"ေဒး...ဟိုမွာ...လာေနၿပီ..."
2 လေက်ာ္ၾကာခဲ့တဲ့ ပိုက္အတြက္ေက်ာက္ကပ္အစားထိုးျခင္းခရီးစဥ္ရဲ႕အျပန္ခရီးအားႏႈတ္ဆက္ဦးႀကိဳျပဳဖို႔ေလဆိပ္အတြင္း၌ဖုန္းသံုးရင္းေစာင့္ေနခိုက္သိုင္းရဲ႕သတင္းေပးသံေၾကာင့္သူၾကည္႕ရာလိုက္ၾကည္႕မိသည္...ခႏၶာကိုယ္ထက္အဆမတန္ႀကီးမားေနတဲ့မီးခိုးေရာင္ Hoodie တစ္ထည္ႏွင့္ေဆး႐ံုသံုး Mask အုပ္ထားတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာမ်က္ႏွာေသခ်ာမျမင္ရရင္ေတာင္ပိုက္မွန္းသိသာစြာ...သူေက်ာင္းထားေပးတဲ့အလွဴရွင္ေကာင္ေလးနဲ႔ရယ္ေမာရႊင္လန္းစြာကိုယ္ေတြရွိရာဘက္ေလ်ာက္လာေနတယ္ထင္ရေပမဲ့တစ္ေနရာအေရာက္မွာရင္ခြင္တစ္ခုထဲဆြဲသြင္းခံလိုက္ရသူ...ပိုက္...
Mask ေအာက္ကႏႈတ္ခမ္းေတြၿပံဳးေနမလားမေရရာေပမဲ့မ်က္လံုးေလးေတြကေတာ့အားရစြာၿပံဳးေနခဲ့သည္...ပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႔ပိုက္ပုခံုးေပၚတင္ထားတဲ့လက္ေတြရဲ႕ပိုင္ရွင္...ခႏၶာကိုယ္ခပ္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔အမ်ိဳးသားအားကိုယ့္ဘက္ကိုေက်ာေပးထားသည္႕တိုင္ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာသိေနေတာ့မခံခ်င္စိတ္ကတိုးတိတ္စြာညည္းတြားမိေစသည္...
"အဲဒီဘဲႀကီးကဘာလဲကြာ..."
"ဦးႏိုင္မို႔လား..."
"ၾကည္႕လို႔ကိုမရဘူး...ဘဲနာႀကီးအခ်ိဳးေတြကို..."
ကိုယ့္စကားကိုသေဘာတက်ခပ္ဟဟရယ္ရင္းလက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကိုစသလိုလာထိုးသူသိုင္းကတစ္ခုခုကိုရိပ္မိေနသလိုမ်က္ႏွာေပးႏွင့္...
"ေဟာ...သားတို႔ေရာလာႀကိဳတာလား..."
"ဟုတ္တယ္...အန္တီ..."
"ေအးပါကြယ္...အန္တီကေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့မအားေလာက္ဘူးထင္ေနတာ..."
"ဒီေန႔စေနဆိုေတာ့အဆင္ေျပတာနဲ႔..."
"သိုင္း..."
လူကိုျမင္တာနဲ႔လက္ႏွစ္ဖက္ဆန္႔တန္းလ်က္ဝမ္းသာအားရအေျပးတစ္ပိုင္းလမ္းေလ်ာက္လာသူမို႔အန္တီနဲ႔စကားစျပတ္ကာအလိုက္သင့္ေပြ႕ဖက္ရင္းအေမးစကားဆိုမိသည္...
"အင္း...ေနေကာင္းရဲ႕လား..."
"ငါလူေကာင္းျဖစ္သြားၿပီ..."
