Κάνε με δική σου!

Η γιορτή της εταιρίας

Μετά την προσβολή του πατέρα μου, συνέχισα στην δουλειά σαν να μην έγινε τίποτα. Ήξερε το πόσο καλή ήμουν και πως κάποια μέρα θα περνούσε η εταιρεία στα χέρια μου, για αυτό τον λόγο δεν έπρεπε να με φωνάζει μπροστά σε πελάτη!

Τα πρωινά μου στην δουλειά συνεχίστηκαν και είχα αρχίσει να αποκτώ πολύ καλή σχέση με τους υπαλλήλους. Στο διάλειμμα καταλαβαίναμε όλοι μαζί στην καφετέρια και απολαμβάναμε τον καφέ μας λίγο πριν ξεκινήσουμε ξανά να δουλεύουμε.

Βέβαια η ζωή μου δεν ήταν μόνο η δουλειά. Εφόσον τελείωνα το ωράριο μου πήγαινα στο σπίτι και αυτό που με πείραζε ήταν ότι οι γονείς μου μάλωναν πολύ τελευταία. Δεν υπήρχε φορά που να γυρίσω σπίτι και να μην ακούσω τις φωνές τους, καθώς ο ένας προσπαθούσε να επιβληθεί στον άλλον. Τόσα χρόνια δεν τους είχα ακούσει να μαλώνουν, αλλά αυτές τις τρεις εβδομάδες που ξεκίνησα να δουλεύω ήταν συνεχώς σε εντάσεις. Δεν ήξερα αν έφταιξα εγώ σε κάτι ή έγινε κάτι άλλο.

Κάθε φορά που γυρνούσα στο σπίτι και τους έβλεπα στα ίδια χάλια τους ζητούσα εξηγήσεις, όμως δεν λέγαν τίποτα. Μόνο η μάνα μου, καθώς ανέβαινε την σκάλα φώναζε <Ο πατέρας σου πέρασε τα όρια!> και ο επόμενος γύρω συνεχιζόταν στο δωμάτιο τους, για να μην τους ακούω.

Δεν μου άρεσε καθόλου που τους έβλεπα έτσι για αυτό προσπαθούσα να λείπω όσο περισσότερο μπορούσα από το σπίτι, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ γιατί μια μέρα ο πατέρας μου με έπιασε και μου τα απαγόρευσε όλα! Δεν ξέρω τι είχε γίνει, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τα λόγια του και δεν ήταν απλά. Ήταν πικρά που σε έκοβαν στα δύο. <Αρκετά κοπροσκύλιαζες τόσες μέρες και κυκλοφορούσες σαν τις πουτάνες στα κλαμπ και έπινες λες και δεν υπήρχε αύριο!>

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είχε γυρίσει και μου το είπε αυτό. Ήταν λες και δεν ήξερε την κόρη του. Ποτέ μουν δεν είχα φορέσει κάτι προκλητικό, ποτέ μου δεν είχα γυρίσει στο σπίτι μεθυσμένη και ποτέ μου δεν του είχα δώσει τέτοιο δικαίωμα. Η συμπεριφορά του είχε αλλάξει τόσο πολύ που παραλίγο να σκοτωθούμε όλοι. Η μάνα μου φώναζε και έπαιρνε το μέρος μου και εκείνος έσπαγε πράγματα αριστερά και δεξιά και ζητούσε να σιωπήσουμε.

Το φοβερό όμως ήταν πως με αυτήν την συμπεριφορά καταλήξαμε εγώ στο δωμάτιο μου κλειδωμένη και το ίδιο η μητέρα μου. Δεν μας άφηνε να βγούμε έξω ειδικά εμένα. Έλεγε πως είχα ξεφύγει και δεν ήταν σωστή συμπεριφορά αυτή για μια κοπέλα που την μεγάλωσε με τον καλύτερο τρόπο. Δεν με άφηνε να πάω ούτε στην δουλειά ούτε πουθενά.