Shy girl don't care!

Αδερφικά προβλήματα

Όταν ανοίγω τα μάτια μου είναι ήδη μεσημέρι. Αμέσως με περικυκλώνουν τα χθεσινά γεγονότα και νιώθω πάλι νευρική και ανήσυχη. Πρέπει να διευθετήσω αυτή τη τρελή κατάσταση και επιλέγω να ξεκινήσω από το δυσκολότερο κομμάτι που είναι ο Άρης. Βγαίνω από το δωμάτιο μου και τον ψάχνω στο δικό του. Άφαντος. Το σπίτι είναι έρημο μέχρι που ακούω ψιθύρους από τη κρεβατοκάμαρα του μπαμπά και της μαμάς. Ανοίγω ελαφρά την πόρτα και βλέπω τον Άρη να μιλάει στο κινητό, ξαπλωμένος.
-Ναι,μωρό μου και εγώ θέλω να βρεθούμε, λέει με μία ηλίθια, χαζοχαρούμενη φωνή.
-Πέρασα υπέροχα μαζί σου. Αλήθεια, συνεχίζει.
Δίχως να μπορώ να ακούσω μία ακόμη λέξη μπαίνω μέσα.
-Μπορούμε να μιλήσουμε;
Πετάγεται όρθιος και κλείνει το ακουστικό με το χέρι.
-Δεν βλέπεις ότι είμαι απασχολημένος; Μου πετάει.
-Είναι σημαντικό, επιμένω.
Αναστενάζει και κλείνει το κινητό.
-Τι θέλεις; Ρωτάει απόμακρος σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος του.
Αυτός σίγουρα δεν είναι ο αδερφός μου. Ο δικός μου Άρης θα με τραβούσε δίπλα του στο κρεβάτι όπως κάναμε μικρά και θα μου μπέρδευε τα μαλλιά ακόμα και το μισούσα αυτό.
Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού. Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Για πρώτη φορά δεν ξέρω τι να πω στον αδερφό μου.
-Που ήσουν χθες; Ρωτάω τελικά.
Στριφογυρίζει το κινητό στα χέρια του.
-Στο χορό, φυσικά όπως και εσύ, απαντάει χαλαρά.
-Το ξέρω ότι ήσουν εκεί αλλά σε έψαχνα και δεν σε βρήκα πουθενά, λέω ψέματα.
Δεν με κοιτάει στα μάτια.
-Καθόμουν έξω με τον Φίλιππο και τα παιδιά, αποκρίνεται.
Αναστενάζω. Δεν ξέρω γιατί με τρελαίνει τόσο που μου λέει ψέματα. Ίσως επειδή δεν μου το έχει κάνει ποτέ.
-Ο Φίλιππος ήταν μαζί μου.
Στριφογυρίζει το κινητό με πιο νευρικό τρόπο από πριν.
-Κοίτα, το ξέρω ότι φιλούσες τη Ζωή πίσω από το γυμναστήριο. Δεν ξέρω όμως γιατί, του λέω τελικά.
Ανασηκώνεται από το κρεβάτι.
-Τι εννοείς γιατί; Μου αρέσει και της αρέσω οπότε έκανα κινήση.
-Εσύ ποτέ δεν θα πήγαινες μαζί της. Μόνος σου το είπες πως δεν είναι του τύπου σου.
-Άλλαξα γνώμη. Είδα πως είναι διαφορετική από ότι πίστευα.
Μπυ έρχεται να τον πιάσω από τους ώμους και να αρχίσω να τον ταρακουνάω για να ξυπνήσει.
-Θα καταλήξει πολύ άσχημα. Και τι ξέρω επειδή δεν μου μιλάς εδώ και δύο μέρες!
Σηκώνεται όρθιος.
-Δηλαδή θεωρείς πως για το γεγονός ότι αυτές τις δύο μέρες είχα τη δική μου ζωή, θα χωρίσω με την Ζωή; Λέει νευριασμένος.
-Άρη, το ξέρεις πως δεν εννοούσα αυτό. Η Ζωή πάει με όποιον θέλει, οπότε θέλει.
-Σταματά να μιλάς έτσι γι' αυτήν χωρίς να την γνωρίζεις. Δεν είσαι μωρό για να είμαι συνέχεια μαζί σου πια.
Με πληγώνει. Κάθε του λέξη με χτυπάει σε όλο μου το σώμα. Με θεωρεί μωρό, ενώ πάντα ερχόταν στο κρεβάτι μου και μιλούσαμε όλο το βράδυ.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και φεύγω. Απλώς φεύγω δίχως να κοιτάξω πίσω. Η αλήθεια είναι, πως πεθαίνω να δω την αντίδραση του αλλά δεν το κάνω. Ότι και να συμβεί είναι αδερφός μου και τον αγαπάω.

Επιλέγω να πάω μία βόλτα. Αρχίζει ήδη να βραδιάζει, όμως δεν ήθελα να μείνω άλλο μέσα. Φοράω τον χοντρό μου τζάκετ και κασκόλ και βγαίνω στο χειμωνιάτικο, ήσυχο σούρουπο. Αρχίζω να περπατάω κοιτώντας το έδαφος. Μετρώντας τα πλακάκια, έτσι όπως έκανα μαζί με Άρη πριν χρόνια.
Ξαφνικά πέφτω πάνω σε κάτι σκληρό. Σηκώνω ζαλισμένη το κεφάλι.
-Θεε μου-, λέω και κόβω την πρόταση μου στη μέση βλέποντας πάνω σε ποιόν έπεσα.
-Το έχει η μοίρα να συναντιόμαστε πάντα έτσι, αποκρίνεται με ένα πλατύ χαμόγελο, ο Φίλιππος.
Φοράει ένα μαύρο, μακρύ παλτό, κασκόλ και τα μαλλιά του είναι όπως πάντα ατημέλητα αλλά όμορφα. Τα μάτια του λάμπουν σαν το ηλιοβασίλεμα.
Επιλέγω να τον αγνοήσω και τον προσπερνάω. Αυτός τρέχει από πίσω μου.
-Ει που πας; Τι έκανα πάλι; Ρωτάει σχεδόν σαν πληγωμένος.