Shy girl don't care!

Πιάστηκε στα πράσα

Πρωινή κρίση πανικού το πρώτο που αντιμετώπισα μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Το γεγονός ότι κλώτσησα τον Φίλιππο στο ευαίσθητο σημείο δεν κάνει εύκολη την εμφάνιση μου στο σχολείο.
Επίσης το ότι χθες γύρισα στο σπίτι ακούγοντας περίεργους θορύβους στο δωμάτιο του Άρη, με κάνει να νιώθω ράκος. Ευτυχώς ο καιρός νιώθει τα ίδια διότι έχει καλυφθεί κάθε σπιθαμή του με μαύρα, παχιά σύννεφα.
Αρχίζει να βρέχει όταν πάω στη κουζίνα για πρωινό. Όλως παραδόξως κάθεται όλη η οικογένεια στο τραπέζι. Ο μπαμπάς και η μαμά με τα ρούχα για τη δουλειά πίνουν ανενόχλητοι τον καφέ τους.
-Καλημέρα, λέω σε όλους.
-Καλημέρα, μωρό μου, αποκρίνονται με μία φωνή ο μπαμπάς και η μαμά.
Ο Άρης αμίλητος τρώει τα δημητριακά του.
Η μαμά μας παρατηρεί για λίγο.
-Τρέχει κάτι με εσάς τους δύο; Δεν μιλάτε καθόλου τώρα τελευταία, λέει.
Περιμένω να πει κάτι ο Άρης, μα ούτε καν σηκώνει το κεφάλι του. Αναστενάζω και χαμογελάω στη μαμά.
-Όχι, είμαστε εντάξει. Απλά...εγώ έχω πολλά μαθήματα αυτή τη περίοδο.
-Εντάξει. Λοιπόν εμείς φεύγουμε, συνεχίζει η μαμά και σηκώνονται από το τραπέζι με τον μπαμπά. Μόλις ακούσω τον ήχο της πόρτας που κλείνει, γυρίζω προς τον Άρη.
-Μα ούτε στη μαμά δεν μιλάς; Ρωτάω εκνευρισμένη.
Αυτός συνεχίζει να τρώει ακάθεκτος.
Μετά σηκώνεται και πάει στο δωμάτιο του.
-Ω, έλα τώρα Άρη, σοβαρά-
Και πριν πω οτιδήποτε η πόρτα κλείνει με κρότο.

Στο σχολείο...

-Πεστε μου ότι δεν τον έχετε δει πουθενά, παρακαλάω την Δανάη και την Φοίβη καθώς διασχίσουμε το προαύλιο.
-Ποιόν; Ρωτάει η Δανάη.
Στριφογυρίζω τα μάτια μου αγανακτισμένη.
-Τον Φίλιππο, φυσικά!
-Α, είναι στο κυλικείο με ένα τσούρμο μαντράχαλους της τρίτης....και τον αδερφό σου, με ενημερώνει η Φοίβη.
Παρατηρώ πως έχει τον Άρη σε ξεχωριστή κατηγορία και νιώθω ένα κύμα θλίψης να με κατακλύζει μέσα σε όλον αυτό τον πανικό.
-Μην ανησυχείς δεν πάμε εκεί, με καθησυχάζει η Δανάη, απλά...να...εγώ πρέπει να βρω τον Ανδρέα όποτε εσείς καθίστε εδώ και επιστρέφω σε λίγο.
Ανταλλάσουμε ένα βλέμμα με τη Φοίβη. Το ότι θα πάει στον Ανδρέα σημαίνει πως θα την βρούμε στο διάλλειμα και όχι όταν χτυπήσει το κουδούνι για την πρώτη ώρα. Παρόλ' αυτά την αφήνουμε να παει.
Καθόμαστε με την Φοίβη σε ένα πεζούλι.

-Είναι περίεργο που θέλω μιλκσέικ, αυτή τη στιγμή; Ρωτάει η Φοίβη.
Την κοιτάω και σκάω στα γέλια.
-Περίεργο θα ήταν για όλους τους άλλους εκτός από εσένα, απαντάω και εκείνη τη στιγμή βλέπουμε τον Φίλιππο να έρχεται προς το μέρος μας. Για κακή μου τύχη δεν προλαβαίνω να κουνηθώ, οπότε αρκούμαι στο να κοκκινίσω.
-Παραβλέπω το γεγονός της χθεσινής σου γκάφας και σου λέω πως αυτό πρέπει να το δεις αν θες να ξεμπερδεύει ο Άρης μια και καλή, λέει.
Τον κοιτάω ανασαίνοντας γρήγορα. Αυτός στέκεται χαλαρός και ανασηκώνει το φρυδι του.
-Λοιπόν θα έρθεις; Με ρωτάει ανυπόμονα.
Κατανεύω και τον ακολουθούμε με την Φοίβη πίσω από στο γυμναστήριο. Δεν έχω ιδέα τι θα μας δείξει, αλλά έχω ένα κακό προαίσθημα, μέχρι που κοιτάμε διακριτικά από τη γωνιά. Η Ζωή φιλάει με...έντονο τρόπο θα έλεγα ένα μαθητή της δευτέρας.
Η Φοίβη χαμογελάει αληθινά μετά από μέρες.
-Πάω να φέρω τον Άρη. Πρέπει να το δει αυτό, μας ψιθυρίζει ο Φίλιππος και φεύγει.
-Θα πληγωθεί άλλα αξίζει και στους δύο, σχολιάζει η Φοίβη.
-Πρέπει να το καταλάβει όμως πως είναι απαίσια, συμπληρώνω και εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται και ο Άρης με τον Φίλιππο.
-Δες, μεγάλε, τον προτρέπει ο Φίλιππος.
Ο Άρης μας κοιτάει απόμακρα και ψυχρά. Ωστόσο στρέφει το κεφάλι του και γουρλώνει ελαφρώς τα μάτια του αντικρίζοντας την εικόνα. Εισπνέει δυνατά και τραβιέται πίσω. Ύστερα φεύγει σχεδόν τρέχοντας.
-Τι ήταν αυτό τώρα; Ρωτάω ανήσυχη.
-Νομίζω πως θύμωσε λιγάκι, απαντάει ο Φίλιππος.
Απομακρυνόμαστε από εκεί και πάμε προς ένα παγκάκι.
-Καλύτερα να πάω στη Δανάη, λέει η Φοίβη κοιτώντας με έντονα και πριν πω κουβέντα έχει εξαφανιστεί...
Ο Φίλιππος κάθεται δίπλα μου και εντάξει εχω φρικάρει!