BLACK EYES (NL) - Voltooid

Deel 2 - Hoofdstuk 17

Zodra ik wakker wordt voel ik een zware arm op me rusten en een zachte adem in mijn nek. Ik glimlach en draai me om, maar net voordat ik mijn lippen op de zijne zet realiseer ik me dat het Wolf is en niet Jackson. In paniek schrik ik op en alles komt nu pas tot me. Jackson! Wolf kreunt. "Ontspan," zegt hij zacht, zijn stem nog schorrer dan hij altijd al is. Ik probeer adem te halen maar het lukt niet. Ik voel alleen maar een enorme brok in mijn keel en mijn handen sla ik om mijn buik heen. De tranen rollen over mijn wangen en het lukt me alleen om kort en snel achter elkaar adem te halen. Ik voel hoe Wolf overeind komt en zijn grote armen om me heen slaat. "Adem," zegt hij waarna hij me even los laat om te hoesten. Ironisch, maar ik probeer er naar te luisteren. Hij pakt mijn kin en draait hem naar zijn hoofd. Langzaam ademt hij uit en in als teken dat ik hem moet volgen. Ik hoor hoe de wind door zijn mond uit en in gaat met een rasperig geluid. Ik ben benieuwd waarom hij zo'n schorre stem heeft. Is roken echt zo heftig? Meteen valt het me op hoe het korte moment van afleiding me weer heeft gekalmeerd. "Dankjewel," zeg ik tegen Wolf en ik kijk naar mijn handen. Wolf haalt zijn schouders op en pakt dan mijn hand. Hij trekt me mee naar de keuken waarna hij begint ontbijt te maken.

Mijn handen trillen en zijn zweterig. "Kamer 116," zegt de vrouw achter de bali en ik knik. Ik loop voorop met Wolf achter me aan. Zodra ik 116 zie trek ik een sprintje en dan open ik de deur. En daar ligt hij, mijn Jackson. Als een kasplantje aan allemaal snoeren en buisjes. Een bliepend apparaat naast hem. Geluk bliept hij nog. Wolf komt naast me staan en zodra hij het tafereel ziet hoor ik zijn adem scherp naar binnen gaan. Voorzichtig lopen we samen naar hem toe en een traan rolt over mijn wang. Ik pak zijn hand, maar hij voelt zo levenloos. Altijd zo vol van energie maar hoe hij er nu bij ligt is niet normaal. Ik barst in tranen uit en kijk naar Wolf. Hij heeft ook tranen in zijn ogen. Langzaam draai ik me naar hem toe en omhels hem en zo staan we daar even, huilend.