BLACK EYES (NL) - Voltooid

Hoofdstuk 37 (verbeterd)

"Je hebt zojuist vier consequenties genegeerd," zeg ik met een doffe stem.

Jackson pakt mijn hoofd vast en draait het naar hem toe, maar ik kijk hem niet aan. Dat kan ik niet. Dus ik kijk ongemakkelijk naar de lakens die op mijn bed liggen. "Kat kijk me aan," zegt Jackson. Ik ben niet van plan om ook maar iets te zeggen. Hij heeft mijn hart al erg genoeg gebroken en hij komt er met geen vinger meer aan. "Kat het spijt me," zegt hij dan terwijl hij mijn hoofd voorzichtig loslaat en nog verder naar me toe draait. "Harvey wilt me uit huis hebben. Ik ben achttien dus het mag. Ik wil het alleen niet. Ik wil jullie niet achterlaten en ik wil er voor je zijn. Ik wil dat je weer bij me bent, me weer omhelst, me weer zoent. Ik wil dat ik naar je mag staren en ik wil dat je weer zegt dat je van me houd," zegt Jackson dan. Nu kijk ik hem woedend in de ogen aan. Oeff, als blikken konden doden... "Jij hebt helemaal niks te willen! Eerst verover je mijn hart en vervolgens gooi je hem op de grond en stampt er ook nog eens op! Jij bent hier degene die het heeft verpest! Niet ik!" schreeuw ik uit terwijl ik van het bed af ga. Jackson staat ook op en loopt naar me toe, maar ik zet alleen maar ferme stappen achteruit. "Maar ik wil gewoon praten! Alleen praten! Misschien komen we hier wel uit!" zegt Jackson en hij pakt mijn handen vast. "Alsjeblieft Kat, laat me het allemaal uitleggen!" zegt hij nu. Hij lijkt wel een hondje wanhopig voor zijn botje. "Oke whatever maar alleen praten! En je raakt me niet aan! Alleen kopje koffie drinken in het cafétje bij de sportschool. Morgen om drie uur," zeg ik en dan loop ik vlug de kamer uit.

Waarom zei ik dat ik het goed vond?! Wat hij heeft gedaan is niet oké! Waarschijnlijk wilt een deel van me zijn verhaal nog wel beter uitgelegd horen maar toch. Ik zit nu bij een koffietentje in de stad. Luke zou hier ook heen komen. Dan hoor ik een klein belletje terwijl de deur van het koffietentje open gaat. Luke staat daar. Zijn haar zit verwildert en zijn ogen staan zoekend. Dan ziet hij me en loopt vrolijk op me af. Hij geeft me een knuffel. "Hé Luke, nice dat je kon komen," zeg ik. Luke knikt en gaat tegenover me zitten. "Kat? Je ziet er niet best uit," zegt Luke. Wauw. Dat is echt het nadeel aan beste vrienden, ze zijn altijd zo eerlijk. "Eet je wel genoeg?" vraagt hij dan. Ik denk aan wat ik afgelopen dag allemaal heb gegeten. Eigenlijk alleen een beschuitje met wat thee en nu een kopje koffie. En het is al twee uur. "Neh, na alles met Jackson heb ik niet zo veel honger meer denk ik." Luke knikt kort. "Ik denk wel dat het goed voor je is als je begint met wat meer eten. Je moet over twee weken naar school en je bent bijna een skelet! En ik denk dat het ook beter is voor je genezingsproces en natuurlijk voor emotionele stabiliteit en ook voor..." zegt Luke, maar ik laat hem zijn zin niet afmaken. Ik ben klaar met mensen die me vertellen wat ze van me verwachten en wat ik allemaal moet doen. Ik sta abrupt op en zeg: "Wauw Luke, bedankt voor je steun. Doei!" en ik loop snel het cafétje uit. Hij mag maar lekker voor mijn koffie gaan betalen hoor! Kwaad stap ik op de fiets. Dan komt Luke het cafétje uit gerent. "Wacht Kat! Ik bedoelde het niet zo! Het spijt me!" roept hij. Dan komt er een mevrouw van het cafétje naar buiten. "Meneer u moet nog betalen voor de koffie," zegt ze. Ik fiets snel weg. Ik heb geen zin meer om te praten met Luke en ik heb al helemaal geen zin meer om de koffie te betalen. Ik heb vandaag al twee mensen tegen me horen zeggen dat het ze spijt en ik was er bij de eerste keer al klaar mee! Dus adios! En ik fiets naar het bos.