαζεύω τα χέρια μου στο στήθος μου και μένω να τον παρατηρώ. Αυτός εκμεταλλεύεται αυτή μου την κίνηση και αφήνει το κορμί του χαλαρό πάνω στο δικό μου, ώστε γινόμαστε ένα. Νιώθω περίεργα με την επαφή αλλά παραδόξως μου αρέσει. Η κοιλιά μου ακουμπάει στη δική του. Είναι τόσο σκληρή και ζεστή ππυ μπαίνω στο πειρασμό να τον φέρω πιο κολλητά σε εμένα. Απλώνει το χέρι του και μου αγγίζει ελαφρώς το μάγουλο. Ανατριχιάζω. Σκύβει στο αυτί μου και κρατώ αυτόματα την αναπνοή μου.
-Είσαι υπέροχη όταν κοκκινίζεις, μου ψιθυρίζει.
Αυτό ήταν. Τον σπρώχνω από πάνω μου και σηκώνομαι σαν να μη συνέβη ποτέ αν και ένα τσούρμο μαθητές μας καρφώνουν με το βλέμμα τους.
Φεύγω σκύβοντας το κεφάλι, χωρίς να κοιτάξω πίσω και νιώθοντας ακόμα τη θερμή του κορμιού του σε κάθε μου κύτταρο.

Στο σπίτι...

Κάνω ασκήσεις με αναπνοές εδώ και μία ώρα και ακόμα νιώθω την έξαψη του κορμιού μου από την επαφή με τον Φίλιππο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι η καρδιά μου πάλλεται ασταμάτητα και ιδρώνω σαν να έκανα μαραθώνιο. Άνοιξα το παράθυρο του δωματίου μου, μες το καταχείμωνο και ακόμα να ηρεμήσω. Το σκληρό στέρνο του που εφάρμοζε με το δικό μου, τα μακριά πόδια του, οι καστανόξανθες τούφες των μαλλιών του που χάιδευαν το μάγουλο μου...
-Μελίσα;
Πετάγομαι από το κρεβάτι και βλέπω τον Άρη να κοιτάει διστακτικά από την πόρτα.
-Να περάσω; Συνεχίζει.
Ισιώνω τα μαλλιά και τα ρούχα μου.
-Ναι πέρασε, του λέω.
Μπαίνει και παρατηρεί το ανοιχτό παράθυρο, σμίγωντας τα φρύδια.
Πηγαίνει να το κλείσει και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού.
Για κάποιο λόγο αγχώνομαι. Μετά από αυτό που του δείξαμε εξαφανίστηκε και δεν τον είδα όλη τη μέρα, μέχρι τώρα. Μολονότι, σίγουρα δεν θα ήταν και πολύ εύθυμη η ατμόσφαιρα αν συναντήθηκε με τη Ζωή μετά, φαίνεται ξεκούραστος και ήρεμος.
-Τι έγινε; Τον ρωτάω.
Τραβάει και αφήνει το σεντόνι του κρεβατιού νευρικά. Ξέρω πως το κάνει αυτό όταν νιώθει κάπως άβολα.
-Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη που σου φέρθηκα σαν βλάκας και που δεν σε πίστεψα για τη Ζωή.
Μία μικρή φωνούλα μέσα μου είναι έτοιμη να ουρλιάξει από χαρά.
Όμως, επιλέγω να του χαμογελάσω τρυφερά.
-Βασικά, πρέπει να σε κρεμάσω ανάποδα έξω στο κρύο, αλλά...σε συγχωρώ, του λέω διατηρώντας το χαμόγελο μου.
Το μεταδίδω και σε αυτόν και αυτό του δίνει θάρρος να έρθει πιο κοντά.
-Νόμιζα πως δεν ήθελες να με ξανά δεις μετά από όλα αυτά. Ήμουν τόσο τυφλός και όταν με πλησίασε στο χορό και μου έλεγε διαφορά νόμιζα πως με ερωτεύτηκε, ενώ στην ουσία μόνο εγώ κόλλησα μαζί της. Τώρα, όμως τέλος, αποκρίνεται.
-Ω, έλα εδώ, του λέω και τον αγκαλιάσω.
Με αγκαλιάζει και αυτός και σύντομα βρισκόμαστε σαν κουβάρι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι.
-Έχω και μία αντρική αξιοπρέπεια να διαφυλάξω, μου λέει όταν στριμώχνομαι δίπλα του. Γελάω πνιχτά.
-Αυτά να τα κάνεις μαζί με τον Φίλιππο, συνεχίζει και πετάγομαι όρθια.
-Τι;! Αναφωνώ.
Γελάει πονηρά.
-Ω, έλα τώρα είναι φανερό. Πάψε να το παίζεις δύσκολη και όλο ντροπές και άσε το καημένο να σε βγάλει έξω. Άλλωστε τον εγκρίνω, λέει κλείνοντας το μάτι.
Του δίνω μία στον ώμο.
-Σκάσε. Να μην σε ενδιαφέρει τι κάνω με αυτόν. Βασικά δεν πρόκειται να του μιλήσω ξανά. Είναι εκνευριστίκος, φωνάζω έξω φρενών.
Αυτός συνεχίζει να γελάει δυνατά καθώς πάει προς την πόρτα.
-Εκνευριστικός όπως... απίστευτα σέξι και κούκλος; Με πειράζει.
Του πετάω το μαξιλάρι και κλείνει απότομα την πόρτα πριν τον πετύχω.

Νόμιζω το μεγαλύτερο κεφάλαιο που έχω γράψει!!😂
Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μέχρι εδώ!!🌸

Μπαιιιι!!