Inlove With A Perverted Girl!? || Satzu

45

Sana's POV

Nakarating na kami sa Japan. Binaba lang namin ang mga gamit namin sa bahay at dumiretso na kaming hospital para bisitahin si Lola.

Pagkapasok namin sa ward ni Lola nakita naming pinapalibutan siya nila Tito at Tita kasama yung mga pinsan ko habang umiiyak.

"Anong meron?" Kabadong tanong ni Umma at lumapit sa kanila ganun din kami ni Appa.

"Wala pang nahahanap na donor ang doctor." Sagot ni Tita.

Lumapit naman si Umma kay Lola at naupo sa tabi niya.

"O-okaasan." Naiiyak na sabi ni Umma kay Lola habang hawak-hawak ang kamay niya.

"Kodomo." Nakangiti namang sabi ni Lola kay Umma habang kino-comfort siya ni Appa na halata ding malungkot.

Tumulo na din ang luha ko dahil sa mga nakikita ko at napatingin din sa akin si Lola.

Nag-sign naman siya sa akin na lumapit ako kaya dali-dali ko siyang niyakap at humagulgol ng iyak sa braso niya.

"Ingatan niyo sarili niyo." Nanghihina niyang sabi pero naka-ngiti pa rin sa amin. "Alam kong hindi na ako tatagal."

"Lola wag mo ngang sabihin yan." Sabi ko kay Lola habang umiiyak pa rin.

"Mabubuhay ka Okaasan." Sabi din ni Umma.

"Gusto ko ng magpahinga."

"Pero Lola."

"Gusto ko ng magpahinga." Sabi ulit ni Lola habang nakangiti pa rin.

May sakit si Lola sa puso. Si Lolo naman nauna na bata pa kasi ako nung nawala si Lolo kaya hindi ko alam kung bakit siya kinuha.

"Kayong tatlo na lang hinihintay ko." Sabi ni Lola habang hinahawakan ang ulo ko. "Gusto ko na talagang magpahinga."

"Lola diba bago ka mawala gusto mong makilala kung sino magiging partner namin?" Tanong ko sa kanya.

"Bakit meron ba apo?"

Pinakita ko naman sa kanya yung picture ni Tzuyu sa phone ko. Napangiti si Lola sa nakita niya at tinignan ako ng malumanay.

"Ang ganda niya apo." Napangiti naman ako sa sinabi niya. "Pero sayang dahil hindi ko na siya makikita. Kahit gusto ko pang magtagal dito hindi na talaga kaya ng katawan ko."

Mas lalo kaming napahagulgol sa pag-iyak dito sa loob ng ward ni Lola. Niyakap ako nina Appa at Umma. May sakit kasi si Lola sa puso at ang tagal na naming nag-hihintay ng donor sa kanya. Habang patagal ng patagal lalo siyang nanghihina pero hindi niya pa rin nakalimutang ngumiti kapag nakikita niya kami para hindi kami mag-worry.

Onti-onting bumagal ang paligid ko ng marinig kong tumunog yung heart rate monitor. Mas siniksik ko ang ulo ko sa dibdib ni Appa at mas umiyak ng malakas.

"Doooc!" Sigaw nila Umma.

Dali-daling pumasok ang mga doctor kasama ang mga nurses para i-revive si Lola.

"Clear!" Sigaw ng doctor at dinikit sa dibdib ni Lola yung defibrilator.

Paulit-ulit na ginawa ng doctor hoping na gumising si Lola pero napa-iling siya at humarap sa amin habang tinatanggal ang mask niya.

"Sorry Misis." Sabi ng doctor. "We did our best but we can't. I'm really sorry. Excuse me."

Pagkalabas ng doctor sa ward ni Lola dumiretso din ako palabas at naglakad papuntang rooftop. Nakatayo lang ako habang fini-feel ang hangin na humahampas sa mukha ko habang tumutulo ang mga luha sa pinsge ko.

Kinuha ko yung phone ko at ni-dial ang number ni Tzuyu.

Che-chewy!

Tawag ko sa sakanya habang umiiyak.

Hon!?

Chewy!!!!

Don't cry Hon! Wala ako diyan para punasan ang mga luha mo.

Sh-she's gone.

It's okay Hon. It's okay.

No it's not! You can't understand kasi hindi ikaw ang nakakaramdam!

I know you're hurt kaya ganyan ka mag-salita but I'm here beside you. Hinding hindi kita iiwan.

Bakit ba kaylangan mangyari to!?

Walang permanente sa mundo Hon. Diba sabi ko naman sayo maybe she's gone but she'll remain in your heart forever.

Pero hindi ko kaya Chewy!

Maybe hindi ka makaka-move on ngayon but it takes time Hon. Please Hon don't cry mas nasasaktan ako kapag umiiyak ka and wala ako sa tabi mo para punasan yang mga yan.

Chewy please promise me! Don't leave please! Don't hurt me!

I promise Hon. I can't promise na hindi kita papaiyakin but I'll love you forever.

Hindi ko kaya na pati ikaw mawawala.

Don't worry Hon. So wipe that tears of yours and I know na pagod ka sa biyahe. Take a rest now.

Okay, I love you Chewy.

I love you too Hon.

Pinatay na namin ang tawag pero nag-stay muna ako dito sa rooftop mag-isa habang inaalala lahat ng memories namin ni Lola.

Siguro tama nga si Tzuyu na sa ngayon hindi ko/namin muna matatanggap na wala na si Lola pero it takes time. Iisipin ko na lang na maybe she's gone physically but we know that she's always here guiding us para sa mga decisions na gagawin namin and I will not forget lahat ng mga magagandang aral na tinuro niya sa amin.