"ဇ...ထေတာ့ေလ..."
"..."
"ဇ...မင္းထမွာလား...မထဘူးလား..."
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မနက္ခင္း...ေဒးေတဇနဲ႔သိုင္းခန္႔ကိုတို႔ရဲ႕ကမ႓ာငယ္ေလးအတြင္းအဆက္မျပတ္ျမည္ခတ္ေနေသာနံနက္ခ်ိန္ခါေတးသံသာေလးေတြ...
"ေဒါက္...ေဒါက္..."
"..."
"သားထည္ေရ..."
"ဗ်ာ...ေဖေဖ..."
"သြားရေအာင္ေလ...သားတို႔ Daddy ေစာင့္ေနၿပီ..."
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္မို႔မဂၤလာႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳတဲ့အေနနဲ႔မဟာမုနိဘုရားကိုမိသားစုလိုက္သြားကာကုသိုလ္အတူတူယူမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းညကေျပာေတာ့လက္ခံသည္...မနက္ခင္းက်ထံုးစံအတိုင္းႏိႈး၍မရ...ကိုယ္ကေရခ်ိဳးၿပီးသားမို႔အားလံုးအဆင္သင့္...ပုဆိုးအကၤ်ီေကာက္လ်ိဳ၍လိုက္လို႔အဆင္ေျပေသာ္လည္းအိပ္ယာထဲကေကာင္ကထိုသို႔မဟုတ္...ေရွ႕ကေလးရက္ကိုေန႔ဆက္ကဲထားသည္မို႔လူကေတာ္ေတာ္ၿပိဳင္းေနသည္႕အထာ...အခန္းတံခါးေခါက္ကာလာေခၚသည္႕ေဖေဖအားဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ရမွန္းမသိလို႔ေခါင္းကုတ္ေနခိုက္...
"သားငယ္မထေသးတာလား..."
အားနာေနသည္႕ဟန္ႏွင့္ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပေတာ့ေဖေဖကနားလည္ၿပံဳးတစ္ခ်က္ၿပံဳးကာသူ႕အိမ္ေထာင္ဦးစီးအားလွမ္းသတင္းပို႔သည္...
"ေဒးေရ...မင္းသားအငယ္ေကာင္အိပ္ရာေပၚမွာပဲရွိေသးတာ..."
"ဒီႏွစ္လည္းအဲ့အခ်ိဳးကမျပင္ဘူးလား...ပစ္သာထားခဲ့လိုက္..."
"..."
"သားထည္အဝတ္အစားလည္း...Daddy တို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့...အဲဒီေဒဝဒတ္ေလာင္းနားေနလို႔ငါ့သားကုသိုလ္ရမွာမဟုတ္ဘူး..."
ေဖေဖ့ေအာ္သံအဆံုးမွာအခန္းတံခါးဝနားထိေရာက္လာကာဘုရားလိုက္ဖို႔ေခၚေနေသာDaddy...သူႏွင့္တူတာပါဟုအေပါင္းအသင္းေတြၾကားၾကြားေလ့ရွိေသာဇကအခုေတာ့သူ႕သားမဟုတ္ဟန္...
"ထည္...မင္းမလိုက္ရဘူး..."
လူကသာကုတင္ေပၚမွာအမိန္႔ကအခန္းတံခါးဝထိေရာက္သည္...အတူတူသြားမယ္ဆိုေတာ့လည္းမထ...လိုက္သြားမယ္ဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္ရျပန္...
