"သူေတာ္ေကာင္းေလး...အိပ္ေနတုန္းလား..."
India ကေနျပန္ေရာက္ၿပီး 8 လအၾကာမွာတရားဝင္ခိုနားျဖစ္တဲ့ဦးႏိုင္ရင္ခြင္ဟာထင္တာထက္ပိုေႏြးေထြးခဲ့သည္...တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာကိုယ္ထင္ထားတာထက္နားလည္မႈပိုေပးႏိုင္တာမ်ိဳး...ဥပမာ...ဖုန္း Password ကအစ ATM Card ေတြရဲ႕ Password အဆံုးေဒးေဒးေမြးေန႔ျဖစ္ေနရင္ေတာင္မသိသလိုဟန္ေဆာင္ေပးတာမ်ိဳး...သဝန္တိုတယ္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ျပသနာရွာျခင္းအမႈဟာအိမ္ေထာင္သက္သံုးႏွစ္အတြင္းမွာရွိကိုမရွိခဲ့တာျဖစ္သည္...
"သူေတာ္ေကာင္းေလး..."
ပထမေမးခြန္းကိုမေျဖျဖစ္တဲ့အခါကိုယ္အိပ္ေနရာကုတင္ေပၚတင္ပလႊဲထိုင္ရင္းနဖူးကိုခပ္ဖြဖြလာထိေတြ႕သည္...ပံုမွန္ထက္ေနာက္က်ေနၿပီျဖစ္တဲ့အိပ္ရာထခ်ိန္ေၾကာင့္သူစိတ္ပူေနတာရယ္...ဒီေန႔ဆိုင္မသြားဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းသူ႕ကိုမေျပာထားရေသး...
"အင္း..."
"ေနမေကာင္းဘူးလား...ကိုယ္ေတာ့မပူပါဘူး..."
"ေကာင္းပါတယ္...ဒီေန႔ဆိုင္မသြားဘူး...အဲဒါမို႔..."
"ထူးထူးဆန္းဆန္းပါလား...မႏၲေလးနဲ႔ျပင္ဦးလြင္ကိုအိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္လုပ္ေနတဲ့သူက..."
ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သည္...အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကတည္းကေအးေအးေဆးေဆးေနေစခ်င္တဲ့ဦးႏိုင္ရဲ႕ဆႏၵကိုျငင္းပယ္ကာမႏၲေလးကဆိုင္ကိုဆက္လက္ဦးစီးခဲ့သည္...ဦးႏိုင္ကေတာ့သူ႕မိဘေတြဆႏၵအရေကာ္ဖီၿခံေတြမက္မန္းၿခံေတြဦးစီးရင္းလူအမ်ားလာေရာက္လည္ပတ္ႏိုင္ေစမဲ့ Farm တစ္ခုကိုပါထူေထာင္ခဲ့သည္...ကိုယ့္ဘာကိုေအးေဆးေနခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ဦးႏိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရဘယ္သူ႕အိမ္မွလိုက္မေနဘဲPOLမွာပဲသပ္သပ္အိမ္ခြဲေနျဖစ္တာတရားဝင္လက္ထက္ၿပီးကတည္းက...မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔သူ႕အစ္မအႀကီးဆံုးရယ္ပဲက်န္ရွိေနခဲ့မဲ့အိမ္ေၾကာင့္သပ္သပ္ခြဲမေနပါနဲ႔ဆိုတဲ့သူ႕မိသားစုဝင္ေတြစကားကိုလည္းလက္မခံ...မတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုးသူတို႔နဲ႔နီးစပ္ရာမွာသာၿခံဝယ္ေပးလိုက္ရတဲ့အျဖစ္...
"ဒီေန႔မမႀကီးေမြးေန႔ေလ..."
"ေအာ္...ဟုတ္သားပဲ...အဲဒီအိမ္သြားမလို႔လား..."
