Zawgyi
"ဦးႏိုင္...ခဏ...ကားခဏရပ္ေပးပါ..."
"ဟင္...ဘာျဖစ္လို႔လဲ...သား,ပိုက္..."
အေဝးသင္စာေမးပြဲနီးၿပီမို႔ဆိုင္မလိုက္ပဲအိမ္မွာေအးေအးေဆးေဆးစာၾကည္႕ပါဟုဆိုတာကိုလက္မခံံ...နာမည္ေက်ာ္လွတဲ့သူ႕ဆိုင္ကလက္ဖက္ရည္နဲ႔ေကာ္ဖီမႈန္႔ေတြကိုအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြရဲ႕ေဈးကြက္ထဲထိထိုးေဖာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနဆဲကာလမို႔ေန႔ခင္းကိုအလုပ္လုပ္ၿပီးညဘက္ကိုစာၾကည္႕သည္...ပံုမွန္ေတာင္အစာမဝင္တတ္လြန္းတဲ့အက်င့္ကပင္ပန္းတာနဲ႔ေပါင္းၿပီးစားကိုမစားျဖစ္ေတာ့...ဒါကိုကားၿပိဳင္ေမာင္းလို႔ရဲစခန္းထဲထိန္းသိမ္းခံထိေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္ေစာေစာစီးစီးဖုန္းဆက္ကာအကူညီေတာင္းလာသည္ကအာမခံထုတ္ေပးဖို႔...
"ေဝါ့...ေဝါ့..."
ကားရပ္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္မနက္စာအျဖစ္စားလာသည္႕ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္နဲ႔Miloတစ္ခြက္ကအစာမခ်က္ပဲျပန္အန္သည္...ေက်ာကိုခပ္ဖြဖြႏွိပ္ေပးေတာ့လက္ကာျပရင္းအဆင္ေျပေၾကာင္းတုံ႔ျပန္သည္...
"အိမ္ျပန္ရေအာင္...သား,ပိုက္..."
"ရပါတယ္...ကြ်န္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး...သြားရေအာင္..."
ေဒးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ဘယ္လိုမွတားရမွာမဟုတ္ေၾကာင္းသိေနတာမို႔အိမ္ျပန္ဖို႔ထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့...ရဲစခန္းသြားရာလမ္းတစ္ေလ်ာက္မ်က္လံုးေလးမွိတ္လ်က္မွိန္းၿပီးလိုက္လာတယ္ထင္ရသူကကားရပ္တာနဲ႔မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည္႕သည္...
"သိုင္းရွိေနမွာမဟုတ္လား...မလိုက္ခဲ့နဲ႔ေတာ့ေလ...ဦးႏိုင္တို႔ၾကည္႕စီစဥ္လိုက္မယ္..."
"ဟုတ္..."
ကိုယ့္စကားကိုနားေထာင္တာပဲလား...ေဒးနဲ႔ေတြ႕ရမွာမို႔ပဲလားမသိ...ဒီတစ္ခါေတာ့စကားနားေထာင္ကာကားေပၚမွာပဲေနခဲ့သည္...အထဲဝင္သြားေတာ့အရင္ေရာက္ေနသူသိုင္းကအားနာေနဟန္နဲ႔လွမ္းေခၚသည္...စခန္းမွဴးနဲ႔ေတြ႕ၿပီးေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ေၾကာင္းလိမ္ညာကာအာမခံလက္မွတ္ထိုးေပးေတာ့ေဒးအားအခ်ဳပ္ခန္းမွထုတ္ေပးသည္...
"အားေတာ့နာေပမဲ့ဦးႏိုင္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
"..."
