"ပိုက္..."
"ေဟာ...သိုင္းပါလား...သားလာေလ..."
"ဟုတ္..."
တုံ႔ျပန္သံအဆံုးမွာအေနာက္ကိုလွည္႕ကာတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုေခၚေနပံုရတာမို႔ေစာင့္ၾကည္႕မိေတာ့...ေဒး...
"ေအာ္...ေဒးေရာပါတာလား...လာ...လာ...သားထိုင္..."
သား,ပိုက္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းဘဝတုန္းကကိုယ့္သားေလးအရင္းတစ္ေယာက္လိုတြယ္တာခဲ့ေပမဲ့သူ႕ေဖေဖနဲ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္မွာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရင္ေတာင္စကားတစ္ခြန္းေျပာခဲ့ၾကတာမဟုတ္...ကိုယ့္ကိုလည္းခပ္စိမ္းစိမ္းေနသလိုသား,ပိုက္ကိုလည္းခပ္တန္းတန္းဆက္ဆံခဲ့သူကသားဆီလူနာလာေမးသည္ဆိုေတာ့ဝမ္းသာလို႔မဆံုး...ကေလးေတြကိုအရင္တုန္းကလိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ျပန္ျဖစ္ေစခ်င္သည္႕ဆႏၵေလးကေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြအျပည္႕ႏွင့္...
"ပိုက္...မထနဲ႔ေလ..."
"ရတယ္...ငါေက်ာေတြပူလို႔..."
ကိုယ္ေတြလာတာကိုျမင္တာနဲ႔ထထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့ပိုက္...ေဒးကိုျမင္ေတာ့ဝမ္းသာသြားသည္ထင္သည္...လက္ကဒရစ္သြင္းထားတဲ့ပိုက္ကိုဖိမိမွာစိုးတာမို႔အေျပးအလႊားသြားကာဖယ္ေပးမိေတာ့စိတ္ပူရန္ေကာဆိုတဲ့အၾကည္႕နဲ႔ၿပံဳးျပလာေသးသည္...Oxygen Maskမဟုတ္ဘဲပိုက္တပ္ထားတာမို႔စကားေျပာလို႔အဆင္ေျပေပမဲ့အသံေလးကခပ္တိုးတိုးသာ...
"ခဏ...ေခါင္းအံုးဆင့္ေပးမယ္..."
"..."
"အဆင္ေျပရဲ႕လား..."
"အင္း..."
ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လို႔အဆင္ေျပေၾကာင္းေျပာတဲ့ပိုက္မ်က္ႏွာေလးဟာႏြမ္းဖတ္လို႔...ခါတိုင္းပန္းေရာင္အၿမဲသန္းေနတဲ့ခပ္လန္လန္ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ္လည္းၿပံဳးေနသည္...ၾကည္စင္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေလးေတြကအနည္းငယ္ခ်ိဳင့္သြားေသာ္လည္းၾကည္႕ေကာင္းေနဆဲ...
"ဟိုေန႔ကဘယ္ထိသြားေသးလဲ..."
ရန္ျဖစ္တဲ့ထဲကိုယ္ပါတာကိုမသိလိုက္ခင္ဦးႏိုင္လက္ေပၚသတိလစ္သြားတာမို႔ထိုေမးခြန္းကေဒးကိုရည္ရြယ္မွန္းတန္းသိသည္...
