Zawgyi
ေဆာင္းရာသီရဲ႕ေအးစက္လွတဲ့မနက္ခင္းတစ္ခုထဲမႏၲေလးႀကံဳးေဘးမွာအားကစားလုပ္တဲ့သူေတြနဲ႔စည္ကားလ်က္ရွိသည္...ကိုယ္သည္လည္းက်န္းမာေရးလိုက္စားမွျဖစ္မဲ့သူမို႔မနက္ေစာေစာထေျပးရင္းအေရွ႕ဘက္ေတာင္တန္းေတြဆီေမွ်ာ္ၾကည္႕မိသည္...ေတာင္တန္းေပၚမွာအခ်မ္းပိုေနမွာပဲ...ေဒးေဒးတစ္ေယာက္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွဂ႐ုစိုက္ရဲ႕လားမသိ...ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမနက္ခင္းေတြထဲေက်ာင္းပံုမွန္တက္ပါ့မလား...အေႏြးထည္ထူထူေတြမဝတ္တတ္တဲ့သူနဲ႔အေအးပိုတဲ့ေဒသမွာတက္ရတဲ့ေက်ာင္းနဲ႔...ေနမွေကာင္းရဲ႕လားမသိ...နားထဲမွာထိုးထည္႕ထားသည္႕နားၾကပ္ကတစ္ဆင့္မိုးေလဝသခန္႔မွန္းခ်က္အရအေအးလိုင္းျဖတ္မည္တဲ့...အေအးပိုမည္႕ေဒသထဲသူေနထိုင္ရာအရပ္ပါၿပီဆိုကတည္းကပူလာသည္႕စိတ္ကမ႐ိုးမယြ...ဖုန္းဆက္သတိေပးရင္လဲမကိုင္မွာေသခ်ာမွန္းသိသည္႔အတြက္မဆက္ရဲ...ဒီေန႕စေနဆိုေတာ့အိမ္မ်ားျပန္လာေလမလား...
"ေဟာ...သား,ပိုက္ပါလား...လမ္းေလ်ာက္ျပန္လာတာလား...သား..."
"ဟုတ္တယ္...ေမေမၾကည္...လမ္းေလ်ာက္ျပန္လာရင္းသိုင္းဆီဝင္လာတာ...ဒီေန႕သူလည္းေက်ာင္းပိတ္တယ္ဆိုေတာ့မနက္စာအတူသြားစားရေအာင္လို႔...ထေရာထေသးရဲ႕လားေမေမၾကည္႕သားက..."
"မထေသးဘူးသားေရ...အေပၚထပ္မွာဝင္တာႏႈိးေတာ့...ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ေမေမၾကည္လည္းမႏိႈးေတာ့ဘူး..."
"ဟုတ္...သားပဲဝင္ႏိႈးလိုက္ေတာ့မယ္..."
အခန္းေပါက္ကိုေက်ာေပးအိပ္ေနေသာသိုင္းကအေအးဒဏ္ေၾကာင့္ထင္သည္ ေမႊးပြေစာင္ကိုတစ္ကိုယ္လံုးလံုေအာင္ၿခံဳထားရင္းႏွာေခါင္းအထက္ပိုင္းေလးကိုသာေဖာ္ထားသည္...စခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ေအးစက္ေနေသာလက္ကိုအခြင့္ေကာင္းယူကာသူ႕လည္ပင္းၾကားထဲတိုးဝင္ေစရင္းအေႏွာင့္အယွက္ေပးေတာ့ဇက္ခနဲဖမ္းဆုပ္သည္...
"ဘယ္ေကာင္လဲကြာ...မေႏွာင့္ယွက္စမ္းနဲ႔...အိပ္ေရးမဝေသးဘူး..."
"အာ...ေနေတာင္ဖင္ထိုးေနၿပီကို...သိုင္းထေတာ့ကြာ...မနက္စာသြားစားရေအာင္..."
"ဘယ္မနက္စာလဲ...မစားဘူး...ဆက္အိပ္မွာ..."
"ဟာ...သိုင္းရာ..."
